SAN SEBASTIAN OP ZIJN BEST

Was u ooit al eens in San Sebastian? Waarschijnlijk een van de leukere steden in Spanje. Prachtige stranden en een adembenemende baai, aan de golf van Biskaje. Heerlijke tapas. Zalig weer, tot vijfentwintig graden en dit eind oktober. En slechts op een kippeneindje van bij ons. 

Heerlijk ontspannend. Zou je denken. Waarschijnlijk. 

Een kleine tip nog voor u allen naar ginderachter vertrekt. Een kleine suggestie. Voor u bestwil. Ga er heen ZONDER kinderen. Want met kinderen, in ons geval met een kind van het ras Zonne, lijkt dit zalige paradijs eerder de hel. Wat zeg ik, het IS de hel.

Even een kleine bloemlezing.

Lust geen tapas. Probeert zelfs nog niet te proeven. Geen ijsklontje in de drank. Geen botinnen. Geen lange broek. Te koud. Te warm. Lasagne of dan toch niet, ook al is die geserveerd. Te nat. Constant gezang en hoge stemmetjes. Te droog. Te weinig slaap voor ons allen. Nul ontspanning. Vlucht in drank, sigaretten en kruidenboter ( dit gaat over ons, wel te verstaan.) Zonne zelf leefde deze dagen op droog brood, een Madelene, een doosje aardbeien en gepelde noten.

Grote afstanden. Non, neen, wil niet, kan niet, ben bang, ben moe, dorst, honger, ‘Pourquoi?”... 

Je moet je bovendien ook nog eens voorstellen dat elk van deze puntjes een echte crisis veroorzaken. En dan snap je het plaatje wel. 

Vandaag hadden we het mooi uitgedokterd. Met nieuwe moed, zoals elke ouder die zijn kind graag ziet. Deze voormiddag naar het strand. Kasteeltjes bouwen. Putten graven. Zandkoekjes bakken.

Na de maaltijd naar de top van Monte Igueldo waar een pretpark staat. Een siesta in de camionette. Op een goede matras, een slaapje van 2 uur.  So far, so good.

Het pretpark op zich zag er heel leuk uit. Op maat voor de allerkleinsten, Maar toch slaagde onze dochter erin om het bloed vanonder onze nagels te doen kruipen in pakweg een halfuur. Ze durfde zelfs niet alleen op de paardenmolen. Bijna vier jaar.

Ik geef je op een blaadje dat je het op dit moment als ouder ook niet meer weet. Dus zijn we in volle crisis terug afgezakt naar ons hotel en hebben we beslist om in plaats van maandag reeds zondag te vertrekken.

Een frisse sangria voor moeder en vader. Gelukkig onderling geen ruzie...

Dit is niet zomaar een blog. Noem het een noodkreet. Wij weten het soms niet meer. Heeft iemand het nummer van Super-Nanny?
Vanaf heden volgen we natuurlijk wel de resultaten van Real Sociedad op de voet.

Vanop de top van Monte Ulia, van uw correspondenten ter plaatse. 

A+