donderdag 16 maart 2017

DE VRAGENLIJST VAN DE VRT

Zo begon het allemaal. In het najaar 2015 ontvingen we een vragenlijst van de VRT. Annemie Struyf had hen onze namen doorgespeeld. Koen en ik maakten even tijd om alles netjes te beantwoorden. We deden dat door Zonne naar een vriendin te brengen en op een zondagmiddag te gaan uiteten. Een gezellig onder-onsje dus. Met de IPad in het midden. En het doel om bij de geselecteerden te zijn.
Een kleine twee jaar later zie je ons op de TV. Vanavond dus. Zet je zintuigen maar scherp!

Toen we elkaar leerden kennen in september 2009 spraken we op de eerste dag reeds van het buitenland. Samen iets op poten zetten, in de natuur, in de stilte, in de zon. Wat dat precies moest worden was niet concreet. Koen had het meer voor Latijns-Amerika, Katrien wilde toch nog op een redelijke afstand van familie en vrienden wonen.
Op professioneel gebied waren we in die periode wat op de dool. Koen zat op dat moment met een burn-out na jaren in de verkoop te hebben gewerkt, Katrien werkte als ergotherapeute in een RVT. Enkele maanden na onze ontmoeting draaiden we een seizoen mee op een camping in de Charente-Maritime als beheerder, en ondanks de wat tegenvallende werk-omstandigheden hadden we toch al even kunnen proeven van het zuiden. Dat smaakte naar meer. Daarna trokken we voor enkele maanden naar Spanje om te helpen bij de renovatie van een huis van vrienden. Daar kon ons idee verder rijpen. We raakten er zwanger. En dat was wel even slikken. Na een jaar avontuur moesten we ons dus plots gaan settelen.
We gingen in Turnhout wonen en de plannen voor een verhuis gingen even in de koelkast. We overbrugden die tijd met interim-werk. Toen onze dochter Zonne eind juni 2011 zes weken oud was namen we de wagen en geladen met tent, kampeermateriaal en uitwasbare luiers vertrokken we op Tour-de- France. We ontmoetten er interessante mensen. Een artiest die prachtige woonwagens maakte in Lyon, iemand die yurts maakte in de Ariège, Engelsen met een alternatieve camping in de Dordogne. Zo wilden wij ook leven. Op die reis groeide ook het besef dat we in België niks meer verloren hadden. We hadden er geen eigendom, geen droom-jobs, geen natuur, geen stilte.
Eens terug in Vlaanderen is alles snel gegaan. We checkten ons huurcontract, we zochten info via internet en andere mensen die reeds een stek hadden in het zuiden en bekeken grondig onze rechten en plichten. In januari 2011 vonden we een huurhuis in de Dordogne, begin februari vertrokken we met een volgeladen vrachtwagen en een dochter van negen maanden oud richting het zuiden. Voor haar was het dus geen bewuste verhuis. Er lag 15 cm sneeuw en het vroor tot -18°. Onze vrienden waren enthousiast, anderen waaronder familie waren eerder rationeel-negatief en bezorgd.
De verhuis op zich is niet duur, je huurt bij wijze van spreken een vrachtwagen en je bent vertrokken. Maar daarna begint het aardig op te lopen. Je hebt beiden geen werk, daardoor ook geen sociale zekerheid. Je hebt een af en toe een oppas nodig voor Zonne. Administratieve kosten lopen op. We hadden een bakje vol centen, we zijn dus niet vertrokken met een goedgevulde bankrekening en op het einde van ons eerste jaar was dat bakje zo goed als leeg.
Koen sprak wel een aardig woordje Frans maar merkte al gauw dat een brood bestellen in het Frans niet hetzelfde is als je administratie in orde brengen in een vreemd land. Katrien kende bonjour, bonsoir en bon-appetit maar had een groot doorzettingsvermogen. De angst om te spreken overwon ze door een cursus te volgen, samen met immigranten van over de hele wereld.
Er was geen plan B. We trotseerden de eerste jaren financiële-emotionele en relationele problemen. Maar terugkeren naar België is nooit een optie geweest. We hebben tot op heden nooit getwijfeld over onze keuze, maar het was steeds niet eenvoudig. Net toen we dachten dat het niet meer erger kon stuurde het universum ons de juiste mensen die ons op andere paden brachten en opnieuw licht in de duisternis lieten schijnen.
De belangrijkste tip die we aan anderen kunnen geven is; “Denk niet teveel na. Spring en volg je hart.” Als wij naar ons verstand hadden geluisterd zaten we nu niet hier. Jouw verstand zal altijd wel een goede reden vinden om de stap niet te zetten en om te behouden wat je hebt. Leren tevreden zijn met minder. Op gebied van materie hebben we misschien moeten inleveren maar onze ziel is gelukkiger. Midden in de natuur, de stilte, de warme contacten -en niet te vergeten- temperaturen. Blijven geloven en trachten te vertrouwen in het leven. Alle nieuwe dingen worden altijd eerst in je hoofd gecreëerd.
Ons leven is constant in beweging, dat zal in 2016 niet anders zijn. In april van dit jaar zijn we gestart met onze mobiele-Belgische- frietwagen Resto Loco. De voorbije zomer hebben we een stevige basis gelegd om dat in 2016 verder uit te bouwen en er iets moois van te maken. Verder wonen we op dit ogenblik op een vakantie-domein waar we beheerders zijn. Maar een eigen stek zou natuurlijk leuk zijn. Als dat al in 2016 zou kunnen zouden we niet nee zeggen. Katrien werkt momenteel ook nog deeltijds bij een centrum met meervoudig gehandicapte kinderen als ergotherapeute.
Op persoonlijk gebied hebben we slechts één doel en dat is samen gelukkig zijn door de dingen te doen die we graag doen. Te genieten van de eenvoud, de stilte en de natuur.


Veel kijkplezier en een  dikke zoen van mij,
Katrien

Geen opmerkingen:

Een reactie posten