SAUVAGE

Jagen. Na bingo spelen, teennagels afbijten en diepzeebiljarten, het favoriete tijdverdrijf hier in het zomerse zuiden. Vooral dan bij het mannelijke deel van de bevolking. Persoonlijk word ik er niet wild van.

Enkele jaren terug, toen we nog in het noorden woonden, waren we eens getuige van een jachtpartij in de Belgische Ardennen. Om de zoveel meter een jager, aan de rand van het bos. Bivakmuts over het hoofd, bang om herkend te worden wellicht, steunend op hun geweer. Wachtend. Van aan de andere kant van het bos dreven hun vrienden al het wild  hun richting uit. Reetjes of everzwijnen liepen recht in de armen van hun gemutste vrienden. Een ongelijke strijd. 

Nog erger vind ik het jagen op fazanten. Honderden fazanten worden eerst gekweekt. Daarna worden ze uitgezet in het bos. Om binnen het uur te worden afgeknald. Een hoge prijs voor 1 uur vrijheid.

Hier in Frankrijk gaat het er iets anders aan toe. jagers trekken met hun honden het bos in. Met de jachthoorn rond hun nek. Hier weet met ook perfect hoeveel wild er precies rondloopt. Moeder-reetjes worden ongemoeid gelaten. Zij zorgen nu eenmaal voor de voortplanting . 

Als er wild wordt geschoten op jou domein wordt het vlees keurig verdeeld.

Het is vooral een gevoel die er voor zorgt dat zoveel mensen gekant zijn tegen de jacht. Het enige waar ik aan denk bij jacht is bambi die me met vertederende oogjes aankijkt. Wanneer ik echter een biefstuk, kip of bloedworst eet, sta ik te weinig stil bij de manier waarop dat vlees op mijn bord is terecht gekomen. Terwijl dat in wezen veel schrijnender is. 

Boederijdieren worden maar voor 1 ding gekweekt. Om in de voedselketen tercht te komen. Ze worden in een mum van tijd vetgemest. Hun leven lang raken ze niet verder dan de stal waarin ze opgesloten zitten en de aangrenzende wei. Voor hen is er maar 1 alternatief, onherroepelijk belanden ze op een dag in het slachthuis. 

Hertjes of everzwijnen worden in het bos geboren. Ze hebben de vrijheid om in de natuur groot te worden. Ze eten alleen wat de natuur hen voorschoteld. En met wat geluk glippen ze door de mazen van het net en kunnen ze tot op pensioenleeftijd genieten van het leven. Deze inleiding om misschien eens de jacht anders te gaan bekijken.

Vrijdagavond kwamen we terug van een borrel bij LOTGENOTEN. Vlak voor we thuis kwamen hadden we het over wild en dat het toch niet te versmaden zou zijn mocht een jager op een dag een halve ree  komen brengen, omdat die toevallig op ons domein werd neergeschoten.

Vlak voor we thuiskwamen plots een enorme knal. We hadden een reetje aangereden. Het dier was niet dood maar had wellicht een gebroken bil waardoor het ten dode was opgeschreven. Veel gevloek in de auto en een vorm van lichte paniek en verdriet, het blijft tenslotte een levend wezen. 

Na wat over en weer gebel kwam een jager een halfuur later het dier uit zijn lijden verlossen. En zo komt het dat we binnenkort eens iets anders op ons bord zullen krijgen. Tot spijt van wie het benijdt.

Van uw correspondent ter plaatse.

A+