Rond mijn zevenentwintigste levensjaar, het kan iets vroeger, het kan iets later, leerde ik Lien kennen. Ik leerde in die tijd heus wel meer meisjes kennen, daar niet van, maar zij veroverde me met huid en haar met haar eerste blik. Ze was een frisse spring-in-t-veld van amper negentien, en studente in het Venetie van het noorden, de stad waar ik toen woonde. En als we niet in elkaars nabijheid vertoefden keken we elke dag, om stipt 22 uur, elk vanop ons eigen stekje, naar de maan, kwestie van ons toch verbonden te voelen.
Een probleempje echter. Ik zat toen ook nog in een andere relatie. Beetje klootzakkerig kan je denken. En daar hebt u natuurlijk volkomen gelijk in. En al werd er in die andere relatie niks anders meer gedaan dan samen in de zetel naar Familie kijken, het was en bleef toch nog altijd een relatie. Bref.
Op een gegeven moment brak ik in heel korte tijd met beide relaties. En kwam ik tot het besef dat ik terug moest verhuizen naar de Guldensporenstad, Stad waar mijn roots lagen, en ongetwijfeld, als je goed zoekt, nog steeds liggen. Kwestie van mijn leven terug op de rails te krijgen.
Van toen af aan raakte mijn leven in een stroomversnelling. Ik kwam met mijn kop op tv, veranderde van werkgever, dacht regelmatig aaan Lien, kreeg dankzij die nieuwe werkgever na zeven jaar een burn-out van hier tot in Timboektoe en door die burn-out leerde ik dan weer Katrien kennen. En mede dankzij haar zit ik nu, op dit eigenste ogenblik, we zeggen en we schrijven zondag zeventien mei van het jaar des heren tweeduizendtwintg, toch maar lekker te schrijven in het Zuidwesten van Frankrijk. Daarvoor zou ik, drieentwintig jaar na datum, Lien van harte willen bedanken. Want zonder haar was ik hier nooit geraakt. Bij deze.
Van uw correspondent ter plaatse.
A plus
Geen opmerkingen:
Een reactie posten