("Veel te lang geleden dat onze blog er nog een verhaaltje bijkreeg... maar we leven nog... deze was in de drukte blijven liggen maar dateert van juni. Geniet ervan.")
Met het komen en gaan van Annemie, worden de vragen rond onze immigratie naar Frankrijk terug opgefrist. Ons verhaal wordt in extra verkorte tijd terugverteld en daarbij hopen we geen te grote dingen over het hoofd te zien.
Ik zou in herhaling vallen als ik zeg dat het kiezen voor een ander land geen makkie is.
Dus gooi ik het over een andere boeg.
Zo heb ik een groot ding over het hoofd gezien, als het specifiek gaat over een emigratie naar Frankrijk.
En dat is het feit dat het alcohol-en tabac gehalte hier toch wel behoorlijk hoog zijn.
Mijn allerliefste Liefje is een roker. Geen misdadiger, gewoon een roker. En hij slaagt er tot hiertoe niet in om te stoppen. Al wil hij dit zo ontzettend graag. Zijn hart hunkert ernaar om op die manier gezonder te kunnen voortzetten. Zijn lijft roept er al langer om.
Maar de omgeving werkt niet positief mee in dit verhaal. Al die externe prikkels om sigaretten te ruiken en te zien, het wordt voor iemand die vanaf jonge leeftijd rookt toch een verdomd moeilijke klus. Het gebrek aan stabiliteit in ons leven, weegt ook...
Maar met sigaretten doe je vooral jezelf kwaad. Minder de anderen. Al had ik vorige week koppijn omdat ik heel der dagen in de smoor van een ander zat. En telkens als ik me verzette, leek het of die rook me wou volgen.
Alcohol is me nog een ander verhaal. Probleem is dat ik er zelf niet ongelooflijk veel ervaring mee heb. Buiten dan een paar puber-jaren toen ik het geestig vond om “Bij Lies” jenever te dinken met mijn kameraadjes.
Toch, sinds ik in Frankrijk woon, drink ik waarschijnlijk meer.
Er zijn weken dat Koen en ik bewust een dagje -of meerdere- alcoholvrij inlassen, omdat wijn een zekere gewoonte is in het Franse leven en ook bij ons op gewone werkdagen op tafel durft te komen. Wijn wordt hier trouwens niet als alcohol gezien. En lang geleden, toen het kraantjeswater vervuild was, promootte de Franse regering om kinderen eerder wijn dan water te geven. Mijn collega’s kunnen dat zelfs nog beamen.
Plus, er lijken ook steeds redenen te zijn om te drinken.
In de zomer is het warm en is er overal beweging. Van markten tot vide-greniers of dorps-en vriendenfeestjes. Een frisse rosé is dan de vervanger van prikwater of limonade. In het najaar en in de winter kicken de mensen af van de drukke zomer en kruipen gezellig samen. Daar past een stevigere borrel eau de vie bij of toch op zijn minst een goede rode wijn. En in het voorjaar begint alles opnieuw te duwen, te groeien, zich op te bouwen en is dat ook weer een reden om samen iets te drinken. De wijnen die het jaar daarvoor op fles zijn gezet, moeten geproefd worden.
“Apero” is waarschijnlijk het meest gekende en gebruikte woord in Frankrijk.
Liters alcohol moeten er hier worden verzet. Met de Lot-en-Garonne en ons buur-departement Dordogne, zitten we natuurlijk wel in een mooie wijnstreek.
Maar toch. Het geeft me een angst. Ik voel me niet steeds op mijn gemak met alcohol overal rondom mij.
Het maakt mensen mondiger. Fysieker. En dan wordt er gelachen. Of gediscussiëerd tot er tranen vallen.
En ik voel me dan vaak eenzaam... want voor mijn zijn twee glaasjes eigenlijk genoeg. Eerder uitzonderlijk zal ik een derde drinken. Maar dan heb ik al voldoende water tussendoor gedronken. Of een tas thee. Dat doet mensen dan weer afstand nemen van mij want ze vinden dat gek. En dan ben ik opnieuw alleen.
In onze vriendenkring leeft alcohol. En soms vind ik het ontspannend maar evengoed vind ik het niet altijd nodig. Dat bestaat echter niet in de Franse Cultuur. Ook BOB-jongens zijn hier nog niet bekend.
Op zulke momenten vraag ik me af: “ Moet er echt iets ernstig gebeuren voordat ze het begrijpen?”. Al mag ik me waarschijnlijk niet mengen met anderen hun leven...
Liefs, Katrien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten