ik las onlangs in een papieren krant dat er , verspreid over de onmetelijke zwarte uitgestrektheid die we het heelal noemen, zo een slordige honderd miljoen triljoen planeten rondtollen die gelijkaardig zouden zijn aan onze aarde.

ik weet niet hoe het zit bij u, maar bij zo’n getal kan ik me werkelijk niks voorstellen, ik word bij wijze al duizelig als ik honderd euro op zak heb.

Wat ik me vooral afvraag is hoe het er daar op die andere planeten aan toe gaat. Je kan jezelf net zoveel voorstellingen maken over andere levensvormen als dat er planeten zijn, maar de eerste keer dat er zo’n vreemde snuiter naast me komt zitten aan de bar, kak ik toch gegarandeerd in mijn broek.

zijn ze minIscuul klein of gigantisch groot, te lelijk om te helpen donderen of bloedstollend mooi, wit of turquoize met beige strepen, zacht of krokant ?

en hoe zouden ze communiceren? misschien wel via een tapdansje of gekleed in een baljurk van roze damart-wol koprollen uitvoerend. of gezeten op een driewieler met een platte voorband terwijl ze het gras afrijden van hun eigen rug met een zachtgekookt eitje.

zouden ze gevoel voor humor hebben? zouden ze graag lezen? en zo ja, zouden ze deze blog dan leuk vinden?

zouden zij ons ook intelligent vinden of zouden wij echt de enige zijn die dat doen?

zouden zij onder de grond of in het water leven of zouden ze zichzelf elke morgen met één druk op de knop vullen met abrikozenconfituur?

stel je eens voor dat er vrijdag totaal uit het niets plots een ruimtetuig landt op de grote markt van ribérac. neem zaterdag, want op vrijdag is het markt. wat zou er dan in godsnaam gebeuren? zou de burgemeester zijn lint aandoen en handjes gaan schudden? of zou het leger meteen de boel platgooien ?de amerikanen zouden zonder twijfel proberen om de boel over te nemen.

men zou natuurlijk ook de rode ridder kunnen inschakelen. als er iemand zou kunnen helpen is hij het wel, alleen jammer dat hij wat sukkelt met zijn potentie, het vele dragen van een harnas zal daar wel niet vreemd aan zijn.

in bijna al zijn albums zie je de meest geile vrouwen ten tonele verschijnen, ze duwen als het ware bijna hun borsten in johans’gezicht. maar het enige wat die man blijft doen is zwaaien met het platte van zijn zwaard naar alles wat ook maar van ver of van dicht een bedreiging zou kunnen vormen, ondertussen ook nog eens elkeen verbaal de mond snoerend door hen voor galgenaas of stelletje rabauwen uit te schelden. het is me er eentje, die johan.

wie er me trouwens ook eentje was, was mij grootmoeder-zaliger. net zoals elk van ons had ook zij soms wat vreemde trekjes maar één van de meeste in het oog springende was toch wel de verhouding die ze had met haar kalender. op voorhand kruiste mijn oma volledige weken door op die kalender. jaren heb ik me daar suf over gepiekerd tot ik haar op een dag betrapte terwijl ze aan het doorkruisen was.

“oma”, vroeg ik haar, ”hoe komt het dat jouw kalender altijd een paar weken voorloopt”?

“wel, mijn lieve jongen” zei ze , en dat zei ze niet zomaar want ik was echt wel een lieve jongen, al droeg ik dan wel een brilletje met glazen die veel weg hadden van het onderste van een steriliseerbokaal, “ik streep enkele weken op voorhand door omdat ik het zeker niet zou vergeten”.

ik keek haar wellicht aan alsof zij net een vloek in het servo-kroatisch over mij had uitgeroepen of alsof zij de koningin van engeland in hoogsteigen persoon was en riep verbijsterd uit “hoe weet je dan in godsnaam welke dag het vandaag is”.

“jij gekke jongen” zei ze, en dat zei ze niet zomaar, ik zag er best wel wat gek uit in die tijd met mijn spillebeentjes en mijn haar die leek afgebeten te zijn door de ratten, “iedereen weet toch welke dag het vandaag is”. het was me er eentje, die oma.

is leven als een god in frankrijk uitgevonden door een frans reclamebureau?

hoe zou het nog zijn met mireille mathieu?

en kunnen blinde vinken echt niks zien?

u komt het te weten, zij het niet nu, maar in een volgende aflevering van les deux fromages en france. van uw correspondent ter plaatse. A+