Hoe heb ik mijn kindse droom om in Frankrijk te gaan wonen kunnen waarmaken? Is dat evident of absoluut niet zo vanzelfsprekend?
Wel, nu ik hier ben, besef ik eens te meer dat het niet vanzelfsprekend is. Ik sta precies terug aan de “start”, zoals ze bij Monopoly zo leuk kunnen zeggen.
“Wie heeft mij dan geholpen om hier te staan?”, bemerkte ik mijzelf gisteren... wel dat waren vele mensen...
Mijn moeder en vader zullen vast en zeker mijn eerste leraars geweest zijn. Ze leerden mij eten, drinken, stappen, fietsen, zwemmen (maar hier ben ik niet helemaal zeker van) en nog veel meer ... dan was er mijn zus Fiedo waarbij ik veiligheid vond in haar kamer en ook regelmatig in haar bedje. We konden uren samen doorbrengen: soms in stilte en soms als twee kwetterende ganzen.
Heel waarschijnlijk was ik dan toch jaren op de dool alvorens Mr. Laridon tegen te komen. Hij was mijn leraar Nederlands waarover ik reeds vroeger vertelde. Hij heeft me jaren gevolgd en leerde me ook de Engelse taal. Hij had charisma... ook al zag hij er niet uit... later vernam ik dat hij directeur werd van mijn middelbare school. Knap werk deed die man! Die jaren leerde ik ook Gregg kennen en -mijn moeder zal het geweten hebben- hij leerde me vrijen...nu, ja dit in combinatie met ruzie maken.
Als prille twintiger, ging ik alleen wonen in Lier en die tijd werkte ik nauw samen met mijn toemalige collega Greet. We werden kameraadjes en zij leerde me de wereld meer kennen. We hebben uren gepraat over diepe levensfilosofieën, deden samen leuke dingen en hebben wat afgelachen... ja, ze leerde me zelfs roken en ooit kocht ik een pakje sigaretten wat ik trouwens nooit heb opgerookt want al snel realiseerde ik me dat dat een belachelijke daad is. Greet maakte me ook warm voor Dr. Coppens. Een pientere, ietswat timide psychiater die onze afdelingsdokter was. Hij had iets moois, iets wijs, iets speels ... en dus speelden we wel eens met hem. Versta me niet verkeerd. We brachten hem dan van de wijs met stomme dingetjes. Dingetjes waarvoor we ons gezicht niet durfden laten zien, want daar waren ook wij beiden wat te timide voor. Toch, toen ik twee jaar later op een volgende werk hem opnieuw als verantwoordelijke arts had voor mijn cliënten, konden we samen erg grappen. Misschien was ik die dagen een heel klein beetje jaloers toen ik vernam dat hij een relatie had met een verpleegster -die slechts een jaartje ouder was dan ik-. Jàren nadien belde ik Dr. Coppens op om hem advies te vragen voor een toenmalige vriend. Het voelde goed om zijn stem nog eens te mogen horen. Hij zei dat hij me nog kende.
Als ik dan even verder blader in mijn leraren-dagboek, ontmoette ik die dagen Raf. Een broer voor mij... gelijkaardige levenslessen... en veel warmte, humor en begrip voor elkaar. Ik ben blij dat hij nog in mijn leven meewandelt. Hij wees me de weg naar prachtige mensen en dingen die mijn leven grandieus veranderden. Hij bracht me bij Vanilleke. Een vrouw met méér dan kwaliteiten. Een vrouw die je beslist moet opzoeken wanneer je nood hebt aan ondersteuning. Ze woont nu ergens in het Antwerpsen. Googlen zou ik zeggen. Ook het engeltje Denise werd voorgeschoteld, de Vijf-Ritmes dansen en vervolgens Ratu Bagus... Ratu hield me in de ban voor een jaar of vier... die dagen waren mijn ouders vast en zeker bezorgd al was hij dé leraar van mijn leven! Ik deed zijn voorgestelde praktijk dagelijks. Het was shaken. Het was al de opgehoopte shit in je lijf losschudden... uren aan een stuk, dagen lang... gepaard met veel huilen, neusbloedingen en zweten. Maar dit alles heeft me bevrijd van levenslasten. Ik ben hiervoor ontzettend dankbaar. Toch voelde ik dat ik met hem moest breken. In een meditatie kreeg ik het inzicht dat ik koos voor de Liefde-in-het-leven en niet verder voor deze Balineese meester. Ik voelde dat mijn vertrek juist was. Mijn ouders waren razend opgelucht.... Ik stond opnieuw alleen in het leven... al had ik een hartverwarmend contact met Martin overgehouden. Die man leerde me inzien dat een leven met weinig geld mooi kan zijn en je vrijheid geeft... mijn ogen vallen open want dit had ik nooit eerder geleerd en gezien!
Ik blijf bidden voor de liefde in mijn leven. Ik voel me regelmatig eenzaam en onbegrepen. Mijn osteopaat Boudry en Tarot-lezeres Denise helpen me op het juiste pad te houden. Als ik fysiek of emotioneel vol rommel zat, konden zij me weer rechtzetten en moed geven. Ook was er toen mijn toemalige collega Leen waarvan ik leerde. Zij hielp me om de dingen te aanvaarden zoals ze zijn en te vertrouwen dat alles goed komt. Ook zij had in haar leven reeds hard moeten knokken en wist wat ik voelde. Telepathie en medeleven is er nog steeds tussen ons, al woon ik nu in Frankrijk.
Leen kan jullie met alle overtuiging vertellen hoe ik van-de-kaart was toen ik mijn huidige leraar ontmoette. Mijn ventje. Al zijn het rare kaarten tussen ons... de ene dag ben ik leerling en de andere dag ben ik leraar. En voor Koen geldt hetzelfde. We zijn spiegels voor elkaar... dat maakt het niet zo moeilijk om samen te leven. Integendeel.
Zonne wordt groter en heel waarschijnlijk wordt zij mijn volgende leraar... zoals ze nu reeds zot is op de potjes aromatherapie durf ik er mijn hand voor in het vuur steken dat zij op zijn minst voor herboriste gaat... In onze omgeving zijn er alvast talrijke wilde bloemetjes. Elk met hun eigen functie, voor elk wat wils.
Zo zie je maar dat er tussen een droom en de verwezenlijking een hele weg wordt aflegd! We staan er zelden bij stil...maar moed, vertrouwen en doorzetting, samen met je medemensen zijn van levensbelang!
grandes bizoes en A+
Wat een verhaal beste Katrien ! Osteopaat, tarrot lezeres, Balineese meester ? Als je je daar goed bij voelde, is daar niets mis mee. Ik persoonlijk hou het liever op zelfredzaamheid. Tot nu toe heb ik steeds getracht, er zelf uit te geraken zonder hulp van derden. Soms voelde ik mij in mijn gevecht(en) tegenover problemen wel eenzaam doch daarna als alles weer op zijn pootjes staat, ben ik daar best trots op ! Het leven is als een schommel die heen en weer, op en neer gaat. Je kan dat schommelen best wel op je eentje doch sommige mensen hebben een duwtje in de rug nodig om te blijven bewegen in de schommel van het leven. Het leven is één grote uitdaging. Meestal gaat het goed en soms, ja dan gaat het fout en als je dat laatste weer in orde kunt brengen, mag je best trots zijn op uw prestatie. Het maakt je ook sterker om verder door het leven te gaan. Jij beste Katrien, hebt in elk geval Koen en Zonne om u heen en die twee zijn al de beste reden om het maximum uit het leven te halen. Geldelijk geluk, leuk maar wat heb je daar aan als het geestelijk niet goed gaat. Ik loop al een tijdje op deze aardkluit rond en hecht mij meer en meer aan de simpele dingen van het leven maar wel dingen die waardevoller zijn dan de grootste schat van de wereld. De dag van vandaag is rijkdom voor mij, gezondheid, echte vrienden en de natuur om mij heen. Ik ben blij dat mijn periode van werken voorbij is en dat ik nu eindelijk mijn energie en tijd kan besteden aan mijn gezondheid, mijn vrienden en de natuur waar wij als mensen niet altijd met de beste zorgen mee omgaan. Vandaag een fietstochtje gemaakt en dat heeft mij goed gedaan. Vandaag van mijn Franse vrienden Arzal - Bretagne ook nog een leuk telefoontje gehad. Zij kijken naar mij en ik naar hun uit ! Eén september is de dag van het weerziens en weet je wat, na mijn vakantie daar in Arzal, zie ik nog drie andere vrienden in Saint Méard de Drone :-) Zo, ik ga nu dit schrijven ( typen ) afsluiten want ik krijg nog goesting in een suikervrije pannekoek ! Slaap lekker daar in Saint Méard de Drone ! Nonkel Herman
BeantwoordenVerwijderen