VRIJDAG

Vrijdag. Een drukke dag met een check-out en een nieuwe check-in waarvan de mensen graag nog wat vroeger komen dan eigenlijk afgesproken...

Een dag met problemen voor Koen. Zijn opdracht op wisseldagen is maaien, maaien en nog eens maaien. De tractor laat het afweten, stukken aan de maaibak nadat hij één uurtje bezig is. Zweten, puzzelen en stressen om toch maar de minimale dingen klaar te krijgen. Dit omdat we toch graag een goede eerste indruk van het domein willen meegeven, wanneer gasten arriveren.

Voor mij is het poetsen met twee gedreven Franse vrouwen. We willen dat alles proper is en fris ruikt. Mensen hebben tenslotte betaald voor iets wat mooi en in orde moet zijn. Geen VacanSoleil-toestanden, daar tekenen we niet meer voor! 

Eindelijk nog eens een zonnige dag, maar spijtig genoeg ééntje om niet echt van te profiteren. Voor mij toch niet, wanneer een wisseldag veel binnenwerk inhoudt. Koen kan weer kleur pakken. Die zou deze dagen als Marokkaan kunnen bestempeld worden. Zelfs zijn voeten zien mooi bruin.

Rond vijf uur is de grote klus geklaard. Zonne kan alweer op verkenning gaan wie die nieuwe mensen zijn, en wij kunnen alweer achter haar aanhollen om onze nieuwe gasten toch maar niet te veel te belasten met haar streken. 

Een pizza in de oven voor Koen en Zonne. Voor mij staat er iets anders op de menu. Al had ik daar dan nog geen flauw benul van! Wel zou het een hele avond in het Frans zijn. Er is namelijk een etentje met de collega’s gepland. De lokatie heb ik op  internet opgezocht en lijkt me behoorlijk sjiek. Met een mooi tenue-tje ben ik met mijn bejaarde maar nog altijd lekker bollende Skoda vertrokken richting St-Livrade. Nog nooit van gehoord maar gelukkig dat er een GPS bestaat. Maar mij GPS kent de straat niet, dus op hoop van zegen vertrek ik toch maar. De wijzers van de klok gaan over acht uur en ik ben dus eigenlijk al te laat. Om kwart na acht vind ik dan toch eindelijk mijn bestemming. Ik merk dat ik nog maar de tweede ben. De Fransen komen dus graag te laat, maar alsof dat een nieuwtje was... Een mooi hotel - restaurant ligt voor ons, aan de Garonne. De avond passeert vlotjes. Niet dat ik dan ook even vlotjes aan het woord ben, maar ik voel me niet slecht. Misschien enkel een beetje “bleu”. Die avond luister ik veel. En naarmate de avond verstrijkt, doe ik ook nu en dan mijn zegje. Het is echter wel heel vermoeiend en ik ben dan ook de eerste die iets na middernacht iedereen een bisou geeft en huiswaarts keert. 

Dan komt het... dan overvalt mij plots dat rare gevoel! Een gevoel van vrijheid enerzijds en een gevoel van schrik anderzijds. Dat grote land, helemaal in het donker! Kleine binnenweggetjes waar je enkel met verstralers een redelijk zicht hebt. Een auto die mij soms ingebeelde flikkerende lichtjes geeft. In België voelt alles dichtbij en bovendien overal verlicht. Ik kan jullie zeggen dat deze nachtelijke rit mij nieuwe indrukken geeft. Een film van herinneringen stroomt voorbij, alsof ik palliatief ben. 

In het centrum van Villeneuve-Sur-Lot zie ik een stomdronken man lopen. En aan hem denk ik dan ook de hele tijd, wanneer ik opnieuw de volgende donkere smalle baantjes oprij... hopende dat mijn tegenligger niet stomdronken achter het stuur zit. 

Uiteindelijk kom ik goed aan op Montauriol. Blij dat mijn allerliefste liefje de voordeur op een kier heeft laten staan. Daar hadden we geen afspraak over gemaakt. En blij dat ik zonder kleersscheuren in mijn huisje ben. 

Het was opnieuw een grote spong. Niet evident om ver weg van je thuisland te zijn, en toch zo speciaal om in Frankrijk te wonen! 

Grand bisou.

Katrien