Donderdagmorgen. Mijn oren registreren geluid. Het lijkt wel op het geluid van een huilend kind. Ergens in mijn grijze massa floept een lichtje aan. Het IS een kind. Het onze. Zonne genaamd. Die twee kamers verder haar residentie heeft. Mijn hersenen sturen een signaal uit. Mijn ogen openen zich. Mijn hoofd maakt een kwartdraai naar links. Rode cijfers bereiken mijn netvlies. Niet mijn boekhouding. Maar de wekkerradio. Vijf uur vijfenvijftig.
Mijn linkerbeen zwaait zich, gestuurd door een onhoorbaar commando, over de bedrand. Mijn rechter volgt gewillig. Dertien stappen later sta ik aan haar bedje. Het lijkt alsof ze een nachtmerrie heeft. Maar dat is het niet. Daarvoor is het al te laat. Een ochtendmerrie misschien. Haar oogjes registreren een gekend figuur. “Dit is mijn papa”, zie ik haar denken. “Weliswaar met zijn haar nog tussen zijn tanden. Ik ben veilig”.
Ik aai haar zachtjes over het hoofd. Fluister lieve woordjes. Haar gehuil verstomd. Ik geef haar haar muisje en haar fopspeen. Een dubbele whiskey slaat ze af. Beleefd doch kordaat. Ze sluit opnieuw haar oogjes. Terug vertrekkend naar de overkant. Dromend van haar knappie-pappie.
Beneden gekomen kruis ik de spiegel. Die vertelt me wat ik al wist. Ik ben nog moe. Ik kijk naar buiten. Onbewogen hangen duizenden sterren hun ding te doen aan het firmament. Zij worden nooit moe.
Een meditatie, een douche en een ontbijt later, voel ik me kippie-kippie. Klaar voor een nieuwe dag.
Vond u dit ook zo hoogst interessant?
Maakt u van een mug vaak een olifant?
En volgt u uw hart of uw verstand?
Wij zijn alvast op post. U hopelijk ook. Voor een vers-van-de-pers nieuwe aflevering van les deux fromagekes en Francekes.
Van uw correspondent ter plaatse.
A+
Geen opmerkingen:
Een reactie posten