NOG DRIE KEER SLAPEN

“Liefje?”

“Ja liefje.”

“Mag ik even de schroevendraaier?”

“Ik heb de schroevendraaier niet liefje.”

“Jawel, je was er net mee bezig.”

“Nee hoor, liefje.”

“Jawel, ik heb het toch gezien.”

“Nee hoor, liefje.”

“Godver⚡⚡⚡...ik zie toch wel wat ik zie?”

“Dat was geen schroevendraaier liefje, dat was een bijl.”

“Niet muggeziften hé, dat is toch zogoed als hetzelfde. Geef die bijl dan maar.”

Zo zou het er ongeveer kunnen aan toe gaan, dezer dagen, ten huize Vandenberghe. Gelukkig is het niet zo erg en kent Katrien sinds enkele weken het verschil tussen een schroevendraaier en een bijl.

Maar de tijd van inpakken, demonteren en uitdelen is weer volop aangebroken. Nog drie nachtjes slapen en dan trekken we hier in St-Méard de deur definitief achter ons dicht. Op weg naar een nieuw avontuur, honderd kilometer meer zuidwaarts. Le Manoir de Montauriol in Gavaudun wordt dan onze nieuwe stek. ( Klik links op nieuwe woon-en werkplek )

Zijn we er klaar voor? Volledig. Al hunkeren we ook wel naar stabiliteit. Hopelijk kunnen we die daar wat vinden.

De tijd van afscheid nemen is dan ook volop aangebroken. Gisterenavond afscheid genomen van nieuwe “vrienden” bij een gezellige apéro. Vandaag de laatste keer de markt van Mussidan. Dinsdag laatste keer nounou voor Zonne. Afscheid nemen van lieve buren.

Zullen we het hier missen? Ik kan enkel voor mezelf spreken. En het antwoord is neen. Alles wat we hier hebben vinden we ook daar terug. En nog zoveel meer. Veel meer ruimte. Veel meer sterren. Veel meer stilte. Veel meer werk. 

Nieuwe uitdagingen liggen op ons te wachten. Veel mogelijkheden ook om onze creativiteit verder te ontplooien.

Dit was alvast de laatste blog uit de Dordogne. Ons volgend schrijven richten we tot u vanuit Lot et Garonne.

Nog drie keer slapen.

Van uw correspondent ter plaatse.

A+