Gisteren kopte het Bulgaarse dagblad cherno more, waar ik al sinds jaar en dag ben op geabonneerd "vrtlarstvo je najbolji antidepresivi". Ik viel bijna steil achterover. Vooral omdat ik geen jota begrijp van deze hottemetotten-taal.
Waarom ik er dan in godsnaam een abonnement op heb?
Dat is eigenlijk heel toevallig gekomen.
In 1989 meerden we met de Godetia, een Belgisch marineschip, aan in Boergas, aan de Bulgaarse Zwarte Zee.
Op een zwoele zomeravond zaten we in ons marine-pakje een terrasje mee te pikken en te genieten van een plaatselijk biertje. Als u mijn vorige blog hebt gelezen weet u intussen dat ik daar mijn hand niet voor omdraai.
Op een bepaald ogenblik komt een schaars geklede jongedame op ons af en vraagt of ze even bij ons mag komen zitten. Na een urenlange discussie en een geheime stemming beslisten we dat het mocht. De dame in kwestie bleek journaliste te zijn en al leek ze het IQ van een bloempot te hebben, ze was verdomd goed voorzien van poten en oren.
Na veel vijven en zessen slaagde ze er in om onze adresgegevens te ontfutselen, ons IQ zat tegen die tijd wellicht ook al onder onze broeksriem.
Toen we een drietal weken later terug aanmeerden in Zeebrugge trokken we allen huiswaarts. En surprise surprise, daar lag een stapeltje cherno more-kranten op mij te wachten. Bleken we een levenslang abonnement op deze hippe krant te hebben gewonnen.
De voorbije negenentwintig jaar wisselde ik pakweg zestien keer van adres maar trouw als een labrador valt nog steeds elke morgen die krant in mijn bus.
Hoe kan het ook anders, in die tijd heb ik best wel een aardig woordje Bulgaars geleerd. Maar toch moest ik voor het artikel van gisteren even google-translate raadplegen.
Bleek het bewuste artikel te gaan over het feit dat het nu wetenschappelijk bewezen is dat tuinieren het beste anti-depressivum is.
Nu wilt het toeval dat ik de voorbije drie dagen niks anders heb gedaan dan tuinieren. Met mijn handen in de aarde wroeten, zaaien, planten, wieden. Op blote voeten. En je kan veel zeggen over de Bulgaren, maar ik moet ze het nageven, niks zo helend voor lichaam en geest als tuinieren.
Intussen is de zon al een week volop aan het schijnen. En dat is fijn. Het universum was me wel een mazzeltje verschuldigd.
Van uw correspondent ter plaatse.
A+
Geen opmerkingen:
Een reactie posten