EIGEN NESTJE

Wat kan mijn Liefje toch overmatig positief zijn.
En wat is het leven toch simpelweg een opeenvolging van moment opnames.
Want weet je? Koen schreef het blogje “Merci” in volle eerlijkheid en enthousiasme voor de dingen die op ons af komen.
Maar een uurtje later, voelde alles al flink anders aan.
Op dat moment had hij zich namelijk achter een lange mail van het notaris-kantoor gezet. En hij begon te lezen. En ik  begon te lezen. En we begonnen elkaar vragen te stellen. En we begonnen woorden te vertalen die we niet verstonden. En we begonnen te voelen dat onze hartslag omhoog ging. Of onze polsslag, het ging gewoon snel.
Zeker was dat het overmatig positief gevoel plaats maakte voor ontgoocheling.
Ontgoocheling dat we dan misschien toch die schitterende plek naast ons zouden moeten leggen. Want dat het ons te duur zou worden. Omdat er veel meer renovatie nodig is, dan we aanvankelijk dachten.
Ja, jullie lezen het goed. Een paar weken geleden, vonden mijn ventje en ik een reuze-plek voor ons gezinnetje.
Sinds het najaar zijn we aan het uitkijken naar een nieuwe stek. Huren, samenwonen, delen, comunity-of alternatief wonen... aan gelijkgezinden op het eerste gezicht geen gebrek. Enkel is het aanbod van huurhuizen veel kleiner dan het aanbod van huizen in de verkoop.
Bovendien, na het overlijden van Koen zijn moeder, kwam er onverwachts licht en geld op ons af. Het deed ons onmiddellijk een beetje dromen van ons eigen huisje.
En heel eerlijk gezegd, had ik mijn hoop om ooit een eigen nestje te hebben, eigenlijk verloren. Terwijl we nog nooit een boterham tekort hebben gehad, moesten we toch steeds krabben en tellen om rond te geraken.
En daar zater we dan. Woensdagavond. Bijna in zak en as. In ieder geval een hoofd vol muizenissen en vraagtekens. Wat gaan wij vrijdag tekenen? Een doodvonnis? Nu we er financieel bovenop geraken door die erfenis, gaan we ons opnieuw in de modder steken?
Neen. Geen haar op ons lijf dat eraan denkt om dit te doen. Ikzelf heb mijn ervaringen gehad, de voorbije jaren. Koen heeft deze week twee grote financieele lessen op zijn bord gekregen. En gaat nu hopelijk iets aandachtiger door het leven gaan.
We zullen dus naar de notaris stappen om meer duidelijkheid te krijgen. En we gaan ons meer informeren over de to-do renovatie-kosten. En voelen of we met dit project willen verder gaan...
Ondertussen hebben we toch maar al ons aangetekend schrijven verstuurd met de melding dat we vertrekken op Montauriol. Een opzeg van drie maand kan wel eens snel voorbij gaan. Typisch ons. Gelukkig ken ik er nog in mijn leven die dit soort dingen doen. Ik ga geen namen noemen. Laat me gewoon zeggen dat het dit soort mensen zijn waar ik me goed bij voel. Mensen, waarvan ik voel dat het gelijkgezinden en vrienden zijn.
We’ll see where the future brings us. We’ll find our way.
Veel liefs en een dikke zoen,
Katrien xxx