Gisteren was het weer grillig; ontzettend veel wind en buien waarvan je kletsnat wordt.
Is dit de voorbode voor een eveneens grillige dag?
In ieder geval stap ik rond twee uur in mijn wagen, richting Agen. Een uurtje rijden vertelt mijn gps me en op die manier kan ik netjes op tijd zijn voor een sollicitatie-gesprek.
Aan de receptie kondig ik mij aan en zeg dat ik een rendez-vous heb om quatorze heure. Alles ziet er netjes uit en er hangt een frisse geur... niet altijd evident voor een bejaardenhuis.
Na een paar minuten komt de directeur me een hand geven...hij kijkt me een beetje raar aan...ik zeg vervolgens dat ik een beetje vroeg ben. Hij antwoordt “vroeg?”. “Vous-êtes tard.. On a fait un rendez-vous à quatorze heure” ... Mijn euro valt, maar dan in stukjes van twee cent... ik heb duidelijk gehoord dat we om quatorze heure hebben afgesproken, en mijn verstand heeft geregistreerd ‘quatre heures après-midi’.
Aandachtstekort; iets waarvan ik onze dochter dezer dagen ook verdenk.
Bon, de directeur geeft me toch nog een kans maar vraagt me een half uurtje te wachten. Grappig detail: ik ben totaal niet van slag! Aan zo’n dingen merk ik dat ik veel gegroeid ben...
Ik ga even de stad in en loop binnen in de kathedraal Saint-Caprais. Heel erg mooi, trouwens. Nog nooit zag ik een kerk die aan de binnenkant helemaal beschilderd is! Het is een mooi moment om even aan mijn engeltjes te vragen me bij te staan bij het maken van de juiste werkkeuze, het aantrekken van de juiste dingen en specifiek voor die dag vraag ik een duidelijk signaal om te weten of dit werk datgene is dat het beste is voor mij.
Het gesprek verloopt vlotjes. Een knappe man voor mij doet al veel... hihi... hij is rustig en keurt me niet onmiddellijk af omwille van taalfouten. Het is een dialoog in evenwicht en opnieuw ben ik een ervaring rijker. Niettegenstaande hij al durft spreken van een start in maart, moet ik toch nog voor een hogere piet komen. Dat zal volgende week zijn. We nemen dus afscheid, met het idee elkaar volgende week opnieuw te ontmoeten.
Er zijn wel wat twijfels bij mij. De afstand is groot en de halftijdse betrekking is bovendien verdeeld over vier dagen. Wat ik veel vind. Uiteindelijk is er ook nog het werk op le Manoir de Montauriol. Zonne zit eveneens in een moeilijke fase en dat vraagt een meer gestructureerde opvang.
Op de terugrit moet ik me wapenen tegen de felle wind en de stortregen. Het is niet ontspannend rijden. Bovendien laat mijn gps het afweten en zie ik met momenten geen steek voor ogen door de regenval. En laat dat nog niet genoeg zijn... één lichtje begint te flikkeren, onmiddellijk gevolgd door een ander... en op één-twee-drie zegt mijn auto dat hij er genoeg van heeft! In the middle of nowhere! In de regen, in het donker, op een kronkelweggetje en dan nog in het dal wat ontzettend weinig telefoonbereik geeft!
Het is niet de eerste keer dat Koen en ik dit voorhebben... bijna zijn we ervaringsdeskundigen. Dit is de derde keer in pakweg zes weken tijd en ik weet intussen dat mijn eerste telefoontje er eentje naar de verzekering is. Traag, dan weer in het Engels, dan in het Frans en met veel gekraak op de lijn kan ik de boodschap doorgeven. Ik vraag een dépanneur te sturen.
Gelukkig geven een aantal toevallige passanten een helpende hand en kan mijn auto toch nog wat veiliger aan de kant worden gezet. Menig fransman stopt en vraagt me of ze kunnen helpen. Eentje schenkt me zelfs een Mars... als de verzekering nu ook zo hulpvaardig zou zijn geweest was er niets mis. Deze laatste stuurt echter zijn kat! Na meer dan twee uur wachten wandel ik naar boven. Stikdonker. Een kleine kilometer verderop zijn er huizen waar ik hulp kan vragen.
We zijn intussen al bijna tweeënhalf uur verder wanneer ik de bevestiging krijg dat er een dépanneur onderweg is.
Het is tenslotte tweeëntwintig uur als ik de verlossende flikkerlichten in de verte zie aankomen. Het is echter enkel een takelwagen en hoewel ons verzekeringscontract ook een vervangwagen voorziet blijkt die niet voorhanden. “Je suis que le dépanneur!”
Koen moet me komen halen, of ik moet een taxi vinden... mijn belkrediet is intussen geslonken tot vijftig cent. Mijn lief ventje houdt gelukkig wel contact met me. Zo kan ik toch nog vragen om mij te komen halen... onze buren zijn niet thuis dus op Zonne kan er niet gelet worden... Koen komt me in een hels tempo ophalen, zo’n twintig kilometer verderop. De poes speelt engelbewaarder voor Zonne. Koen waarschijnlijk de mijne... in ieder geval ben ik heel opgelucht mijn verkleumde botten te kunnen opwarmen in zijn wagen.... Ik voel me als een ijslolly die uit de vriezer wordt gehaald en langzaam tot ontdooien komt.
Moe en hongerig van deze grillige dag komen we rond drieëntwintig uur aan bij ons huisje. Zonne slaapt de slaap der onschuldigen. En dagje in de Lot-en-Garonne...Lazy and relax.
wie wil er ruilen??
Dikke zoen aan allen, Katrien
Vergissingen zijn altijd mogelijk en zeker als er een vreemde taal mee gemoeid. Zelfs als je de vreemde taal voor de 100% beheerst, zijn vergissingen niet uit te sluiten. Wel fijn dat de directeur u niet wandelen heeft gestuurd en u toch ontvangen heeft. Bravo ! Nu nog een positief antwoord en je kan eindelijk aan de slag. Een autopanne in het donker in de middle of nowhere zeker niet fijn en zeker niet voor een vrouw alleen. Weet je intussen al wat het probleem is met de auto ? Dat je op Koen kan rekenen, daar twijfel ik niet aan maar ik heb wel een vraag, kon Koen op weg naar u niet Zonne met zich meenemen ? In elk geval, met Zonne was gelukkig alles in orde. Ach ja, mijn eigen auto heeft na mijn vakantie in Frankrijk ook kuren gehad. Jammer genoeg konden zij ( de mecaniekers ) het probleem niet vinden want eenmaal in de garage was het probleem weg en nergens zichtbaar. Pas nadat ik mijn vingers ( rechtse hand ) verbrand had door domweg aan de voorste remschijf zijde bestuurde te voelen, wisten wij waar en wat het probleem was. Gelukkig is alles onder garantie vervangen. Juist op tijd want een maand later is de garantie periode afgelopen. Zo, ik ben bij met het reageren op jullie verhalen. Nu naar de koelkast want ik heb honger gekregen. Groetjes aan u Katrien, Koen en Zonne ! :-) nonkel Herman
BeantwoordenVerwijderen