Een schreeuw om even zonder dochter te zijn.
Hier een mama aan het woord.
Ik weet dat ik een goede mama ben... omdat ik dat al in een vorig leven leerde...
zo bevestigde een droom eens, toen ik een jaar of drieentwintig was.
Maar ik was toch even vergeten hoe intens het is om een kind te hebben.
Ofwel was het toen een gemakkelijk kind. Een kind dat uren kon gelukkig zijn met een blaadje papier en een paar kleurpotloodjes.
Nu is het andere soep.
Mijn kind is een heel levendig kind, dat veel aandacht vraagt.
En ikzelf begin me dan af te vragen of ik misschien niet teveel aandacht geef?
Maar wees nu eerlijk; als je al een groot deel van de week werkt, dan is het toch normaal dat een kind de tijd die rest, voor haar opeist? Ze vindt mama en papa super!
Of ben ik misschien toch verkeerd?
Ik praat hier over een meisje dat nog geen vijf jaar is...
Mijn filosofie zegt me dat ik de volle percentage liefde moet geven tot ongeveer zes jaar, daarna laten ze je van nature uit iets meer los.
Het is alvast een Boedhistische filosofie en ik kan me daarin wel vinden.
Maar vandaag is het anders.
Vandaag, nu Koen en ik een nieuwe grote beslissing willen nemen in ons leven. En waarin we Zonne willen betrekken. Uit respect, maar ook omdat ik erin geloof dat haar mening van belang is... kan ik die volle percentage liefde niet geven.
Ik wil mee de discussie volgen over het huis.
Het huis dat we op het punt staan te kopen.
Maar Zonne loopt en hangt rondom mij.
Er is een doos met popjes en een doos met kleine spulletjes. Op ‘t eerste zicht zou ik denken dat dat voldoende is om toch een kwartiertje zoet mee te zijn.
Maar wanneer ik mijn voet uit de kamer zet, waar ik Zonne haar speeldoos opende, roept ze al om mij...
Ik probeer rustig te blijven. Ik voel me in twee delen splitsen.
Ik blijf kalm, maar pols ook regelmatig de temperatuur in de andere ruimte waar de mannen discussiẽren.
Ik krijg hoofdpijn. Het duurt me te lang.
Ik vind een nieuwe oplossing om mijn dochter bezig te houden.
Ik meng me in de mannen-discussie maar merk dat ik een stuk heb gemist. Het is ook allemaal in het Frans. En mijn slaappatroon is nog steeds een catastrofe.
Ik erger me aan de tijd die voorbij gaat. Ik hoor Zonne zagen dat ze honger heeft. Gelukkig heeft een mamie ons een lekker broodje in de hand gestopt.
Uiteindelijk vertrekken we. We zetten onze vriend thuis af.
Koen en ik discussiẽren en maken eigenlijk ruzie...
We zijn gewoon beiden moe. Het was een intense week. We hunkeren naar een eigen plek. En naar tijd voor ons als koppel. Maar zelfs bij het nemen van een beslissing om een huis te kopen, kunnen we niet deftig tijd vinden voor ons.
Een hond of poes vraagt zeker ook liefde en zorg.
Maar diegene die voor kinderen gaan, weten dat een kind toch nog een ander verhaal is.
Koen legt Zonne in bed. Ik bewaak de warmte van het vuur. Even stilte voor mij. Samen met hoofdpijn.
Morgen is er een optreden voor de beginners van de muziekschool. Waarschijnlijk zijn jullie nog niet op de hoogte, maar sinds januari hoor ik daarbij. Ik ga zingen, “Amazing grace” , enkel vrees ik dat ik mijn tekst nog niet ken. Niet genoeg tijd om me voor te bereiden. Mijn hoofd is niet voldoende vrij om de tekst te onthouden.
Kan iemand me vertellen wat ik fout doe?
Of kan iemand me vertellen hoe je het anders kan doen?
Of is er iemand die ons eens een week kan verlossen van onze dochter-lief?
Liefs
Katrien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten