Laten we onmiddellijk met de deur in huis vallen...
Ik ben wat minder verdraagzaam opgestaan deze ochtend. Koen wat meer kwetsbaar. Zonne die was welgezind. ‘t Is niet dat het hier rommelt in huize “Vandenberghe” maar ja, wij zijn beiden zo’n slechte slapers en er moet niet veel tussenkomen of we hebben weer een minder nachtje gehad... ja, je leest het goed het zijn dan “nacht-jes” en geen nachten ook al liggen we er soms meer dan op tijd in.
Soit, de engelen regeren hier in ons huis... en geven ons weer wat krediet voor elkaar zodat er liefde kan blijven stromen. Ik zie mijn ventje doodgraag en dat mag zo blijven!
Gisteren reisde ik richting Bordeaux. Het was een lange dag met veel zenuwen. Dat laatste overviel me onverwachts.
In de pikdonkere ochtend, nog voor 5u in de ochtend sloot ik de deur achter me en wandelde naar beneden. Daar zou een Braziliaanse vrouw me oppikken om samen met haar ventje en nog een vrouw origine Madagascar examen te gaan afleggen in de grote stad. We arriveerden méér dan ruim op tijd maar soit , dat gaf ons de kans om nog een koffie te drinken en iets te eten... al was het op dat uur toch nog even uitkijken waar er in de stad al wat te beleven viel. Bordeaux gaf een zeer goede indruk op mij. Ik hoop dat ik op het examen ook een evengoede indruk heb gegeven... dan kan ik alleen maar slagen. De zenuwen waren bij aanvang zo erg dat het mij blokkeerde om te schrijven, zo bibberen dat ik deed! Ben dus blij dat ik me vandaag achter de Mac kan zetten en dat die tremor verdwenen is.
Mijn schrijven is echter niet dezelfde stijl als Koen. Die mengt fictie met non-fictie, overgoten met een grote saus overdrijving. Nonkel Herman, hierbij weet je dus dat je niet te veel letterlijk hoeft te nemen, hé. Toch, het muisje in de kokosnoot was volgens hem waarheid... ik laat het nog in het middden. In Bali en Maleisië heb ik ook nog verse kokos gegeten en ik heb nooit een muis in mijn noot gehad... Wel muizen in mijn kamer, en meer dan één kakkerlak en hagedissen. Hm, als ik eraan terug denk, vond ik dat soms best beangstigend. Zeker mijn kamergenootje in de ashram te Bali, flipte er enorm op.
Neen, ik heb steeds veel moeite moeten doen om talen onder de knie te krijgen. Maar misschien is dat een familie-probleem want ik lees regelmatig smsjes of mailtjes waarin schrijffouten te bespeuren vallen... Koen durft er al eens mee lachen.
Lang geleden, in het 6e middelbaar had ik mijn test Nederlands afgelegd. En ik herinner mij nog goed de woorden van mijn toemalige leraar. Hij gaf al jaren les aan mij en wist dat ik hard moest werken om gewone cijfers neer te zetten. Op een hartelijke manier zei hij me dat ik een goed examen had afgelegd. En dat hij erg tevreden was. Ik was dus ontzettend nieuwsgierig naar mijn resultaten Nederlands. Wel, ik had 68% voor dat vak... begrijp je dat ik toch even was teleurgesteld? De vraag is dan in wie natuurlijk; in mezelf of in die leraar.
Nu wil ik nog even terugkomen op die smsjes en meer... héél veel dank voor al die lieve (b)engeltjes op aarde die aan mij en Zonne dachten meer bepaald op 9 en 16 mei! Geen sorry voor de anderen... mijn verjaardag vind ik eigenlijk niet reuze belangrijk. Wel is het toch fijn dat mensen aan je denken. Voor Zonnetje vond ik het nog nét een tikkeltje leuker dat er aan haar gedacht werd... lieve mensen... het was allemaal erg mooi... jullie woorden, kaartjes, mailtjes en E-cards...We hebben dat netjes in ons hart geordend om met warmte mee te dragen.
Zonne amuseert zich goed bij Nounou. Het meisje Lana blijft gek van haar en Zonne lijkt me eens te gek op kleine Jules... die spijtig genoeg steeds met een lopende neus zit. Het ziet ernaar uit dat onze kleine spruit zelfstandigheid opbouwt daar in Ribérac. Ze krijgt nog wat meer vertrouwen en durft al gerust experimenteren.
Bijvoorbeeld met de trap naar de eerste verdieping. Weet je dat Koen en ik onlangs bijna achterover vielen toen Zonne op een mum van tijd meer dan halverwege de trap was gekropen? Ik was even naar boven en had de deur op een kier laten staan. Koen was bezig in de keuken. Op dat moment besluit madam om mij te achtervolgen. Ze realiseert zich echter wel dat er “iets” niet klopt. Geeft een gil op het moment dat ze beseft dat ze te hoog zit volgens haar kunnen... ‘t is ne kadeé! Ook is ze er reeds in geslaagd om meermaals goed te vallen. Dit in al haar hevig- en nieuwsgierigheid. Huilen kan ze dan eens te fel. Ik besluit daaruit dat ze wel trekken heeft van haar neefje Leon! ... via ons Fie weet ik dan voldoende op voorhand wat ons te wachten staat... altijd aardig meegenomen. Een verwittigd mens is er twee waard!
Allé, ik denk dat dat zowat mijn betoog is... deze namiddag nog Franse les op het menu en Zonnetje afhalen.En genieten van de héérlijke zomerzon. Vanavond onze engeltjes bedanken... wat een leven!
grand bizoes,
XXXXXXXXXXX.............. A+
Dag Katrien, Koen en Zonne,
BeantwoordenVerwijderenWeer een leuk verslag uit Saint Méard de Dronne ! Slecht geslapen ? Ik weet er alles van ! Toen ik nog werkte, had ik daar geen last van. Ik ga er wel iets aan doen en dat is mijn huis buiten komen en terug actief zijn. :-) Bordeaux zal wel een mooie stad zijn. Ik ben er nog niet geweest maar ga daar zeker eens naar toe. Hopelijk is het examen ( welke aard van examen ) dat u daar aflegde een groot succes. Jij last van zenuwen..... dat kan niet ! :-) Wat die muis in die kokosnoot betreft beste Katrien, zeg maar tegen uw ventje dat ik hem volledig op zijn woord geloof. Ik heb het ook niet zo zeer op kleine beestjes net zoals jij. Ik heb eens in een grote boerderij in de Ardeche twee weken vacantie doorgebracht. Een boerderij gebouwd volgens de oude traditie daar dat wil zeggen allemaal rotsblokken met daartussen veel kieren/spleten. Dikke grote vette spinnen, hagedissen/salamanders met de vleet en het ergste van al talrijke zwarte scorpioentjes. Elke keer uw schoenen, kledij en beddegoed controleren. Ik had het echt niet op die beestjes met hun angel op hun staart. Ik zat er niets mee in dat mijn vacantie daar voorbij was en ik terug in Turnhout. :-) Wat uw verjaardag betreft beste Katrien, wat ben je hard als ik lees " Geen sorry voor de anderen ! " :-) Ik beschik bijvoorbeeld niet over de verjaardagdatums van u en de anderen van uw fantastisch gezinnetje. Ik zou zeggen lieve Katrien, mail mij deze informatie eens dooren het huisnummer van jullie villa want dat ben ik ergens kwijt. Wedden dat jullie er een verjaardagssuporter bijkrijgen :-) Heel leuk dat Zonne het zo naar haar zin heeft. Dat Zonne heel wat decibels kan produceren herinner ik mij nog van jullie tijd in de Gasstraat. Trouwens, ik heb dat nooit als vervelend laat staan als erg ervaren. Laat voor mijn part Zonne maar lekker verder doen met het trainen van haar stembanden :-) Mijn schoolverleden beste Katrien, Koen en Zonne was echt niet om naar huis te schrijven. Eerste leerjaar tweede laatste van een klas van 34 a 36 leerlingen. Daarna ben ik elk jaar vooruit gegaan en in mijn laatste schooljaar was ik zelfs de eerste van de klas. Eerlijk is eerlijk, we waren maar met vier in die klas maar....... ik was toch eerst en dat telt toch hé ! Ik had eigenlijk maar één rivaal in de klas den Willy tevens ook de grootste pestkop van de klas. Ik heb van hem gewonnen met nog geen één procent verschil maar dat was genoeg om hem te kloppen de schrepele. Volgens mij heeft hij daar als hij nog leeft nog steeds slapeloze nachten van. Hij was beter met het hoofd en ik beter met de handen en dat heeft het waarschijnlijk voor mij gedaan. Ik heb ooit dat pestkereltje( een klein mager scharminkel ) eens bij zijn nekvel gepakt, dan afgevoerd naar de machinekamer, hem boven mijn hoofd getild om hem vervolgens in een grote ( lege ) krullen/afvalbak te laten donderen. Ik wist dat ik van mijn jaar, de sterkste leerling was maar zo sterk, daar schrok ik zelf van. Mijn meester houtbewerking zag het aankomen doch was te laat om in te grijpen zo vlug is alles gegaan. Straf gekregen ? Nee hoor ! Hij zei toen hij van het lachen bijgekomen was, dat ik dat niet meer mocht doen. Ik herinner mij ook nog dat schrepel kopke van mijn pester die héél voorzichtig boven de rand van die afvalbak kwam kijken met de hoop dat ik intussen weg was. Iedereen in het werkhuis hat er veel leute in. Ik werd door mijn medeleerlingen waaronder een lagere klas op het hoogste trap geplaatst. Mijn pestkop, zijn waardigheid kwijt, bleef sindsdien ver uit mijn buurt. Wat was ik blij hem in het laatste schooljaar onderuit te halen met amper één procent verschil. Dat was de figuurlijke genadeslag voor hem en meteen voor mij mijn grootste triomf ! Terwijl ik dit alles schrijf, zie ik al de beelden van toen terug voor mijn ogen en...... ik ben er nog steeds trots op die pestkop toen ingeblikt te hebben. Man, man, het doet mij na al die jaren ( 46 jaar ) nog steeds deugd ! :-)
Slaap lekker daar in de Dordogne !
:-) Nonkel Herman :-)