ZUSJE

 De klimaatopwarming. In ons hoofd gebeurde het voor kort heel ver weg, in streken waar bruine mensen met zwart haar wonen. En die er allemaal eender uitzien. Maar toch niet bij ons, de blonde, waardevolle mensen. 

Dit schrijf ik natuurlijk met een ietsiepietsie ironie, mij persoonlijk zal het worst wezen welke kleur iemand zijn huid heeft, ik kijk er dwars doorheen. 

Maar steeds meer en meer merk je ook rondom ons de gevolgen en je hebt heus geen Predictor nodig om te voorspellen dat het heel binnenkort ook op ons deurtje zal bonzen. Net zoals je tandpasta niet meer terug in zijn tube kan duwen is de klimaatopwarming onomkeerbaar. Want de wereld wordt bestuurd door de-had-gekunde , de-waren-we-maars en de hoeveel-brengt-het-op leiders. Die zich, zonder scrupules en met de botte bijl een weg banen over de verwoeste planeet.
Maar. Goed nieuws. Deze planeet kan heel goed voor zichzelf zorgen. Het heeft wel ergere vijanden gehad dan de mens in zijn bestaan. 

Mijn God. Ik lijk wel een professor moraalfilosofie. Terwijl ik eigenlijk alleen maar even mijn hart wou luchten toen ik vijf minuten geleden de pen ter hand nam. 

mijn hart wou luchten over goed en slecht. 

Want soms weet ik het niet meer. Besluipt de twijfel me halsoverkop, als een dief in de pikzwarte nacht. Maak van die 'soms' maar 'vaak'. 'Heel vaak'. bref. 'Elke dag'.

Ben ik een goede vader? 

Ben ik een goede vriend?

Ben ik een goede geliefde? 

Ben ik goed in het werk dat ik doe? 

Ben ik een goede luisteraar?

Ben ik een goede blablabli en blablabla....

Ben ik een goed mens?

de voorbije dagen voelde ik me vooral een slechte broer. Omdat ik de verjaardag van mijn zusje Hilde vergat. niet omdat ik niet van haar hou. Maar gewoon omdat mijn geheugen een zeef is en ik bij tijden zelfs mijn eigen schoenmaat niet meer kan herinneren.
Bij deze.

Gelukkige verjaardag zusje.
Van uw broere

 Alias uw correspondent ter plaatse.
A plus. 

Zwitserland

 Hebt u ooit in uw leven al eens geholpen met de druivenpluk? Als het antwoord positief is zult u me zonder twijfel begrijpen als ik u vertel dat na pakweg honderd uur vendange elke spier en bot in mijn lichaam snakt naar rust en aanvoelt alsof ik aan  de triatlon van Timboektoe heb deelgenomen, achterwaarts zwemmend en fietsend op één wiel. En het is heus niet alleen de pluk die zo vermoeiend is. Het zijn ook de kilometers die je aflegt tussen de wijnranken op steile hellingen die er serieus inhakken. 

Maar paradoxaal genoeg heb ik ook de tijd van mijn leven. Elke minuut van mijn werkdag heb ik zicht op het adembenemend mooie meer van Neuchâtel. De sfeer onder de overwegend Zwitserse collega's is hartverwarmend. In tegenstelling tot de druivenpluk in Frankrijk geen joint-rokende hippies maar gedisciplineerde plukkers die zorgzaam omgaan met de druiven alsof het met de mond geblazen kunstwerkjes zijn. Bazen die ons in de watten leggen met elke middag een godenmaaltijd en een grote kist groenten uit de moestuin waaruit iedereen zich elke dag mag bedienen. En met een vergoeding die makkelijk het dubbele is als in Frankrijk. 

En na de pluk een kort maar gezellig samenzijn om de dag te overlopen en de volgende dag te bespreken. En naarmate de hoeveelheid alcohol in de flessen afneemt neemt de openhartigheid van de gesprekken toe. 

De voorbije maanden verbleef ik bijna zes weken in dit prachtige land. Een land met opmerkelijk veel minder pesterige regeltjes en wetten. Een land van vrolijke en blije mensen. Een land van adembenemende natuur en een nooit geziene netheid. Een land waar ze net als in België nog de woorden septante, nonante en souliers gebruiken. Een land die mijn hart heeft gestolen.

Maar elke vezel van mijn lichaam hunkert tegelijk naar het thuisfront. In de eerste plaats naar mijn dochter. Maar ook naar mijn eigen stukje paradijs in het midden van de bossen. Naar mijn moestuin. Mijn vrienden. Mijn kippen. Mijn wekelijkse partijtje badminton. Mijn poezen. 

Deze week sluiten we de vendanges af. En rij ik terug huiswaarts. Ik tel nu al de uren af.
Van uw correspondent ter plaatse.
A+

GOD IS A PIXEL

 Hebt u ooit al eens, bij nacht en ontij, vanop een afstand, stiekem door het raam van de buren gekeken? Dan hebt u daar negen op de tien keer ook wel een groot beeldscherm zien aan-en uitflitsen. de TV of een computer.  God met stip op één in de meeste huiskamers.  

Twee scenario's zijn mogelijk. Er wordt ofwel geen woord meer met elkaar gesproken. Of er wordt over-en-weer commentaar gegeven op wat er op het scherm te zien valt. 

Een lelijk kapsel, een dik lijf of wijf, een klote-programma of net iets uit het leven gegrepen. " Het had zomaar over ons kunnen gaan."

Hypnose in pixels. Het vier-uur-durende wiegelied voor het slapengaan. 

Ik schrijf dit niet zomaar. Ik heb wel wat beters te doen op deze zwoele vrijdagavond. Een biertje drinken, zittend op de rotsen, met zicht op 220 vierkante kilometer zoet water. Het gekrijs van meeuwen en reigers op de achtergrond. En ook wel op de voorgrond eigenlijk. 

Want terwijl mijn linkeroog naar het meer kijkt en mijn rechterhand letters uitbrakend  over het papier glijdt vat mijn rechteroog een huis hoog in de heuvels rond het meer. Het is er pikdonker. Maar elke paar seconden lijkt het alsof er een andere foto op het scherm wordt geprojecteerd. Het is een aan-en uitflitsen dat het een lieve lust is. 

En pas dan besef je , vanop afstand wat je onmogelijk kan beseffen als je er met je neus pal voor zit. Een televisie-programma is geen vloeiende beweging. Het is een aaneenschakeling van losse beelden die als eb en vloed in de kijker zijn hoofd worden gegolfd. Net zo veel en zo vaak als nodig. Tot de boodschap duidelijk is. Wat die dan ook moge zijn. 

Ik heb al jaren geen televisie meer. En ik heb een geheugen als een zeef. Alle onnuttige en onnodige informatie glijdt er als los zand doorheen. Gelukkig maar. Want het zit zo al vol genoeg.
Van uw correspondent ter plaatste. 

A+

PAPA

 Soms kan je op dezelfde nagel blijven kloppen tot je ballen bijna gelijk hangen, al zit die nagel al een eeuwigheid met kop en schouders in het hout. Als zoon van een voormalige meubelmaker weet ik waarover ik spreek. Al moet ik zeggen dat er bij mijn vader maar weinig nagels en schroeven aan te pas kwamen en dat alles gevijld en gefreesd en gepolijst werd tot alles perfect in elkaar paste. hij kon ook een aardig potje zagen maar daar hoef je nu niet noodzakelijk een goede timmerman voor te zijn.

Als kind en opgroeiende tiener kon het niet verder-van-mijn-bed zijn. Ik leefde in mijn eigen ADD-bubbel en we waren nu éénmaal niet vier handen op een buik. hij dronk meer dan goed voor hem was en ikzelf was in staat om ongewild altijd in het midden van de problemen te vertoeven. Maar eigenlijk zaten we beiden in hetzelfde bootje. Gevangen in ons hoofd, een hoofd die ons weg hield van de echte wereld. 

Sinds tien jaar leef ik in het Zuid-Westen van Frankrijk, in het midden van de bossen. En ik heb een gigantische moestuin. Zonder twijfel de plaats bij uitstek waar Antoon zijn oude dag had willen slijten. 

Een echt oude dag was hem echter niet gegund. Jammer genoeg bleef hij net iets te lang op dezelfde nagel van het verleden kloppen. 

Sinds twintig jaar reeds verblijft mijn papa aan de overkant. ik hoop dat hij daar het geluk heeft gevonden die hij in het aardse leven tevergeefs heeft gezocht. 

Het ga je goed papa. Dankjewel. 

Van uw correspondent ter plaatse

A+

TABACCO

  Hoe voelt het om voor een tabaks-multinational te werken? Op een doordeweekse vrije dag kun je jezelf misschien wel leukere vragen stellen. Die vraag kwam niet zomaar bij mij op. Op dit ogenblik verblijf ik, op uitnodiging van een goede vriendin, in het adembenemende  Zwitserland. Land van puurheid en netheid en lachende gezichten. aan de oevers van het prachtige meer van Neuchâtel bracht  ik vandaag mijn dag in eenzaamheid door.  Filosoferen over het leven, zwemmen, wandelen en schrijven. En tijdens een van mijn wandelingen rond het meer stootte ik ineens op een metershoog omheind terrein  ter grootte van tientallen voetbalvelden. Ik dacht eerst aan een soort van opvangcentrum voor asielzoekers. Maar de luxe droop uit elke porie van de gebouwen en de omgeving. Sportvelden met gras groener dan gras, zwembaden, gezellige terrassen, geblindeerde ramen, camera's die je constant in de gaten houden, bars met muziek. En een wagenpark van snel berekend boven de tien miljoen euro. Bij nadere inspectie bleek het om één van de grootste tabaksfabrikanten op wereldschaal te gaan.

En toen kwam die vraag dus bij me op. Hoe voelt het om voor een industrie te werken die maar één doel voor ogen heeft. Verkoop zoveel mogelijk tabak en jaag daarmee mensen de dood in. Hoe voelt het als je in de spiegel kijkt? Hoe voel je je als je 's nachts je hoofd op je satijnen hoofdkussen te rusten legt? Of voel je helemaal niets? En ben je alleen nog maar verblind door het geld? Want met een jaaromzet van zeventig miljard euro kun je je personeel al eens in de watten leggen. Zelfs naar Zwitserse maatstaven. 

Elke vraag is goed voor een nieuw verhaal, bij mij dan toch.
Van uw correspondent ter plaatse 

A+