De laatste dagen liep ik wat ongelukkig rond. Ik voelde me slecht in mijn vel. Ik sliep slecht en voelde me dodelijk vermoeid. Een gevoel die je net zomin kan tegenhouden als dat je een lawine kan tegenhouden door er met sneeuwballen naartoe te gooien.
Vruchteloos zocht ik terug naar de juiste weg. De weg naar het gelukkig zijn.
Ik overliep mijn leven.
Een pracht van een vrouw. Een bloem van een dochter, die ons weliswaar soms wel eens het bloed vanonder de nagels haalt. Een job uit de duizend. Een woonomgeving om U tegen te zeggen. Prachtige toekomstperspectieven.
En daaraan denken maakte me alleen maar ongelukkiger. Omdat ik er, ondanks mijn mooie leven, toch nog in slaagde me zo down te voelen.
Het kwam tot een onvermijdelijke aanvaring met mijn vrouwtje, die mijn stilzwijgen en pruillipje hartsgrondig beu was.
En een halfuur later zag ik plots het licht. En besefte ik één ding kristalhelder. Er is geen weg naar geluk. Geen uitgestippeld pad die naar het paradijs leidt. Geluk IS de weg.
Ik sliep de voorbije twee nachten als een baby, stond gisterenmorgen als herboren op, en zo voel ik me nu, pakweg zesendertig uur later, nog steeds.
En dat wou ik toch even met u delen.
Van uw correspondent ter plaatse.
A+
Geen opmerkingen:
Een reactie posten