Er is niets tegen denken. Behalve het feit dat denken de meester is geworden in ons leven, in plaats van een uitstekende dienaar.
De laatste weken zitten les deux fromages wat vast. Door de situatie. En door hun denken. De situatie is wat ze is.
De helft van de tijd prachtig weer. Adembenemende landschappen. Zuurstof. Een zee aan ruimte. Lieve buren met een zwembad. Dingen die we er allemaal hebben bijgewonnen sinds onze verhuis. Wat we hebben verloren is slechts één ding. Zekerheid. Jazeker hadden we dat ingecalculeerd. Maar dat neemt niet weg dat het soms zwaar om dragen is.
Maar er zijn lichtpuntjes. Vooral de laatste dagen komt er wat beweging in de vastgeroeste stukken. Katrien heeft twee afspraken om als ergo hopelijk aan de slag te kunnen. Ikzelf zal me wellicht als zelfstandige vestigen. Als verkoper. Mijn sterkste troef. En wat ik het liefste doe. “Verkoper van wat?”, hoor ik u al vragen. Misschien wel van frietjes. Of van Afghaanse lamskloten-kebab. Of van nog iets anders. Dat is nog even uitzoeken. Maar ik hou u op de hoogte. Via deze schitterende blog. Die elke dag opnieuw bezocht wordt door veertig, vijftig of zelfs zestig personen. Personen die blijkbaar geïnteresseerd zijn in ons doen en laten. En dat is heel fijn. Onze welgemeende dank daarvoor.
Hebben wij de droom om onze eigen camping te beginnen dan opgeborgen? Helemaal niet. Dat is het grotere doel. Maar elke wereldreis begint met één kleine stap. Elke constructie steunt op de eerste steen. En die proberen wij hier elke dag neer te planten. Eens die er ligt, kunnen we verder. Ik hou u op de hoogte. U weet wel waar.
De naam voor de camping, daar bestaat alvast geen twijfel over. Dat wordt Les Deux Fromages. Daarom is het belangrijk dat die naam hoog blijft scoren op de zoekmachine van Google. Weet dat u ons daar altijd bij kan helpen. Onder elk blogbericht staat de knop G+1. Als u die regelmatig aanklikt, blijven we lekker bovenaan staan.
Als u mij dus vraagt hoe onze toekomste eruit ziet, moet ik u het antwoord schuldig blijven. Maar de beste manier om de toekomst te voorspellen is haar zelf te creëren. Daar werken we elke dag aan.
Wat die zekerheid betreft. Een slordige drieduizend jaar geleden zei een wijs man: “ Het loslaten van alle zekerheden is de sleutel naar absolute vrijheid.” En dat is toch een mooie afsluiter, niet?
Zal het ons hier beginnen lukken?
Zal het ons hier beginnen lukken?
Loopt een manke hier ook op twee krukken?
En vergeet u niet op G+1 te drukken?
Bijwijlen grappig, soms ernstig, een andere keer weer wat triest. Het leven zoals het is, zonder twijfel ook in een volgende aflevering van Les Deux Fromages en France.
Van uw correspondent ter plaatse.
A+
Dag allemaal !
BeantwoordenVerwijderenIk ken dat fenomeen waarbij denken de meester over je leven wordt want ik ben zelf een geboren piekeraar ! Eigenlijk zou ik niet hoeven te piekeren want ik ben nu op het punt gekomen dat ik van het leven zou kunnen genieten zonder mij nog zorgen te moeten maken over bijvoorbeeld een vast inkomen, een eigen dak boven mijn hoofd en eten en drinken op de tafel. Het enigste waar ik wel over mag piekeren is gezondheid maar daar ben ik zeker niet de enigste mee ! Als ik mij niet goed voel, kijk ik meestal eens naar de mensen om mij heen en dan kom ik al vlug tot de vasstelling dat ik nog bij de gelukkigen hoor ! Dat slecht gevoel gaat dan ( meestal ) binnen de kortste keren over.
Misschien beste Koen en Katrien, zou je dat ook kunnen doen dat kijken rond u heen want al bij al hebben jullie met dochtertje Zonne tegenover veel mensen het zeker niet slecht en als je dat voor je ogen houd, krijg je zeker extra energie en moed om ginds in de Dordogne verder voor de volle 100% te gaan. De opdracht om daar aan de slag te geraken staat momenteel op nummer één maar dat hoef ik niet te vertellen want dat weten jullie zelf maar al te best. Het komt wel in orde en..... daarna kan je werken aan die grote droom " Camping Les Deux fromages ". Dat wordt een hele klus maar is zeker geen onmogelijke opdracht. Jullie hebben voor later al een opvolgster dochter Zonne ! Zo beste vrienden, ik ga nu de fiets op richting Oud-Turnhout voor een ziekenbezoek. Met de nieuwe heup van mijn vriend Marcel 78 jaar jong gaat het eindelijk de goede kant op maar het noodlot heeft nu wel toegeslagen bij zijn vrouw Anna bijna 80 jaar jong. Zij heeft een ongelukkige val in hun huis voor gehad en is op haar rechter hand en pols terecht gekomen. Een operatie was onvermijdelijk en nu zit haar rechter hand en pols in een soort ijzeren geraamte met allerlei pinnen om alles terug in orde te krijgen. Voor hen mag 2012 vlug voorbij zijn ! Meestal zit het in een mensenleven wel mee maar nu en dan ook weer niet maar dat is het nu eenmaal het leven hé ! Zolang je sterker uit de tegenslagen komt is de wereld nog in orde ! Zo, tot de volgende keer vanwege nonkel Herman in het nog steeds natte Turnhout !