GELUK

Negentig dagen. Zolang is het geleden sinds ik nog eens in de pen kroop. Met uitzondering dan om mijn belastingsbrief in te vullen zag ik geen balpen meer van dichtbij.

Ik maak mezelf wijs dat ik niet meer kan schrijven. Wat natuurlijk een belachelijke gedachte is. Je verleert schrijven net zomin als dat je tandpasta terug in de tube kunt duwen. 

Er is nochtans heel wat te vertellen. Maar of het u allemaal aanbelangt is nog maar de vraag. 

Het heeft ook geen zin om een chronologisch verslag te geven betreffende de afgelopen maanden, dat zou wellicht net zo lekker lezen als de gele gids. Maar dan in het Servo-Kroatisch.

Laten we dus maar in het NU blijven.

Ik zit aan de keukentafel. 

Op de achtergrond zingt ZAZ “eblouie par la nuit”.

De kastanjes die we deze namiddag raapten staan te poffen op het vuur.

Het eekhoorntjesbrood van driehonderdachtentachtig gram die we daarstraks vonden ligt klaar om gebakken te worden.

Het glas porto die in tweeduizendendrie op vaten werd getrokken is halfleeg.

De natuur zorgt goed voor ons.

Maar ook het universum is ons goedgezind. Sinds ons vierjarig jubileum lijken we in een andere flow te zitten.

We kunnen weer lachen.

We slapen beter.

We ontmoeten veel nieuwe, interessante mensen.

We houden van elkaar.

Er ligt wel wat werk in het verschiet.

We dansen salsa.

Eenvoudig geluk.

Het bestaat.

Van uw correspondent ter plaatse.

A+