DE GEMIDDELDE FRANSMAN

Verhuizen is me niet onbekend... misschien in mijn onbewuste ook niet onbemind...

In ieder geval hebben ikzelf en mijn fantastisch ventje al aan den lijve mogen ondervinden dat de beweging om naar Frankrijk te emigreren toch nog nét iets anders is. Het is net iets meer van alles. Of misschien verwoord ik het juister als ik zeg dat het véél meer van alles is.

Frankrijk, dat bij mij soms overkomt als het land die zichzelf de dieperik inhelpt door zijn overvloedige en meestal overbodige administratie, vraagt van de nieuwe bewoners een grote portie motivatie. Een diepe overtuiging dat het dit is wat je wil in je leven, is één van de ingrediënten die je mee moet hebben. Een overvolle rugzak met doorzetting, flexibiliteit, moed, creativiteit én openheid mag je alvorens je vertrek zeker niet vergeten in te pakken. 

Als Noorderburen hebben we een totaal andere kijk op het leven dan de Fransen. Al meermaals had ik zin om zo’n Frans sprekend ventje uit te wringen alsof hij het washandje was waarmee ik Zonne’s poepje proper maak. Evengoed heb ik al meermaals mijn zakdoek moeten boven halen omdat ze het niet doen zoals ik het gewend was in België. 

Voor de Nederlanders denk ik dat het nog eens een graadje feller aanpassen is. Bij ons Belgen zijn zij namelijk gekend als het volkje dat steeds vlotjes contact legt of in onze ogen zelfs een beetje brutaal is. De gemiddelde Fransman is daar net het tegenovergestelde van, althans op het eerste gezicht. Hij is afwachtend of terughoudend en in sommige opzichten zelfs afstandelijk. 

Wanneer ik de officiele Franse briefwisseling ontleed voel ik weerstand vanbinnen. Veel chichi...veel geblaat, weinig wol. Ik zie macht, maar het heeft geen kracht. Laat ik het een status noemen.

Een mooi voorbeeld hiervan is het uitschrijven van een cheque. Een lange rij wachtenden  in de supermarkt weerhoudt de cheque-schrijver er niet van om voor amper zes euro en dertien cent zijn gouden pen en boekje boven te halen alsof hij net op het punt staat om een luxejacht aan te schaffen. In godsnaam... waarom bestaat de bankkaart? Dat maakt het toch zoveel vlotter aan diezelfde kassa? 

Soit, de Fransen doen hun ding, en meestal zijn dat de dingen waarin ze al jaren zijn vastgeroest. Op de markt schreef een oude dame voor een stokbrood met 2 croissantjes onlangs ook zo’n briefje uit... opnieuw diezelfde weerstand vanbinnen, waar ik uiteindelijk geen stap mee verder kom. 

Ook op de weg zie je de gekste taferelen. Het lijkt wel alsof je op de grand prix van Francorchamps bent beland. En maar snelheid halen. Alles graag in combinatie met flikkerlichten en in je gat rijden. Zelfs in de dikke mist vinden ze het blijkbaar niet kunnen dat je iet of wat voorzichtiger bent. Mijn remedie is dan diep adem halen en misschien nog net iets trager te  rijden... ik voel dan als het ware de adem van mijn achtervolger in mijn nek.

Zonder twijfel ben ik anders dan de gemiddelde Fransman. En zonder twijfel ben ik ook gelijk aan de gemiddelde Fransman. 

Ik voel me goed in dit land... en dat zal ook zijn redenen hebben. Het is heus niet enkel de natuur, de stilte en de betoverende Melkweg.  Al geven die weliswaar een grote meerwaarde. 

Heel waarschijnlijk is het nét die nonchalance en arrogantie van mijn Franse medemensen die ik ook aantrekkelijk vind. En een beetje spannend. Alles is hier veel minder georganiseerd en berekend dan in het Noorden. Alles is dus ook minder gecontroleerd. En dat geeft een vrijheid waar ik wel van hou. Voeg daar nog een portie zonlicht en warmte aan toe... en het wordt helemaal grand cru wijn. Ik blijf hier, ik vind la douce France best wel fijn!

Liefs,              

Katrien