NOVEMBER

Ik voel een lichte druk op mezelf, maar ook mijn allerliefste liefje en vriendinnetjes uit het Noorden laten me weten dat het hoogdringend tijd is dat ik nog eens iets schrijf... en gelijk hebben ze. 

Maar eerlijk gezegd, het ontbreekt me aan inspriatie. Of misschien is het juister als ik zeg dat de energie me ontbreekt. 

Soms ligt het aan het beruchte gleufje tussen onze twee matrassen. Soms aan Zonne. Andere keren weer is het mijn liefje maar evengoed kan ikzelf  de oorzaak zijn van dat energie-gebrek... onze nachten zijn onwaarschijnlijk slecht... en dat al sinds veel te lange tijd. 

Het gleufje is misschien iets waar de minderheid van de bevolking last van heeft. Maar omdat Koen en ik het beste slapen in lepeltjeshouding, geeft dat voor ons toch regelmatig frustraties. Onze tussenoplossing is dan dat we ons concentreren op één eenpersoonsmatras. In de fond ook geen probeem want deze zijn ruim en wijzelf zijn niet van de diksten. Het wordt lastiger wanneer er één iemand begint te woelen, een ander pijn krijgt aan zijn arm of rug of weet ik wat...

Zonne die er geen uitzondering van maakt om ons drie à vier keer per nacht te wekken. Meer zou ook niet gelogen zijn, maar laat ik een gemiddelde nemen... 

Na al die nachtelijke bewegingen heb ik moeite om terug in slaap te vallen...Uit noodzaak heb ik dan uiteindelijk alweer gekozen voor mijn eigen kant van het bedje...dat houdt natuurlijk in dat ik ook weer kies voor een koud onderlaken en dat ik helemaal terug aan de start sta. 

Tegen de tijd dat alles stil is en ik opnieuw dromenland bereik, loopt de wekker af. Grrrrrr... Merde!!.... Ook al is het dan een wekker voor Koen en zou ik in de fond nog een uurtje of  twee kunnen slapen, toch lukt me dat maar zelden. 

Tjonge, wat ben ik aan het zagen en ik ben nog niet eens uitgepraat! 

Alles nog eens overgoten met een portie onstabiel weer en het plaatje is compleet. We hebben tussendoor al wel eens een mooie dag gehad, maar de algemene toon is er toch één van somberheid. Veel te veel grijze dagen...

“Dàt was niet de reden waarvoor we verhuisden”, krijst een ontevreden stemmetje diep in mij. En dan weet ik uit ervaring dat ik er nog net een tikkeltje beter tegen kan dan mijn ventje. Die loopt momenteel de muren en zelfs het plafond op!

Ook de eerste zwaluw heeft zich hier nog niet durven vertonen. Al zong de koekoek deze week wel onafgebroken zijn lied. Hoop doet leven. 

De reetjes wagen zich ook elke dag dichter en dichter bij het huis. Op zoek naar een gemakkelijk hapje wellicht. Ook voor hen heeft het nu wel lang genoeg geduurd. 

Zonne sleept zich van de ene koortsaanval naar de ander snottebel. Buitenspelen heeft er voor haar nog niet veel ingezeten. Ook zij loopt wat op de toppen van haar tenen. 

Als laatste snakken wij echt eens naar een moment voor ons beiden. Als koppel. Zonder ons “handenbindertje” dus, zoals de Nederlanders het zo prachtig kunnen omschrijven.

Ik ben overtuigd dat ik niet alleen sta met mijn gevoel en dat velen zich wellicht in stukken kunnen terugvinden. Laat dat dan maar een troost zijn. Een hele kleine, althans...

Groetjes vanuit het koude paradijs.

Veel liefs et grandes bisous.

Katrien x