KHEBERTERUGZININ

Vanuit het raam kijk ik naar de grote bomen. Ik zie ze zachtjes bewegen. Wat zijn ze toch flexibel, die reuzen.
Ik vind mezelf ook flexibel. En tegelijkertijd ook geworteld. Of laat ik het anders formuleren: ik hou soms voet bij stuk. Dat doen bomen ook, in principe.
Dus voila, ik ben misschien een boom-mens. Sterk. Geworteld. Stevige ruggegraat en flexibele zijtakken.
Ik word af en toe wel verplant -uiteindelijk ben ik toch al ettelijke keren verhuisd-.
En soms lijkt het even dat ik word ontworteld. Door dingen van het dagelijks leven. Veelal menselijke zaken. Dat lijkt echter alleen maar zo want ik sta nog steeds overeind!
En niet alleen want mijn klein gezinnetje voelt opnieuw koesterend. En opbouwend.
In feite was het altijd al opbouwend maar de stenen waren me te zwaar.
Ik voelde me meermaals gedeconnecteerd. Met Koen. Waarschijnlijk soms ook met Zonne maar vooral met mezelf. Ik zat precies in een overlevingsmodus.

Maar het lijkt alsof het quasi achter mij ligt. Een intuitief gevoel.
Gek want januari 2017 was opnieuw heavy. En februari waarschijnlijk niet veel anders...
Maar ik blijf niet bij de pakken zitten. Ik ga niet in een hoekje zitten huilen. Ik heb al zoveel moeten loslaten de laatste jaren dat het lijkt dat men mij niets meer kan afnemen.
Zonder me te schamen, nam ik deze week de telefoon en maakte een eerste afspraak bij een sociaal assistente. Ik solliciteerde. Ik plande een andere afspraak met mijn huidige werknemer, de burgemeester van Gavaudun maar ook met Sophie Gargowitsh onze huidige “maire” in Blanquefort. Alles voor werk. En een beetje uitleg langs mijn zijde. En om financieel niet ten onder te gaan.
Want dat is nu die intuitie; ik kan het niet geloven dat we ons huis alweer moeten verkopen.
Op de koop toe is het weer schoolvakantie. Hoe past dit wondermooie meisje in onze moeilijke puzzel? Toch vindt ze haar plek. Ze houdt van ons.

Ik kijk. Voel. Plan. En herbekijk de dingen. Soms van nabij en heel in detail. Soms op wat afstand. En ik merk dat ik er opnieuw zin in heb.
Ik sta niet meer op met tegenzin.
Ik voel terug levenskracht. Goesting. Verlangen om mijn dag te beginnen met een tasje gemberkoffie, Koen en Zonne rondom de ontbijttafel of met z’n allen samen op onze grote geimproviseerde sofa.
Ik verlang om naar buiten te kijken. Ben nieuwsgierig om wat de dag me brengen zal.
Dus ja, ik voel dat 2017 beter zal zijn dan 2016.
Morgen alweer 26 februari. Wat vliegt de tijd toch snel.

Veel liefs, Katrien