Ik kan jullie met volle overtuiging vertellen dat mijn ontvangst op het medico-sociaal cabinet in Fumel heel hartelijk was. Gezellige zeteltjes met verse croissantjes op een klein tafeltje. Vriendelijke mensen die allen een hand kwamen geven, enkel was er toch een serieus misverstand.
Ik had namelijk een afspraak om 9 uur in de ochtend en stond op de parking aan de overkant van het gebouw geparkeerd.
Tegen openingsuur stak ik de straat over en net op dat moment komt er een rode Clio voorbij met een vrouw die ik precies heel goed kende, namelijk mijn collega Sophie van La Cerisaie. Ik wuifde. Zij keek naar mij en stopte vlak aan de oprit van het cabinet. Ik liep naar haar toe, deed de deur open en tot mijn grote verbazing zag ik dat het niet Sophie was. Whoeps, ‘k had me vergist!
Ik legde de dame snel uit dat zij op mijn collega Sophie leek. Ze bekeek me met een grappige snuit. En ik vroeg haar vervolgens of zij sociaal asistent was. Zij bevestigde dat, al wist ze waarschijnlijk niet helemaal waar we heen gingen met dit gesprek. Toch moet er toen een soort aantrekkingskracht zijn geweest of gewoon iets magisch dat niet te verklaren is maar in ieder geval vroeg die dame of ik een afspraak had met een van haar collega’s. -moet je weten dat zij toevallig ook een collega Sophie had-. Ze gaf vervolgens een lift en liet me binnen via de achterdeur van het grote gebouw in Fumel.
Eigenlijk vond ik het al een beetje een gekke ingang. Maar soit, ze stelde me voor aan haar collega Sophie. Die wist niet van een afspraak laat staan iets met een ergotherapeute uit La Cerisaie. Ze kende nochtans het dagcentrum.
Ik werd vervolgens aan de coördinator voorgesteld, nog steeds door diezelfde dame uit de rode Clio. Die keek op de algemene agenda en zag geen afspraak staan met Katrien van La Cerisaie.
Er begonnen zich toch wel gekke taferelen af te spelen. Mijn intuïtie vertelde me dat dit niet meer klopte.
Ik kwam ertussen en zei mijn achternaam en zei er zachtjes bij dat ik een prive-afspraak had. Om mijn familiale en financiële situatie te bespreken.
Oeps! Iedereen begon het stilletjes te begrijpen. De dame uit de rode Clio dacht dat ik daar als professioneel persoon een afspraak had, wat niet echt het geval was.
Ik mocht bijgevolg netjes naar de wachtzaal gaan, mijn beurt afwachten tot uiteindelijk nog een andere maatschappelijk assistente me kwam halen.
Tijd om mijn verhaal te doen. Even luisteren of ze mij ergens mee kan steunen of helpen...
Dikke zoen aan allen die hem wil ontvangen.
Liefs, Katrien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten