Ik zit opnieuw op de bus richting Niemandsland.
Bus 72, IKEA-uitgang, eindhalte: vergeethoek aan zee.
De vrouwen dragen zonnebrillen groot genoeg om zich achter te verstoppen. Alsof ze wachten op een zonsverduistering die nooit komt — maar toch beter voorbereid zijn, voor het geval dat.
Bij elke kapel langs de weg slaan ze een kruis. Niet uit overtuiging misschien, maar uit voorzichtigheid. Zoals je in een vreemd huis altijd even over je schouder kijkt.
De airco doet zijn best, maar faalt zachtjes. De bus zit afgeladen vol — moeders met kinderen, jongeren met oortjes in, grijzende mannen met boodschappen en gezichten als stenen.
Maar halte na halte stroomt het voertuig langzaam leeg.
Tot uiteindelijk alleen ik nog overblijf.
Ik heb bewust de verkeerde bus genomen.
Niet omdat ik wil weten waar hij eindigt.
Maar omdat ik het al weet.
Ik ben hier deze week al geweest.
Nea Michaniona.
Eindhalte.
Een dorp dat klinkt als een voetnoot in een vergeten reisgids.
Een vissersplaats met zonverbleekte gevels, verlaten terrassen en een zee die nooit opdringerig is.
Ik ben de enige die uitstapt.
De enige die uitgaat in dit idyllische stadje aan het eind van een Griekse lijn.
Het plein is loom van hitte. De stoelen scheef. De straathonden slapen alsof ze nooit iets anders hebben gedaan.
En aan de overkant van het water ligt hij daar weer. Olympus.
Niet groots. Niet dreigend. Alleen aanwezig.
Als een herinnering aan iets wat groter is dan je zelf kunt dragen, maar waar je toch telkens weer naar kijkt.
Soms is de verkeerde bus de enige manier om te gaan waar je moet zijn.
Zelfs als je er alleen aankomt.
Van uw correspondent ter plaatse
A+
Geen opmerkingen:
Een reactie posten