MET DANK AAN DE MAYA'S

Alles was in gereedheid gebracht. 

Onze houtvoorraad had het volume aangenomen van tweemaal het Amazonewoud. 

Onze voorraadkamer leek wel op de droge-voedingsafdeling van de Leclerc. 

De brandstoftanks van de wagens waren gevuld. Met in de mazouttank nog vijfhonderd liter extra. In geval van nood. Er zou wel geen controle van de accijnzen zijn. 

We hadden kaarsen genoeg. Als we ze allemaal samen lieten ontbranden zouden we wellicht zichtbaar zijn vanuit de ruimte.

Angst voelden we niet. Wel integendeel. We keken er eerder iet of wat naar uit. 

Wat zou het worden? Zouden we stoppen met draaien? Zouden er twee zonnen aan de hemel staan? Zouden de vogels plots kunnen praten? De vissen vliegen? De vliegen vissen?

Niemand kon het met zekerheid zeggen. We zouden wel zien. 

En wat te doen op zo’n dag? Thuis in de zetel wachten op wat komen zou? Nog eens goed van bil gaan? Een gevechtsvliegtuig kopen? 

We beslisten om naar de sauna te gaan. Je kan net zo goed in de warmte zitten wachten. Zo leerden we ook hoe preuts de Fransen wel zijn. Waar we in België poedelnaakt genieten van de warmte is het hier in Frankrijk absoluut verboden zonder badpak of zwembroek.

De tijd verstreek, we voelden ons lekker relax.

Er gebeurde zoals steeds vanalles maar wat zou gebeuren gebeurde niet. We bleven toertjes draaien. Het bleef regenen. Om kwart voor zes werd het donker.

Bij thuiskomst wachtte ons een heerlijke spaghetti op grootmoeders wijze en ‘s avonds keken we naar Ku-Lanta.

Moe maar gelukkig gingen we slapen. 

Al liep het einde van de wereld dan met een sisser af, we hadden wel genoten alsof het onze laatste dag was. En dat zouden we elke dag moeten doen.
Vanuit de lente-aanvoelende Dordogne wensen we jullie fijne kerstballen en we spreken af,u weet wel waar maar niet wanneer,  voor een volgende aflevering van les deux fromages en France.

Van uw correspondent ter plaatse.

A+