BEHANGPAPIER

Toen ik maandagmorgen mijn bed uit rolde wist ik even niet van welk melkwegstelsel ik afkomstig was. De klok wees kwart over half vijf.
Gelukkig had ik nog wel besef van mijn voor- en achterkant.
Toen mijn blik de spiegel kruiste vertelde die mij wat ik al wist. Ik was nog doodmoe.
Dat ik nog zo moe was maakte de eerste en belangrijkste keuze van de dag gemakkelijk.
Er moest een sloot koffie worden gemaakt, en wel meteen.
Ik ging zitten in mijn favoriete stoel, de geur opsnuivend van het zwarte goud.
De poezen, die de nacht bij mij hadden doorgebracht wegens het onweer, keken me met uitgehongerde blik aan.
Met een diepe zucht stond ik op, poezen zijn net prinsessen dus die moet je op hun wenken bedienen.
Mijn oma-zaliger Marie-Thèrèse, die drie poezen, twee kanaries en een opgezet lammetje als huisdier had, had daar echter een andere mening over.
Zij vond altijd dat poezen zelf maar op jacht moesten voor hun eten en vermaak.
Zij vond ook dat als je in de eerste plaats niet voor jezelf zorgde, je ook niet voor de anderen kon zorgen, dus met die gedachte in mijn achterhoofd plofte ik terug in mijn zetel en dronk op mijn gemak mijn tas koffie op.
Met de geur van koffie, drie poezen en een prinses, Zonne genaamd,  die om aandacht vroegen, begon ik mijn vrije dag.
Toen kon ik totaal nog niet vermoeden wat me die dag te wachten stond.
‘S ochtends had ik afgesproken met een bekende uit de buurt die mij zijn nieuwe thuis wilde laten zien.
Nou ja, een bekende.
 Wat hij precies is weet ik niet. Ik heb immers nog geen nacht met hem doorgedraaid waarna ik niet meer wist van welke planeet ik afkomstig was. Wat me er aan herrinert dat ik dat misschien toch eens moet inplannen.  om zo weer 1 van de punten op mijn lijstje af te kunnen vinken.
Ik pikte een andere bekende op.
Nou ja.
Een bekende. Wat ze precies is weet ik niet. Ik heb immers nog geen nacht met haar doorgebracht waarbij we niet alleen de voorkant maar ook de achterkant van onze tong lieten zien en we bij het krieken van de dag onmogelijk nog onze eigen voornaam konden uitspreken.
Misschien moeten we dat ook eens heel dringend gaan inplannen.
Je wil toch immers weten met wie je te maken hebt.
Welk vlees je in de kuip hebt.
Wat de verwachtingen over- en- weer zijn.
De dag van vandaag kan je echt niet voorzichtig genoeg zijn met 'bekenden' die zomaar ongemerkt je leven binnensluipen en het overnemen.
Toch gebeurd het zo nu en dan en dan probeer ik de wijze woorden van mijn oma op te volgen.
Ze zei dan' lieve Koen' en dat zei ze niet zomaar, want ik was echt de liefste jongen van de klas, 'lieve Koen, wees voorzichtig met wie je een relatie begint, want voor je het weet hebben ze meer verzorging en aandacht nodig dan een pasgeboren drieling'.
Met dit schrijven besef ik dat ik misschien maar af moet zien van het doorbrengen en doortrekken van nachten met bekenden.
Maar mijn oma was nog niet klaar met haar verhaal.

Want, zei ze, van zo'n kakelverse drieling krijg je heel veel liefde terug, en dat is echt het enige wat werkelijk van tel is in het leven. Liefde.
En soms, als ze een porto teveel op had, sprak ze de woorden als uit een sprookjesfilm. Ze zei dan: "Moed is niet de afwezigheid van angst mijn jongen, maar eerder het oordeel dat iets belangrijker is dan angst. De dapperen mogen niet voor eeuwig leven, maar de voorzichtige leven helemaal niet."
Het was me er eentje, die Marie Thérèse.
Enfin, ik haalde dus die bekende op om naar die andere bekende te gaan.
Een hoop bekenden op een hoopje.
In een onbekend maar toch vindbaar minuscuul dorpje in de Lot et Garonne stond zijn huisje klein.
Bonnenouvelle, zo heette het dorpje. En bij mijn weten heet het tot op de dag van vandaag nog altijd zo.
Ik had eigenlijk gehoopt dat we in dit dorp iemand zouden vinden om ons te weg te wijzen.
Maar we vonden slechts één schaap in het hele dorp en dat was er dan nog eentje van het ras 'veel -geblaat-en-weinig-wol' dus daar schoten we ook geen flikker mee op.
Uiteindelijk vonden we een auto met schapenkar en een vreemde nummerplaat waardoor we wisten dat we goed zaten.
We werden rondgeleid in het huis dat qua oppervlakte ongeveer zo groot was als een klein Kroatisch bergdorpje en zo donker als de donkerste nacht.
Met een  complete uitleg over de afvalscheiding en een geheime kamertje dat nu niet meer geheim was, maar ook nooit geheim zou blijven omdat dat ene, kleine, geheime kamertje gedegradeerd zou worden tot kast.
Arm kamertje mag je wel zeggen, na jaren in de anonimiteit te hebben geleefd plots dienen als opslagruimte voor onderbroeken, shorts,bergschoenen en scheergerief zo u wilt.
Desalniettemin een huis met potentieel.Een likje verf links en rechts, een kadertje recht hangen, wat stof afnemen en het huis is picobello.
Weliswaar ook nog alles slopen wat je op je weg tegenkomt.
Na nog wat nagepraat te hebben onder het genot van een bakje oploskoffie, gemaakt van illegaal getapt water, maar niet echt illegaal want iedereen weet intussen  van deze geheime kraan, omdat onze bekende het verteld aan iedereen die het wilt horen en zelfs de burgemeester er water komt halen, verlieten we in twijfel dit centre de bien ȇtre in wording, want dit was de enige verplichting die we hadden op deze vrije dag. Hḗhḗ... hopelijk volgt u nog want dit was wel een superlange zin.
De rest van de dag brachten we verder door in de slaapkamer onder het hebben van stomende sex, zo stomend dat het behangpapier van de muren krulde.
Dat is wellicht wat u als lezer verwacht.
Maar niks was minder waar.
We hielden het bij een gezonde boswandeling.
Aten een smaakvolle maaltijd in een zeer goed restaurant.
Zijn michelin-ster meer dan waard.
Getrakteerd door een Nederlander. Ja ja. U leest het goed. Getrakteerd en Nederlander in dezelfde zin.
Keken elkaar diep in de ogen.
Zo nu en dan.
En vielen vervolgens op de bank in slaap.
Geen stomende sex dus... geen krullend behangpapier.
Zelfs geen spannende dromen.
Maar toch heel waardevol.
Om op deze manier een bekende te leren kennen.
Op voorhand weet je niet of iemand snurkt. Nu dus wel.
Altijd goed om dat van te voren te weten, voordat je besluit om een nacht door te bremgen met een bekende.
En zo kwam er aan deze mooie dag jammer genoeg een einde... de zon ging zachtjes onder, dat doet ze wel eens vaker op het eind van een dag.
Van uw correspondenten ter plaatse.
A+