LA VIE EN ROSE ?

Zaterdagmorgen. Elf uur. Staalblauwe hemel. Pakweg zestien, zeventien graden. Lente.
Het zijn moeilijke tijden. Vooral financiëel moeten we sinds begin 2017 elke euro elvendertig keer omdraaien voor we hem uitgeven.
Doordat we de voorbije jaren niet genoeg inkomsten hadden, konden we, toen we vorig jaar ons huis kochten, geen krediet krijgen bij de bank. We schraapten onze laatste centen bij elkaar en betaalden het huis volledig zelf.. Een luxepositie kan je zeggen. En dat is natuurlijk ook zo. We hoeven bijvoorbeeld nooit meer wakker te liggen dat de bank ons huis op een dag aanslaat, een horror-verhaal die je de laatste jaren meer en meer hoort.
We wonen op een droomplek. Omgeven door uitgestrekte bossen. Op het hoogste punt van de Lot-et-Garonne. Met een prachtig terrein en een eigen stukje bos. Oorverdovende stilte. De meest schitterende sterrenhemel.
Maar er moet natuurlijk ook geleefd worden. En het potje die we deze zomer door keihard werken hadden aangelegd heeft de bodem bijna bereikt.
Heel veel onverwachte kosten vielen de voorbije maanden op ons dak. Vijfhonderd euro langs hier, duizend euro langs daar. Belastingen. Taksen. Verzekeringen. Brillen. Tanden. Auto’s.
Het vervangingscontract die Katrien sinds een paar maanden aan de slag hielp in het schooltje van Gavaudun loopt ook op zijn eind. We hebben recht op welgeteld nul euro uitkering. Geen werkloosheid, geen kindergeld, nadda. Dus liggen we de laatste tijd toch wel iets vaker wakker dan dat goed is voor de gezondheid. Niet dat dat veel uithaalt natuurlijk.
Je kan natuurlijk beter arm zijn(en dat zijn we natuurlijk niet echt)in het zuiden van Frankrijk dan in België. We hebben de zon. Een minder verzuurde maatschappij. Natuur.
Moeten we uiteindelijk onze droomplek terug van de hand doen? Dat is het laatste wat we willen. Maar eerlijk is eerlijk. Het is een idee waar we al even hebben mee gespeeld.
Gelukkig zijn we van nature uit geen doemdenkers. We proberen te blijven geloven in overvloed.
Maar ieder ouder zal zich hier wel in herkennen. Als je voor jezelf de broeksriem moet aanspannen is dat niet erg. Als je je kind dingen moet beginnen ontzeggen is dat natuurlijk pijnlijker. Gelukkig zijn we nog niet zo ver. En we blijven onze engeltjes om hulp vragen.
Valt er dan niks positief te melden?
Jazeker!! Na een paar moeilijke jaren zitten we als koppel terug in een positieve flow. Sinds een tiental dagen kan ik mij, na vijfendertig jaar, een niet-roker noemen. Vanaf half maart komen we gedurende acht weken met ons hele hebben en houen op de Vlaamse televisie in het nieuwe programma van Annemie Struyf. Al is de titel ‘La vie en rose’ op dit ogenblik nogal ver van ons bed.
Onze dochter doet het schitterend op elk gebied en wordt de motor van de klas genoemd.
En we weten ons omringd door warme lieve vrienden. Bij wie we echt onszelf kunnen zijn. En dat is natuurlijk onbetaalbaar.
Van uw correspondent ter plaatse.
A+