Vermoeidheid

 Toen ik nog in Frankrijk woonde, tussen de glooiende heuvels, de oude stenen en de geur van lavendel en foie gras- was ik vreemd genoeg altijd moe. 

En niet moe zoals na een nachtje doorzakken of een lange wandeling in de bergen. Nee, dit was zo'n vermoeidheid die niet uit de benen komt, maar uit je ziel. Alsof je lijf zegt " ik ga nog wel mee, maar eigenlijk ben ik het beu".

Ik sliep wel niet zo veel maar best goed. Min of meer op tijd in bed, de stilte van de me omringende bossen, geen feestende buren. En toch stond ik elke morgen op alsof ik een marathon had gelopen in een pak van beton. De koffie hielp niet. De croissant keek me verwijtend aan. En de spiegel vroeg elke ochtend " hoe lang ga je dit nog blijven volhouden?"

In het begin dacht ik: het is gewoon de routine, een dipje, ik moet meer naar buiten, meer magnesium, minder schermtijd. Je kent het wel. De klassieke zelfhulplijstjes. 

Maar diep vanbinnen wist ik: het is niet het slapen dat ontbreekt, het is het leven. 

Ik werd moe van dingen doen waar ik niet meer in geloofde. Moe van een systeem die me leegzoog. Van gesprekken die eindigden in beleefdheid maar begonnen met onverschilligheid. Van mezelf in een vorm wringen die niet meer paste. een beetje zoals een broek die nog nét dichtgaat, maar waarin je onmogelijk kan ademen. 

En toen, op een ochtend-of was het een namiddag ? -gebeurde het. 

Er was geen grote explosie , geen aha-moment onder de douche, geen wijze uil in een boom. Alleen een stille gedachte, bijna te klein om serieus te nemen: " Wat als ik gewoon iets helemaal anders zou doen? "

Wat als ik niet wacht tot ik eindelijk "uitgerust" ben maar gewoon vertrek? Niet op vakantie, maar echt vertrekken. Naar iets anders. Iets dat klopt. 

Een paar weken later stond ik met twee koffers, een hoofd vol twijfels en tranen in de ogen op Toulouse Airport. Klaar voor een vlucht naar Thessaloniki. 

Geen vijfjarenstrategie. Alleen het besef: Hier in Frankrijk ben ik langzaam aan het uitdoven, is het kind in mij aan het sterven, en daar- heel misschien-kan ik opnieuw gaan branden.

En weet je wat? Ik ben sindsdien nog altijd moe. Maar het is een andere vermoeidheid; Een eerlijke. En die komt na een dag van werken. Na een dag vol zon. Na een dag van gesprekken met een hele leuke vrouw die ik niet altijd versta maar toch volledig begrijp, na een dag van eten dat smaakt naar eenvoud en citroen. 

Ik ben nu moe van dingen leren, van nieuwe indrukken. Niet meer van mezelf verloochenen. En dat verschil, dat voel je tot in je tenen. 

Dus nee. Ik was niet moe van te weinig slaap. Ik was moe van het leven dat ik leidde. 

En Thessaloniki heeft me geen vleugels gegeven. Maar wel het besef dat het oké is om ergens mee te stoppen. Ook al leek het op papier allemaal rozengeur en maneschijn. 

Soms moet je gewoon eerlijk zijn met jezelf. 

En dan een ticket boeken. 

By the way. Magnesium helpt echt wel. Maar dan wel met een stuk chocolade of een Belgisch biertje. Dat helpt echt tegen alles. Behalve tegen schuldgevoel. Maar daar schrijf ik je later wel over . In een nieuw verhaal van Les deux fromages en France. 

Van uw correspondent ter plaatse. 

A+