WEGWERPRESTAURANT

Vrijdag laatstleden had mijn lief vrouwtje Katrien, die al Frans spreekt als een Canadees na een nachtje doorzakken, een groots plan. Voor we verhuizen moesten we zeker nog eens de basiliek van Périgueux gaan bezichtigen. Ik kon me daar wel in vinden. Ik hou namelijk ontzettend van de sfeer die je in zo’n gebouwen aantreft. De stilte die zo oorverdovend is in de drukte van een stad. En werkelijk, het was de moeite waard. De stilte was weliswaar ver te zoeken maar wat we ervoor in de plaats kregen was mogelijks nog beter. We hadden het geluk live te mogen genieten van de plaatselijke organist die het reusachtige kerkorgel bespeelde.

Na nog wat te hebben rondgekuierd in de gezellige binnenstad begon hoofdstuk twee van het grote plan. “Laten we voor één keer eens Zonne meenemen naar de MC-Donalds. Frietjes eten met de handjes en een vettige burger erbovenop.”

Het moet gezegd, Zonne deed het voortreffelijk. Keurig nam ze frietje voor frietje, dopte ze precies in de dipsaus en stak ze netjes in haar mond.De chickenburger wilde ze zelfs niet aanraken met een vuile stok. Ze weet nu al precies wat ze wil, onze  dochter-lief.

Tot zover geen vuiltje aan de Franse lucht.

Tijdens de daaropvolgende nacht echter hing mijn liefje bijna constant ondersteboven over de wc-pot. En op zaterdagmorgen zat ik er, weliswaar niet ondersteboven, bijna constant op. Ook Zonne haar stoelgang had alle moeite van de wereld om enige vastheid te vertonen. Zaterdagnamiddag kreeg ik het dan ook nog eens aan mijn maag.

Kort samengevat, de vraag of de “macdo”, zoals de Fransen het zo sympathiek weten af te korten, goed is voor onze gezondheid, is bij deze beantwoord.

Dit was zonder enige twijfel ons allerlaatste bezoek aan een wegwerprestaurant.

Van uw correspondent ter plaatse

A+