Donkere wolken pakken zich samen. De onzichtbare wind zwelt aan tot orkaankracht. De hemelsluizen openen zich. Je ziet geen hand voor ogen. De nacht lijkt te vallen om half elf in de ochtend.
De laatste dappere marktbezoekers proberen zich staande te houden tegen de natuurkrachten. Hun paraplu’s, honden en alpinopetjes krampachtig vasthoudend.
Tientallen vogels laten zich meedrijven door de onzichtbare kracht. Voor hen is dit een spel. Het begrip “slecht weer” staat niet in hun melodieën-boekje.
Een marktparasol kiest plots het luchtruim. Achterna gezeten door zijn hulpeloze eigenaar. Goederen worden drijfnat. Honderden blaadjes kiezen syncroon dezelfde richting.
Er valt niks tegen te beginnen. De natuur is niet onder de duim te houden. Niet te temmen.
Als bij toverslag stopt de regen, net zo plots als hij is begonnen. De lucht kleurt donkerroze.
Enkele tellen lang kan je een speld horen vallen. En dan begint iedereen, als op Gods commando, als gek rond te lopen. Schade opmeten. Afdrogen. Iedereen helpt iedereen.
Aan de hemel verschijnen de eerste stukjes blauw. En als een pen die uitloopt over een blanco blad breidt de blauwe vlek zich razendsnel uit.
De torenklok slaat elf keer. De zon verdrijft de laatste wolkenflarden. Truien worden uitgespeeld. Terras-stoeltjes afgedroogd en ingenomen.
Half twaalf. Terrasjes zitten eivol. De zon droogt de straten en parasols in een ijltempo. Het is windstil. L’automne dans la Dordogne.
Van uw correspondent ter plaatse.
A+
http://detweekaas.blogspot.fr/
Wat hou ik toch van jouw schrijfsels!
BeantwoordenVerwijderen