Antibiotica hoort bij het Franse leven, zoals du vin du pain et du Boursin. Of een stukje brioche met foie gras. Het gaat als zoete broodjes over de toonbank.
Een kweker van fois gras uit de Perigord wordt dezer dagen voor de rechtbank gesleept voor “mal-traitement” van zijn eenden en ganzen.
Dokters worden voorlopig ongemoeid gelaten, al gaan ze sterk hun boekje te buiten door overdosissen antibiotica voor te schrijven. Aan kleine kinderen. Aan volwassenen. En zeker ook aan ouderen.
Alles wordt op de koop toe nog eens lekker gesuikerd en in de meest flashy kleurtjes gegoten waardoor we allemaal een rad voor ogen worden gedraaid. En ons ego gaat geloven dat het goed voor ons is.
Een tijdje geleden goten we drie flesjes uit. Niet in het toilet of in de gootsteen maar dicht bij een grote boom. Hoe je het ook draait of keert, het komt toch in de natuur terecht. Of je moest het bij het gevaarlijk afval deponeren in de dechetterie, de enige plaats waar het volgens ons thuishoort.Wat een smurrie! Drie dagen later zagen we nog de restjes aan de boom kleven. Nu maar hopen dat de boom er geen blijvende letsels aan overhoudt. Hoesten zal hij de komende jaren allicht niet doen.
Dat antibiotica niet goed is, weten we hier ten huize Vandenberghe al langer. Het is zoiets als azijn in je hart gieten. Beiden hebben we als kind onze portie wel gehad, zo erg dat we er beiden resistent tegen geworden zijn.
Eén kuur, tot daar aan toe.Twee kuren, liever niet. Drie of vier kuren, op het misdadige af.
Maar soms ben je zo radeloos dat antibiotica nog de enige uitweg lijkt. Als je een kind hebt die zich sinds het begin van de winter van de ene ziekte naar de andere sleept, koorts maakt en hoest als een volwassen rotweiller. En bovendien ook nog eens elke nacht een aantal keer het huis op stelten zet waardoor mama en papa zich als zombies door de dagen moeten slepen.
Tot dat we woensdag bij een naturopate terecht kwamen in Villeneuve-sur-Lot.
Zij vertelde ons onomwonden dat het gedrag van Zonne typisch was voor iemand die teveel antibiotica had genomen. Zeurderig, brutaal, zelfs op het arrogante af en onderhevig aan stemmings-schommelingen. Vergelijkbaar met kinderen die teveel suiker nemen.
Je zou je kind gaan aanzien als een moeilijke meid of een onhandelbaar karakter. Gewoon omdat de ziekte wordt onderdrukt en dat diezelfde ziekte zich vastzet op andere domeinen. Zoals emoties en gedrag.
Het is ver gekomen dat je na enkele antibiotica-kuren tot het besef komt dat je je eigen dochter niet meer herkent. En dat je niet weet hoe dat komt.
Tot woensdag dus.
Vanaf heden slaan we dus ook een andere weg in. Die van de suikerarme en antibiotica-vrije.
Met nog twee tenen staan we op het pad van de klassieke geneeskunde. Acht andere bevinden zich reeds op het alternatieve pad.
Zo is onze eigen levenservaring. Misschien is de jouwe anders maar dat geeft niet.
We waren alvast ontzettend blij om een naturopate dicht bij ons huis te vinden. Nederlandstalig op de koop toe. Quelle chance.
Van uw correspondenten ter plaatse. K & K
A+
Geen opmerkingen:
Een reactie posten