Quinten is één van de mensen hier die me het nauwst aan het hart liggen. Als je zijn beroep zou vragen zou hij antwoorden dat hij fakkel-jongleur is aan de stoplichten van Bordeaux of Toulouse.
Galatée is een meisje, nou ja, het is eingenlijk een volwassen vrouw, maar als je haar ziet blijft het een meisje. Als je haar, mocht het je een fluit interesseren, zou vragen om haar leven te vertellen in enkele zinnen, dan zou zij je antwoorden dat zij één van de laatste afstammelingen is van een Franse adelijke familie, maar dat haar moeder het ganse familie-patrimonium in één generatie heeft opgesoupeerd aan alcohol en andere witte poedertjes. Verder zou ze je wellicht vertellen, als ze in een praatzieke bui zou zijn, en geloof me, dat is ze héél vaak, wat zeg ik, het is haar tweede natuur, dat ze sinds kort een boerderij uitbaat in Gavaudun. Ze melkt er haar eigen koeien, maakt er heerlijke kaasjes van en probeert die dan aan de man, en zo u wilt, vrouw te brengen op de plaatselijke markten. En ze woont in een vrachtwagen.
Simon is haar vriendje. Hij lijkt rechtstreeks uit de Tora-Bora grotten te komen en hij heeft handen als kolenschoppen. In zijn handen lijkt een halve-liter bierglas wel op poppenservies. Wij noemen hem de Franse Mc.Gyver. Geef hem twee, weliswaar hardgekookte, eitjes, drie rietjes en een stukje salami, en hij maakt er bij wijze van spreken een vissersboot van. Twee winters terug brachten we heel wat tijd met elkaar door. Hij hielp me om de Resto-Loco truck te transformeren tot wat hij nu is geworden.
Een tijdje geleden reed Quinten ergens tussen donker en licht een everzwijn aan. Het arme beestje viel niet meer te redden en belandde zo in onze diepvriezer, na eerst vakkundig te zijn gevierendeeld door Simon, die naast boer, vrachtwagen-bewoner en Mc.Gyver ook nog eens charcutier van opleiding is.
Gaat dit verhaal nog ergens naartoe, hoor ik u luidop denken. Jazeker.
Een paar dagen geleden maakte mijn allerliefste liefje, die de laatste maand haar echte kracht heeft teruggevonden, een overheerlijke everzwijn-ragout voor dit zootje ongeregeld.
Simon en Galatée brachten nog een ander koppel mee en we maakten er een onvergetelijke avond van.
Dit wou ik, als u het niet erg vindt, toch even met u delen.
Ik had natuurlijk ook kunnen schrijven: "vrijdag aten we wild zwijn met vrienden. Het was tof."
Maar dit was bijlange niet zo leuk geweest. Niet voor jullie. Maar zeker niet voor mij.
Van uw correspondent ter plaatse.
A+
donderdag 30 maart 2017
maandag 27 maart 2017
IK VROEG EN IK KREEG...
Ik vroeg om kracht
en ik kreeg moeilijkheden.
Ik vroeg om wijsheid
en ik kreeg problemen
om op te lossen.
Ik vroeg om moed
en ik kreeg gevaar
om te overwinnen.
Ik vroeg om steun
en ik kreeg kansen.
Ik kreeg niets waar ik om vroeg.
Ik kreeg alles
wat ik nodig had.
(Silvemoon)
en ik kreeg moeilijkheden.
Ik vroeg om wijsheid
en ik kreeg problemen
om op te lossen.
Ik vroeg om moed
en ik kreeg gevaar
om te overwinnen.
Ik vroeg om steun
en ik kreeg kansen.
Ik kreeg niets waar ik om vroeg.
Ik kreeg alles
wat ik nodig had.
(Silvemoon)
donderdag 23 maart 2017
BÈLY-BAS
Het klopt. Wij wonen echt in the middle of nowhere. Te midden van de uitgestrekte bossen. In een departement die bij de meeste mensen geen belletje doet rinkelen. En toch.
Het afgelopen jaar leek Blanquefort-sur-Briolance toch een beetje het middelpunt van het universum. Eerst was er natuurlijk de Belgische televisie die ons gedurende een jaar volgde. Bijna tegelijkertijd streek op twee steenworpen hier vandaan, in Cuzorn, ook een Nederlandse filmcrew neer. Gedurende eveneens een jaar volgden zij Michiel en Sibel, een Nederlands koppel. Nou, eigenlijk zijn zij geen koppel. Dat waren ze vroeger wel maar ondanks hun niet-meer-koppel-zijn besloten ze toch om samen de stap te zetten en het koude noorden in te ruilen voor het zonnige, warme, maar vandaag toevallig wel koude en natte zuiden. Zijn het vrienden van ons? Dat is moeilijk te zeggen. Er is wel een connectie. Maar met echte vrienden ben je al minstens éénmaal zo goed doorgezakt dat je na verloop van tijd niet meer wist van welke planeet je precies afkomstig was. En waarbij je dan tegelijkertijd niet alleen de voorkant maar ook de achterkant van elkaars tong aan elkaar liet zien. Dat is voorlopig nog niet gebeurd. Maar wat niet is kan nog komen. Ik geef ze in ieder geval dik het voordeel van de twijfel.
Sibel en Michiel kochten een prachtig pand, sinds één jaar werken ze omzeggens dag en nacht om het op te knappen om zo binnenkort tot vijftien gasten te kunnen ontvangen. De ploeg van "ik vertrek" volgde hen dus eveneens en vanaf het najaar kunt u hun stekje, genaamd "Bèly Bas" op de Nederlandse televisie bewonderen. Met hen erbij natuurlijk.
En alsof dat nog niet volstond strijken hier sinds september met de regelmaat van de klok Franse televisie-ploegen van allerlei pluimage neer. De reden? In ons dorp vind je de allereerste Openbare Montessori-school van Frankrijk. Jawel. U hebt het goed gelezen, ik zal het niet nog eens herhalen. In plaats van vijfduizend euro per jaar betalen wij voor onze dochter Zonne, die elke dag mooier en mooier wordt, achtentwintig euro per maand. En dat is dan nog voor het middageten. Zonne is bij wijze van spreken al meer op televisie geweest dan Jacques Brel op die leeftijd. Een mooie carrière ligt wellicht in het verschiet.
En weet je wat hier ook zo prachtig is? Toen ik deze morgen van bij ons thuis vertrok regende het oude wijven en de ganse morgen kleurde de hemel vijftig tinten grijs. Maar toen ik om halftwaalf mijn kraam opende kwam de zon van tussen de wolken piepen en verdreef de blauwe lucht het grijs, als een inktvlek die zich snel uitbreidt op een wit blad papier. Ook dat is het heerlijke zuidwesten.
Van uw correspondent ter plaatse.
A+
Het afgelopen jaar leek Blanquefort-sur-Briolance toch een beetje het middelpunt van het universum. Eerst was er natuurlijk de Belgische televisie die ons gedurende een jaar volgde. Bijna tegelijkertijd streek op twee steenworpen hier vandaan, in Cuzorn, ook een Nederlandse filmcrew neer. Gedurende eveneens een jaar volgden zij Michiel en Sibel, een Nederlands koppel. Nou, eigenlijk zijn zij geen koppel. Dat waren ze vroeger wel maar ondanks hun niet-meer-koppel-zijn besloten ze toch om samen de stap te zetten en het koude noorden in te ruilen voor het zonnige, warme, maar vandaag toevallig wel koude en natte zuiden. Zijn het vrienden van ons? Dat is moeilijk te zeggen. Er is wel een connectie. Maar met echte vrienden ben je al minstens éénmaal zo goed doorgezakt dat je na verloop van tijd niet meer wist van welke planeet je precies afkomstig was. En waarbij je dan tegelijkertijd niet alleen de voorkant maar ook de achterkant van elkaars tong aan elkaar liet zien. Dat is voorlopig nog niet gebeurd. Maar wat niet is kan nog komen. Ik geef ze in ieder geval dik het voordeel van de twijfel.
Sibel en Michiel kochten een prachtig pand, sinds één jaar werken ze omzeggens dag en nacht om het op te knappen om zo binnenkort tot vijftien gasten te kunnen ontvangen. De ploeg van "ik vertrek" volgde hen dus eveneens en vanaf het najaar kunt u hun stekje, genaamd "Bèly Bas" op de Nederlandse televisie bewonderen. Met hen erbij natuurlijk.
En alsof dat nog niet volstond strijken hier sinds september met de regelmaat van de klok Franse televisie-ploegen van allerlei pluimage neer. De reden? In ons dorp vind je de allereerste Openbare Montessori-school van Frankrijk. Jawel. U hebt het goed gelezen, ik zal het niet nog eens herhalen. In plaats van vijfduizend euro per jaar betalen wij voor onze dochter Zonne, die elke dag mooier en mooier wordt, achtentwintig euro per maand. En dat is dan nog voor het middageten. Zonne is bij wijze van spreken al meer op televisie geweest dan Jacques Brel op die leeftijd. Een mooie carrière ligt wellicht in het verschiet.
En weet je wat hier ook zo prachtig is? Toen ik deze morgen van bij ons thuis vertrok regende het oude wijven en de ganse morgen kleurde de hemel vijftig tinten grijs. Maar toen ik om halftwaalf mijn kraam opende kwam de zon van tussen de wolken piepen en verdreef de blauwe lucht het grijs, als een inktvlek die zich snel uitbreidt op een wit blad papier. Ook dat is het heerlijke zuidwesten.
Van uw correspondent ter plaatse.
A+
maandag 20 maart 2017
zondag 19 maart 2017
Café des Allées
Vrijdagavond stond ik met Resto Loco in Montagnac-sur-Lède. Een dorpje die je qua oppervlakte wat kan vergelijken met twee volwassen zakdoeken en een oude schotelvod naast elkaar gelegd. Er woont ook maar dertien man en een paardenkop.
Maar het is er heerlijk toeven. Elke vrijdagavond organiseert Café des Allées er een concert waar toch makkelijk tussen de zestig en honderd mensen op afkomen. Sinds jaar en dag zijn we er kind aan huis en Olivier, de cafébaas, kan ik gerust tot één van mijn betere vrienden rekenen.
Vrijdag was de sfeer heel uitgelaten. Had het nu met het heerlijke weer te maken of met een promille of twee alcohol teveel in het bloed, het leek nog erger dan een psychiatrische instelling bij volle maan. En alles was in een wip en een fluit uitverkocht.
Gisterenmiddag stond ik in wereldstad Fumel aan de boorden van de prachtige Lot en het moet gezegd, de Fransen vallen meer en meer voor de Belgische frietjes. Mijn laatste klante namen voorzichtig de zak met frietjes en snacks van me over, alsof er kunststukken van handgeblazen glas inzaten. Het geeft alvast een heerlijk gevoel, dat mensen iets wat je volledig zelf hebt gecreëerd, lekker vinden. Ik heb jaren in de verkoop gezeten maar nooit zoveel voldoening gehad als nu. Gisteren had ik ook iemand van Kortrijk aan mijn kraam. En alleen al het feit dat ik even in het West-Vlaams kon praten was onbetaalbaar.
Vrijdagavond vond bij ons thuis een vergadering plaats. Ik was er niet bij wegens frieten-bak, maar de bijeenkomst had als doel om te bekijken of we eventueel een yurt in onze tuin gaan zetten. Een vriendin van ons heeft er namelijk eentje maar die ligt al jaren opgeplooid stof te vreten in de schuur. En de kogel is door de kerk. Het eerste weekend van mei gaat hij de lucht in. Zo kunnen we vrienden gemakkelijker herbergen en het zou wel leuk zijn als we die zo nu en dan ook eens zouden kunnen verhuren. U kunt nu alvast beginnen met boeken.
Misschien zegt u wel dat een oud spreekwoord zegt “ Het vel van de beer niet verkopen voor hij geschoten is.”
Mijn oma-zaliger Marie-Thérèse had daar een heel ander idee over. “Lieve jongen,” zei ze dan, en dat is normaal dat ze dat zei want in die tijd was ik ook een lieve jongen, “Lieve jongen, je moet je haasten als je tijd hebt, dan heb je tijd als je je moet haasten.” En dat is, na al die jaren, nog steeds een uitspraak die staat als een rots.
Van uw correspondent ter plaatse.
A+
Maar het is er heerlijk toeven. Elke vrijdagavond organiseert Café des Allées er een concert waar toch makkelijk tussen de zestig en honderd mensen op afkomen. Sinds jaar en dag zijn we er kind aan huis en Olivier, de cafébaas, kan ik gerust tot één van mijn betere vrienden rekenen.
Vrijdag was de sfeer heel uitgelaten. Had het nu met het heerlijke weer te maken of met een promille of twee alcohol teveel in het bloed, het leek nog erger dan een psychiatrische instelling bij volle maan. En alles was in een wip en een fluit uitverkocht.
Gisterenmiddag stond ik in wereldstad Fumel aan de boorden van de prachtige Lot en het moet gezegd, de Fransen vallen meer en meer voor de Belgische frietjes. Mijn laatste klante namen voorzichtig de zak met frietjes en snacks van me over, alsof er kunststukken van handgeblazen glas inzaten. Het geeft alvast een heerlijk gevoel, dat mensen iets wat je volledig zelf hebt gecreëerd, lekker vinden. Ik heb jaren in de verkoop gezeten maar nooit zoveel voldoening gehad als nu. Gisteren had ik ook iemand van Kortrijk aan mijn kraam. En alleen al het feit dat ik even in het West-Vlaams kon praten was onbetaalbaar.
Vrijdagavond vond bij ons thuis een vergadering plaats. Ik was er niet bij wegens frieten-bak, maar de bijeenkomst had als doel om te bekijken of we eventueel een yurt in onze tuin gaan zetten. Een vriendin van ons heeft er namelijk eentje maar die ligt al jaren opgeplooid stof te vreten in de schuur. En de kogel is door de kerk. Het eerste weekend van mei gaat hij de lucht in. Zo kunnen we vrienden gemakkelijker herbergen en het zou wel leuk zijn als we die zo nu en dan ook eens zouden kunnen verhuren. U kunt nu alvast beginnen met boeken.
Misschien zegt u wel dat een oud spreekwoord zegt “ Het vel van de beer niet verkopen voor hij geschoten is.”
Mijn oma-zaliger Marie-Thérèse had daar een heel ander idee over. “Lieve jongen,” zei ze dan, en dat is normaal dat ze dat zei want in die tijd was ik ook een lieve jongen, “Lieve jongen, je moet je haasten als je tijd hebt, dan heb je tijd als je je moet haasten.” En dat is, na al die jaren, nog steeds een uitspraak die staat als een rots.
Van uw correspondent ter plaatse.
A+
donderdag 16 maart 2017
DE VRAGENLIJST VAN DE VRT
Zo begon het allemaal. In het najaar 2015 ontvingen we een vragenlijst van de VRT. Annemie Struyf had hen onze namen doorgespeeld. Koen en ik maakten even tijd om alles netjes te beantwoorden. We deden dat door Zonne naar een vriendin te brengen en op een zondagmiddag te gaan uiteten. Een gezellig onder-onsje dus. Met de IPad in het midden. En het doel om bij de geselecteerden te zijn.
Een kleine twee jaar later zie je ons op de TV. Vanavond dus. Zet je zintuigen maar scherp!
Toen we elkaar leerden kennen in september 2009 spraken we op de eerste dag reeds van het buitenland. Samen iets op poten zetten, in de natuur, in de stilte, in de zon. Wat dat precies moest worden was niet concreet. Koen had het meer voor Latijns-Amerika, Katrien wilde toch nog op een redelijke afstand van familie en vrienden wonen.
Op professioneel gebied waren we in die periode wat op de dool. Koen zat op dat moment met een burn-out na jaren in de verkoop te hebben gewerkt, Katrien werkte als ergotherapeute in een RVT. Enkele maanden na onze ontmoeting draaiden we een seizoen mee op een camping in de Charente-Maritime als beheerder, en ondanks de wat tegenvallende werk-omstandigheden hadden we toch al even kunnen proeven van het zuiden. Dat smaakte naar meer. Daarna trokken we voor enkele maanden naar Spanje om te helpen bij de renovatie van een huis van vrienden. Daar kon ons idee verder rijpen. We raakten er zwanger. En dat was wel even slikken. Na een jaar avontuur moesten we ons dus plots gaan settelen.
We gingen in Turnhout wonen en de plannen voor een verhuis gingen even in de koelkast. We overbrugden die tijd met interim-werk. Toen onze dochter Zonne eind juni 2011 zes weken oud was namen we de wagen en geladen met tent, kampeermateriaal en uitwasbare luiers vertrokken we op Tour-de- France. We ontmoetten er interessante mensen. Een artiest die prachtige woonwagens maakte in Lyon, iemand die yurts maakte in de Ariège, Engelsen met een alternatieve camping in de Dordogne. Zo wilden wij ook leven. Op die reis groeide ook het besef dat we in België niks meer verloren hadden. We hadden er geen eigendom, geen droom-jobs, geen natuur, geen stilte.
Eens terug in Vlaanderen is alles snel gegaan. We checkten ons huurcontract, we zochten info via internet en andere mensen die reeds een stek hadden in het zuiden en bekeken grondig onze rechten en plichten. In januari 2011 vonden we een huurhuis in de Dordogne, begin februari vertrokken we met een volgeladen vrachtwagen en een dochter van negen maanden oud richting het zuiden. Voor haar was het dus geen bewuste verhuis. Er lag 15 cm sneeuw en het vroor tot -18°. Onze vrienden waren enthousiast, anderen waaronder familie waren eerder rationeel-negatief en bezorgd.
De verhuis op zich is niet duur, je huurt bij wijze van spreken een vrachtwagen en je bent vertrokken. Maar daarna begint het aardig op te lopen. Je hebt beiden geen werk, daardoor ook geen sociale zekerheid. Je hebt een af en toe een oppas nodig voor Zonne. Administratieve kosten lopen op. We hadden een bakje vol centen, we zijn dus niet vertrokken met een goedgevulde bankrekening en op het einde van ons eerste jaar was dat bakje zo goed als leeg.
Koen sprak wel een aardig woordje Frans maar merkte al gauw dat een brood bestellen in het Frans niet hetzelfde is als je administratie in orde brengen in een vreemd land. Katrien kende bonjour, bonsoir en bon-appetit maar had een groot doorzettingsvermogen. De angst om te spreken overwon ze door een cursus te volgen, samen met immigranten van over de hele wereld.
Er was geen plan B. We trotseerden de eerste jaren financiële-emotionele en relationele problemen. Maar terugkeren naar België is nooit een optie geweest. We hebben tot op heden nooit getwijfeld over onze keuze, maar het was steeds niet eenvoudig. Net toen we dachten dat het niet meer erger kon stuurde het universum ons de juiste mensen die ons op andere paden brachten en opnieuw licht in de duisternis lieten schijnen.
De belangrijkste tip die we aan anderen kunnen geven is; “Denk niet teveel na. Spring en volg je hart.” Als wij naar ons verstand hadden geluisterd zaten we nu niet hier. Jouw verstand zal altijd wel een goede reden vinden om de stap niet te zetten en om te behouden wat je hebt. Leren tevreden zijn met minder. Op gebied van materie hebben we misschien moeten inleveren maar onze ziel is gelukkiger. Midden in de natuur, de stilte, de warme contacten -en niet te vergeten- temperaturen. Blijven geloven en trachten te vertrouwen in het leven. Alle nieuwe dingen worden altijd eerst in je hoofd gecreëerd.
Ons leven is constant in beweging, dat zal in 2016 niet anders zijn. In april van dit jaar zijn we gestart met onze mobiele-Belgische- frietwagen Resto Loco. De voorbije zomer hebben we een stevige basis gelegd om dat in 2016 verder uit te bouwen en er iets moois van te maken. Verder wonen we op dit ogenblik op een vakantie-domein waar we beheerders zijn. Maar een eigen stek zou natuurlijk leuk zijn. Als dat al in 2016 zou kunnen zouden we niet nee zeggen. Katrien werkt momenteel ook nog deeltijds bij een centrum met meervoudig gehandicapte kinderen als ergotherapeute.
Op persoonlijk gebied hebben we slechts één doel en dat is samen gelukkig zijn door de dingen te doen die we graag doen. Te genieten van de eenvoud, de stilte en de natuur.
Veel kijkplezier en een dikke zoen van mij,
Katrien
Een kleine twee jaar later zie je ons op de TV. Vanavond dus. Zet je zintuigen maar scherp!
Toen we elkaar leerden kennen in september 2009 spraken we op de eerste dag reeds van het buitenland. Samen iets op poten zetten, in de natuur, in de stilte, in de zon. Wat dat precies moest worden was niet concreet. Koen had het meer voor Latijns-Amerika, Katrien wilde toch nog op een redelijke afstand van familie en vrienden wonen.
Op professioneel gebied waren we in die periode wat op de dool. Koen zat op dat moment met een burn-out na jaren in de verkoop te hebben gewerkt, Katrien werkte als ergotherapeute in een RVT. Enkele maanden na onze ontmoeting draaiden we een seizoen mee op een camping in de Charente-Maritime als beheerder, en ondanks de wat tegenvallende werk-omstandigheden hadden we toch al even kunnen proeven van het zuiden. Dat smaakte naar meer. Daarna trokken we voor enkele maanden naar Spanje om te helpen bij de renovatie van een huis van vrienden. Daar kon ons idee verder rijpen. We raakten er zwanger. En dat was wel even slikken. Na een jaar avontuur moesten we ons dus plots gaan settelen.
We gingen in Turnhout wonen en de plannen voor een verhuis gingen even in de koelkast. We overbrugden die tijd met interim-werk. Toen onze dochter Zonne eind juni 2011 zes weken oud was namen we de wagen en geladen met tent, kampeermateriaal en uitwasbare luiers vertrokken we op Tour-de- France. We ontmoetten er interessante mensen. Een artiest die prachtige woonwagens maakte in Lyon, iemand die yurts maakte in de Ariège, Engelsen met een alternatieve camping in de Dordogne. Zo wilden wij ook leven. Op die reis groeide ook het besef dat we in België niks meer verloren hadden. We hadden er geen eigendom, geen droom-jobs, geen natuur, geen stilte.
Eens terug in Vlaanderen is alles snel gegaan. We checkten ons huurcontract, we zochten info via internet en andere mensen die reeds een stek hadden in het zuiden en bekeken grondig onze rechten en plichten. In januari 2011 vonden we een huurhuis in de Dordogne, begin februari vertrokken we met een volgeladen vrachtwagen en een dochter van negen maanden oud richting het zuiden. Voor haar was het dus geen bewuste verhuis. Er lag 15 cm sneeuw en het vroor tot -18°. Onze vrienden waren enthousiast, anderen waaronder familie waren eerder rationeel-negatief en bezorgd.
De verhuis op zich is niet duur, je huurt bij wijze van spreken een vrachtwagen en je bent vertrokken. Maar daarna begint het aardig op te lopen. Je hebt beiden geen werk, daardoor ook geen sociale zekerheid. Je hebt een af en toe een oppas nodig voor Zonne. Administratieve kosten lopen op. We hadden een bakje vol centen, we zijn dus niet vertrokken met een goedgevulde bankrekening en op het einde van ons eerste jaar was dat bakje zo goed als leeg.
Koen sprak wel een aardig woordje Frans maar merkte al gauw dat een brood bestellen in het Frans niet hetzelfde is als je administratie in orde brengen in een vreemd land. Katrien kende bonjour, bonsoir en bon-appetit maar had een groot doorzettingsvermogen. De angst om te spreken overwon ze door een cursus te volgen, samen met immigranten van over de hele wereld.
Er was geen plan B. We trotseerden de eerste jaren financiële-emotionele en relationele problemen. Maar terugkeren naar België is nooit een optie geweest. We hebben tot op heden nooit getwijfeld over onze keuze, maar het was steeds niet eenvoudig. Net toen we dachten dat het niet meer erger kon stuurde het universum ons de juiste mensen die ons op andere paden brachten en opnieuw licht in de duisternis lieten schijnen.
De belangrijkste tip die we aan anderen kunnen geven is; “Denk niet teveel na. Spring en volg je hart.” Als wij naar ons verstand hadden geluisterd zaten we nu niet hier. Jouw verstand zal altijd wel een goede reden vinden om de stap niet te zetten en om te behouden wat je hebt. Leren tevreden zijn met minder. Op gebied van materie hebben we misschien moeten inleveren maar onze ziel is gelukkiger. Midden in de natuur, de stilte, de warme contacten -en niet te vergeten- temperaturen. Blijven geloven en trachten te vertrouwen in het leven. Alle nieuwe dingen worden altijd eerst in je hoofd gecreëerd.
Ons leven is constant in beweging, dat zal in 2016 niet anders zijn. In april van dit jaar zijn we gestart met onze mobiele-Belgische- frietwagen Resto Loco. De voorbije zomer hebben we een stevige basis gelegd om dat in 2016 verder uit te bouwen en er iets moois van te maken. Verder wonen we op dit ogenblik op een vakantie-domein waar we beheerders zijn. Maar een eigen stek zou natuurlijk leuk zijn. Als dat al in 2016 zou kunnen zouden we niet nee zeggen. Katrien werkt momenteel ook nog deeltijds bij een centrum met meervoudig gehandicapte kinderen als ergotherapeute.
Op persoonlijk gebied hebben we slechts één doel en dat is samen gelukkig zijn door de dingen te doen die we graag doen. Te genieten van de eenvoud, de stilte en de natuur.
Veel kijkplezier en een dikke zoen van mij,
Katrien
zondag 5 maart 2017
DE DAME IN DE RODE CLIO
Ik kan jullie met volle overtuiging vertellen dat mijn ontvangst op het medico-sociaal cabinet in Fumel heel hartelijk was. Gezellige zeteltjes met verse croissantjes op een klein tafeltje. Vriendelijke mensen die allen een hand kwamen geven, enkel was er toch een serieus misverstand.
Ik had namelijk een afspraak om 9 uur in de ochtend en stond op de parking aan de overkant van het gebouw geparkeerd.
Tegen openingsuur stak ik de straat over en net op dat moment komt er een rode Clio voorbij met een vrouw die ik precies heel goed kende, namelijk mijn collega Sophie van La Cerisaie. Ik wuifde. Zij keek naar mij en stopte vlak aan de oprit van het cabinet. Ik liep naar haar toe, deed de deur open en tot mijn grote verbazing zag ik dat het niet Sophie was. Whoeps, ‘k had me vergist!
Ik legde de dame snel uit dat zij op mijn collega Sophie leek. Ze bekeek me met een grappige snuit. En ik vroeg haar vervolgens of zij sociaal asistent was. Zij bevestigde dat, al wist ze waarschijnlijk niet helemaal waar we heen gingen met dit gesprek. Toch moet er toen een soort aantrekkingskracht zijn geweest of gewoon iets magisch dat niet te verklaren is maar in ieder geval vroeg die dame of ik een afspraak had met een van haar collega’s. -moet je weten dat zij toevallig ook een collega Sophie had-. Ze gaf vervolgens een lift en liet me binnen via de achterdeur van het grote gebouw in Fumel.
Eigenlijk vond ik het al een beetje een gekke ingang. Maar soit, ze stelde me voor aan haar collega Sophie. Die wist niet van een afspraak laat staan iets met een ergotherapeute uit La Cerisaie. Ze kende nochtans het dagcentrum.
Ik werd vervolgens aan de coördinator voorgesteld, nog steeds door diezelfde dame uit de rode Clio. Die keek op de algemene agenda en zag geen afspraak staan met Katrien van La Cerisaie.
Er begonnen zich toch wel gekke taferelen af te spelen. Mijn intuïtie vertelde me dat dit niet meer klopte.
Ik kwam ertussen en zei mijn achternaam en zei er zachtjes bij dat ik een prive-afspraak had. Om mijn familiale en financiële situatie te bespreken.
Oeps! Iedereen begon het stilletjes te begrijpen. De dame uit de rode Clio dacht dat ik daar als professioneel persoon een afspraak had, wat niet echt het geval was.
Ik mocht bijgevolg netjes naar de wachtzaal gaan, mijn beurt afwachten tot uiteindelijk nog een andere maatschappelijk assistente me kwam halen.
Tijd om mijn verhaal te doen. Even luisteren of ze mij ergens mee kan steunen of helpen...
Dikke zoen aan allen die hem wil ontvangen.
Liefs, Katrien
Ik had namelijk een afspraak om 9 uur in de ochtend en stond op de parking aan de overkant van het gebouw geparkeerd.
Tegen openingsuur stak ik de straat over en net op dat moment komt er een rode Clio voorbij met een vrouw die ik precies heel goed kende, namelijk mijn collega Sophie van La Cerisaie. Ik wuifde. Zij keek naar mij en stopte vlak aan de oprit van het cabinet. Ik liep naar haar toe, deed de deur open en tot mijn grote verbazing zag ik dat het niet Sophie was. Whoeps, ‘k had me vergist!
Ik legde de dame snel uit dat zij op mijn collega Sophie leek. Ze bekeek me met een grappige snuit. En ik vroeg haar vervolgens of zij sociaal asistent was. Zij bevestigde dat, al wist ze waarschijnlijk niet helemaal waar we heen gingen met dit gesprek. Toch moet er toen een soort aantrekkingskracht zijn geweest of gewoon iets magisch dat niet te verklaren is maar in ieder geval vroeg die dame of ik een afspraak had met een van haar collega’s. -moet je weten dat zij toevallig ook een collega Sophie had-. Ze gaf vervolgens een lift en liet me binnen via de achterdeur van het grote gebouw in Fumel.
Eigenlijk vond ik het al een beetje een gekke ingang. Maar soit, ze stelde me voor aan haar collega Sophie. Die wist niet van een afspraak laat staan iets met een ergotherapeute uit La Cerisaie. Ze kende nochtans het dagcentrum.
Ik werd vervolgens aan de coördinator voorgesteld, nog steeds door diezelfde dame uit de rode Clio. Die keek op de algemene agenda en zag geen afspraak staan met Katrien van La Cerisaie.
Er begonnen zich toch wel gekke taferelen af te spelen. Mijn intuïtie vertelde me dat dit niet meer klopte.
Ik kwam ertussen en zei mijn achternaam en zei er zachtjes bij dat ik een prive-afspraak had. Om mijn familiale en financiële situatie te bespreken.
Oeps! Iedereen begon het stilletjes te begrijpen. De dame uit de rode Clio dacht dat ik daar als professioneel persoon een afspraak had, wat niet echt het geval was.
Ik mocht bijgevolg netjes naar de wachtzaal gaan, mijn beurt afwachten tot uiteindelijk nog een andere maatschappelijk assistente me kwam halen.
Tijd om mijn verhaal te doen. Even luisteren of ze mij ergens mee kan steunen of helpen...
Dikke zoen aan allen die hem wil ontvangen.
Liefs, Katrien
Abonneren op:
Posts (Atom)