ZUSJE

 De klimaatopwarming. In ons hoofd gebeurde het voor kort heel ver weg, in streken waar bruine mensen met zwart haar wonen. En die er allemaal eender uitzien. Maar toch niet bij ons, de blonde, waardevolle mensen. 

Dit schrijf ik natuurlijk met een ietsiepietsie ironie, mij persoonlijk zal het worst wezen welke kleur iemand zijn huid heeft, ik kijk er dwars doorheen. 

Maar steeds meer en meer merk je ook rondom ons de gevolgen en je hebt heus geen Predictor nodig om te voorspellen dat het heel binnenkort ook op ons deurtje zal bonzen. Net zoals je tandpasta niet meer terug in zijn tube kan duwen is de klimaatopwarming onomkeerbaar. Want de wereld wordt bestuurd door de-had-gekunde , de-waren-we-maars en de hoeveel-brengt-het-op leiders. Die zich, zonder scrupules en met de botte bijl een weg banen over de verwoeste planeet.
Maar. Goed nieuws. Deze planeet kan heel goed voor zichzelf zorgen. Het heeft wel ergere vijanden gehad dan de mens in zijn bestaan. 

Mijn God. Ik lijk wel een professor moraalfilosofie. Terwijl ik eigenlijk alleen maar even mijn hart wou luchten toen ik vijf minuten geleden de pen ter hand nam. 

mijn hart wou luchten over goed en slecht. 

Want soms weet ik het niet meer. Besluipt de twijfel me halsoverkop, als een dief in de pikzwarte nacht. Maak van die 'soms' maar 'vaak'. 'Heel vaak'. bref. 'Elke dag'.

Ben ik een goede vader? 

Ben ik een goede vriend?

Ben ik een goede geliefde? 

Ben ik goed in het werk dat ik doe? 

Ben ik een goede luisteraar?

Ben ik een goede blablabli en blablabla....

Ben ik een goed mens?

de voorbije dagen voelde ik me vooral een slechte broer. Omdat ik de verjaardag van mijn zusje Hilde vergat. niet omdat ik niet van haar hou. Maar gewoon omdat mijn geheugen een zeef is en ik bij tijden zelfs mijn eigen schoenmaat niet meer kan herinneren.
Bij deze.

Gelukkige verjaardag zusje.
Van uw broere

 Alias uw correspondent ter plaatse.
A plus.