CHEZ JACKY

Mijn achter-klein-neef Nasir-Abdel, die op een halfuurtje kameel-karren van Cairo woont stuurde me enkele dagen terug in de tijd een mail van wel drie bladzijden lang. Ik was blij verrast, al versta ik werkelijk geen fluit van dat hottemetotten-taaltje. Maar het is het gebaar wat telt.
En zo gaat dat al jaren zijn gangetje. Hij schrijft me in het Arabisch, ik dien hem van antwoord in het Nederlands. Wat we elkaar vertellen weten we niet van elkaar. Voor hetzelfde geld scheldt hij me de huid vol of nog beter is het zelfs niet Nasir-Abdel zelf die schrijft maar de jongste zoon van de oom van zijn oudste konijn. Maar ach, dat is ook helemaal niet belangrijk, het feit dat we nu en dan eens aan elkaar denken is toch heel mooi. De laatste keer stuurde ik hem de Nederlandstalige handleiding door van mijn draadloze Bluetooth vierkleuren-printer. Hopelijk heeft hij er iets aan gehad.
Zijn papa, Jacky Vandenberghe, is intussen zo rijk als de Rode Zee diep is. Veertig jaar geleden trok hij zichzelf uit de Vlaamse klei om in Luxor een kameleklotenkebab-restaurant uit de grond te stampen. Dat was altijd al zijn droom geweest, al van in de tijd toen hij nog zijn uitwasbare luiers vulde met allerlei troep, moet je weten.
In die veertig jaar heeft hij zijn imperium *Chez Jacky*uitgebouwd tot een van de grootste restaurantketens van Egypte en ver daarbuiten. Ik zou zelfs durven zeggen, heel ver daarbuiten. Spring er gerust eens binnen met mijn groeten na een bezoek aan een of andere piramide; Niet dat dat je enig voordeel zal opleveren want hij is zo gierig als de pest.
En als u dat niet mocht geloven, dan vertel ik u volgende keer wel iets anders.
Van uw correspondent ter plaatse
A plus