EU IN THEORIE

Toen ik achttien  lentes telde, ging ik  vol enthousiasme op zoek naar de volgende stap in mijn leven. De belangrijkste vragen waren “Welk beroep ga ik studeren?”, “Welke school kies ik?” en “Ga ik dan ook op kot?”... nadat ik mijn keuze had gemaakt en de juiste school eruit pikte -mijn vader ging onmiddellijk op zoek naar een kot-, kon ik beginnen als groentje in Gent. Iets super, iets groot! Zo voelde het althans... drie jaar later stond ik als onervaren ergotherapeute aan de voordeur van mijn eerste werknemer. Doorheen de jaren veranderde ik regelmatig van werksfeer en bouwde ervaring op... in het werken met psychisch zieken, met ouderen, in de kennis van hulpmiddelen, in het onderwijzen van gezondsheidsaspecten, in het begeleiden van stervenden en hun omgeving. Steeds met veel plezier en overtuiging. 

Nu ik hier in Frankrijk ook graag aan de slag ga, stuit ik op problemen waar ze zich in de Wetstraat heel waarschijnlijk niet mee bezighouden. Of sterker nog, waar ze zich wellicht amper van bewust zijn. 

Mijn Belgisch diploma is hier in Frankrijk niet erkend! Buurlanden van elkaar, maar toch graag hun eigen stempeltjes. Sinds juli (!) vorig jaar ben ik bezig met deze papiermolen... en het gevecht dat erbij hoort. Ik sta in de kou. Zonder lange arm kom je hier niet ver. Zonder een grote portefeuille ook niet... de commissie is star en kortzichtig. Hun idee is waarheid -ik wil daar voor een stuk begrip voor opbrengen- maar dat hoeft niet oneindig te blijven duren. Met momenten vind ik dat er een luchtje discriminatie aanhangt. Vandaag komt de commissie bij elkaar... duimen jullie mee dat ook mijn dossier erdoor geraakt? 

Zonder twijfel neemt in Frankrijk de vergrijzing ook toe en is er dus een toename van hulpvragen in de thuissituatie. Zeker à la campagne... als ik lees hoe weing hulpverleners hier zijn ten opzichte van het aantal inwoners... dan weet je onmiddellijk dat het leven hier niet onnodig gerokken wordt. Neen, hier gaat de natuur zijn gang. Als je een hersenbloeding krijgt, heb je veel minder kans dat je op tijd in het hospitaal geraakt en dat er dan nog eens op tijd de juiste persoon aan je bedje staat. Je kan jezelf dan de vraag stellen of het hier beter-leven is dan in België. Ik laat het antwoord aan u over... Misschien een bizar trekje van mij. Maar persoonlijk hou ik er wel van dat de wet van de natuur de sterkste is... overgave! Ken je dat werkwoord? Ik heb er nog steeds in te leren. Ik ben mij er bewust van... en daarmee is alles gezegd. 

groetjes en veel liefs, Katrien