Met ons gezinnetje nog eens een tiental dagen naar Belgie, dat was echt iets waar ik naar uitkeek... al weken lang. Lang geleden dat ik zo de dagen aftelde.
Het idee om samen Kerstmis door te brengen in familieverband en met vrienden leek me een fijn idee.
Het afscheid in mei van mijn zus en haar jongens was feller dan ik had gedacht en op die manier zou ik Siemen zijn nieuwjaarsbrief niet missen. Zou ik knuffels kunnen uitdelen en opnieuw dat heerlijke warme gevoel van in het voorjaar kunnen oprapen. Zonne zou het contact met haar neefjes en nichtje onderhouden en ze kon opnieuw slapen met oma en gitaar spelen met opa.
Misschien had ik dan toch teveel verwachtingen? Ik had mezelf nochtans voorgenomen zonder te vertrekken... Wel had ik alles heel mooi gepland, iets wat ik vorig jaar niet deed. Maar al lerende stapt men vooruit. Ik wilde het dit jaar anders aanpakken. Ik wilde de touwtjes zelf in handen nemen.
Doordat de kerstdagen anders verliepen dan gepland en Zonne zieker en meer vermoeid werd, was ik verplicht om flexibel te denken en te handelen.
Mijn mooie planning viel in het water. Aanvankelijk ontbrak mij de energie om veel meer anders te doen. Eigenlijk wist ik op dat moment niet wat ik wou. Wel voelde ik me ontzettend uitgeput van vele gedachten en kronkels die ik liever niet in mijn hoofd had. Gelukkig draaiden er toch ook nog mooie dingen in onze richting en mocht ik zien dat vrienden en familie zich ook flexibel kunnen opstellen. Waarvoor heel veel dank! Ook de echtheid, de betrokkenheid en de warmte. Of soms gewoon het relativeringsvermogen van sommigen... het helpt me om mijn eigen leven in handen te nemen. En om mijn eigen processen onder ogen te zien.
Helderder werd me dat een emigratie niet enkel moeilijkheden geeft in het nieuwe land. Maar evengoed in het land dat je achter jou legt. Het is een grote uitdaging om in tien dagen vakantie in je geboorteland, een goed evenwicht te vinden voor jezelf en je naasten. Om kwalitatieve tijd te vinden voor familie, goede vrienden, dingen te doen waarvan je herbront, rust te nemen om alles te verteren... want hoe je het ook draait of keert, het leven in Vlaanderen is een heel pak drukker dan het leven in Gavaudun. Mijn ziel kan niet meer goed tegen al die prikkels en dat lawaai. Ik stond versteld hoeveel impact de stilte op me had toen ik hier donderdagmiddag uit de wagen stapte. De volgende dagen waren er om te ontstressen...
Grand bisou de moi, Katrien
Wat de inhoud van dit verslag betreft, in het grootste deel van uw verhaal herken ik ook mij zelf. Ik verlang ook naar de stilte en rust waarover jij het hebt beste Katrien. Voor een ander deel van uw verslag moet ik nog even wachten tot ik zelf België voor Frankrijk inruil. Ik denk dat ik in Arzal hetzelfde ga ervaren wat jij met Koen, Zonne in uw nieuwe thuisland, uw nieuwe omgeving ervaart. December 2014 wordt de belangrijkste maand van mijn mensenleven want dan betrek ik mijn eigen woning in Arzal. Af of niet af, ik verhuis ! 31 december 2014 laat ik mij in Turnhout uitschrijven. Ik blijf geen dag langer in België ! Momenteel ben ik eigenaar van een heel klein stukje Frankrijk maar dat huis, dat moet er nog komen he ! Waarschijnlijk eind deze maand of begin april gaan de bouwwerken van start. Voor de rest, ik heb geen spijt van mijn beslissing om België achter mij te laten. Ik heb gelukkig al vele vrienden in Arzal en dat maakt mijn emigratie naar Frankrijk zeker aangenamer. Ik ben daar niet alleen en de streek, de omgeving zelf , is na 7 jaar van vakantie doorbrengen in Arzal is daar eerder een gevoel van terug thuiskomen want echt, daar voel ik mij thuis en vooral gelukkig. Zo, op naar de volgende blog ! Groetjes, nonkel Herman :-) xxx
BeantwoordenVerwijderen