toen ik deze morgen héél vroeg de deur uitstapte voor mijn bijna-dagelijkse natuurwandeling gebeurde het onvermijdelijke. het begon te regenen. eerst nog wat licht gedruppel maar toen ik ver genoeg van huis was beslisten de hemelsluizen zich volledig te openen en viel het plots met bakken uit de lucht. in twee minuten tijd was ik nat tot op mijn ingewanden. en al ben ik dan niet de grootste supporter van al die nattigheid, toch voelde ik ergens , zij het héél diep vanbinnen, een soort van tevredenheid. want niet alleen zijn hier de laatste week al her en der wat bosbrandjes ontstaan, ook de boeren hebben het hier hard te verduren. 2011 was een rampjaar betreffende neerslag, en ook dit jaar viel er nog niet genoeg regen om een mug te voorzien van dagelijks drinkwater.

het was dan ook niet verwonderlijk dat er op de eerste akker al volop bedrijvigheid was, de boer snorde vrolijk met zijn tractor over het land, zijn gezicht had de uitdrukking van een kind die net te horen heeft gekregen dat de sint zijn straat is ingedraaid.

enkele honderden meters verder bevond ik me in het woud.naast het gefluit van de talrijke  vogels in alle kleuren ,geuren en ongetwijfeld ook smaken was het er zo stil dat ik mijn poriën hoorde open-en dichtgaan.

en plots, op enkele meter voor me,een reetje die zich tegoed deed aan het struikgewas.

krak, een tak onder mijn voeten verpestte ons intiem samenzijn, zelfs dood maken die takken nog een pokkelawaai.

het stemt wel tot nadenken, het feit dat ik zo blij ben als een pasgeboren kuiken wanneer ik een hertje of zwijntje zie, maar dat dat gevoel totaal niet wederzijds is. jammer genoeg weten die beesten niet dat ik extreem ongevaarlijk ben.

wat wel tot tevredenheid stemt is te zien dat hier méér en méér bossen in privé-handen zijn.je kan er nog naar hartelust wandelen en genieten maar jagen is er overal verboden.waardoor je er als wandelaar bijna dagelijks wild kan spotten, die beesten zijn niet zo dom als ze er vaak uitzien en weten perfect waar ze wel of niet het risico lopen om neergeknald te worden.

gisteren had ik een eerste van wellicht vele sollicitatie-gesprekken bij een firma hier in de buurt waar ze commercieel talent zochten.

maar mijn entree was minder geslaagd, de president-generaal van dat bedrijf met wie ik had afgesproken had niet eens een das om en ik zag eruit als de directeur van een uitvaartbedrijf. zonder twijfel was die man bang om ook maar een kuchje te laten, in de overtuiging dat ik meteen de meter uit mijn zak zou halen om de maten van zijn doodskist op te nemen.

het ijs wilde niet direct breken dus dacht ik met een kwinkslag het tij wat te doen keren.tijdens één van de vele stiltes vroeg ik hem of hij toevallig weet hoe ze een vrouw noemen die altijd weet waar haar man zit. hij kijkt me aan alsof er net een buitenaards wezen uit mijn borst is geklauterd en schudt bijna onmerkbaar zijn hoofd.ik voel dat ik een flater van jewelste aan het begaan ben maar kan hem toch moeilijk het antwoord schuldig blijven. “een weduwe” antwoord ik hem, met op mijn gezicht een smile waar zelfs een breedsmoelkikker stikjaloers zou op zijn.

dat jobke kan ik wellicht op mijn buik schrijven.

krijgt de rode ridder intussen viagra voorgeschreven?

als het vandaag dubbel zo koud is als gisteren en gisteren was het nul graden,hoe koud is het dan eigenlijk vandaag? en zijn dit echt alweer de laatste regels VAN DEZE BLOG ?

dit...en nog veel meer hou ik voor u in petto..in een nieuwe aflevering van les deux fromages en france. van uw correspondent ter plaatse.

A+