WINTERVAKANTIE

Het is twee weken vakantie voor de kinderen. Koen ving Zonne een midweekje op en nu ben ik van dienst.

Het leven biedt zich dan zo een beetje anders aan. Dat is het minste wat gezegd kan worden. In mijn hoofd plande ik twee dagjes Centre de Loisir voor Zonne. Ik permitteerde mijzelf daarmee ook een beetje vakantie. Of althans om niet achterop te geraken met de dingen en het huishouden. 

Dat was alvast in mijn hoofd. Want de realiteit is immers niet steeds hetzelfde. 

Nadat ik Zonne maandagochtend om half tien in Centre afgezet had, even bij vrienden was gestopt voor een koffie, thuis een uurtje had gepoetst en mijn buikje had rondgegeten, rinkelde mijn telefoon. Het was een frans nummer en ik herkende onmiddellijk de stem. Het was de aardige man van het Centre om te melden dat Zonne koorts had.

Ik was thuis dus nam ik mijn verantwoordelijkheid en ging haar halen. De stofnetten nog aan het plafond hangend. De stofzuiger met al zijn onderdelen in de living neergeplant. De toiletten in de week om terug proper te worden.

Diezelfde namiddag enkel een springlevend meisje rondom mij, die ontzettend blij was dat ze thuis kon spelen... tja, daar gaan mijn rationele overpeinzingen. 

Ik leef sinds dan in het NU-moment. Het goede weer komt en gaat. Dat geldt ook voor de regen. Een frisse stevige bries waait over de heuvels. Ik loop verkleed rond. Mijn dochter ook. Beiden als princessen, al ben ik meestal de onderdanige of de kleinste. Het is niet dat ik dat zelf kies maar dat wordt gekozen voor mij. Ik speel met de parels, met de Barbies of met het kasteel van Dora. En schilderen kan ik ook. Schelpjes schilderen, waarbij de opruim natuurlijk voor mij is. 

De poezen zoeken duidelijk hun plek. Doordat de zon en de regen zich mooi afwisselen, wisselen de poezen ook graag hun plekje van bestaan. Binnen - buiten. Buiten - binnen. Als je dan eindelijk toch overal gepoetst hebt (en dat gebeurt echt niet elke week, bovendien hebben wij een beige vloer), is dat een bijkomend werkje van poezenpootjes verwijderen en deuren openen. 

Toch zijn ze heerlijk om te zien, die twee. Sinds een tijdje zijn het beste vrienden.

Poesje-woesje is een echte “zen” poes en hij uit zijn tevredenheid in kopjes en likjes geven. 

Tchoupi is daartegen een dominante en veel-vragende poes. Toch vindt hij het ook geweldig om geknuffeld te worden. In feite kan je met hem doen wat je wilt. Hij tolereert enorm veel, is aanhankelijk en toch ook zo onafhankelijk. 

Sinds een tijd zijn die twee dus beste vrieden. Het zen-gegeven heeft Tchoupi geinspireerd en hij staat open voor knuffels en likjes van een ander mannetje. Beiden gaan niet meer in verdediging maar slapen samen op eenzelfde tapijtje of poot-aan-poot in de zetel. Ik voel me vereerd wanneer ik dit mag zien.

Onze dierenarts bevestigde dat dit uniek is. 

Oppassen wordt het wel in de zomer, wanneer ik ga koken voor de gasten. Waar Poesje-woesje enkel gek wordt van youghurt, zal Tchoupi alles wat hij kan bemachtigen om in zijn muiltje te slaan. Ik vrees dat twee ogen niet voldoende zullen zijn. 

Tot slot. Mijn ventje-lief is in Belgie. Hij miste de frieten met stoofvlees en mayonnaise te erg. 

De stilte tijdens de avonden storen mij niet. Ik kan er 100% van genieten.

Maar evengoed zal ik blij zijn wanneer we het leven als een compleet gezinnetje opnieuw kunnen verderzetten.

Dus als je dit leest, Liefje, weet dat je welkom bent en dat we die frietjes met stoofvlees en mayonnaise hier evengoed zullen kunnen maken! Ik zie je graag en ik wil graag verder met je samenwandelen. 

Veel liefs van mij & dikke zoen, Katrien xx