woensdag 3 februari 2016

KLEIN VERSCHILLETJE

Dinsdagochtend. Mijn liefje maakt me wakker.
Ik ontwaak uit een droom waarin ik net aan het aanschuiven ben voor een prinselijk diner. En tegelijkertijd een hele discussie voer met Fransen over tradities van mijn moederland. En of zij zich hierin kunnen vinden, al dan niet.
Kort gezegd, mijn liefje maakt mij wakker op een moment dat het aangenaam vertoeven is in mijn dromen. En ook in mijn bedje.
Daarbovenop vertelt hij me prettig dat het al bijna half acht is en dat hij al de nodige miserie gekend heeft in de vijf minuten dat hij op is. Zo heeft hij beide poezen hun nekje bijna omgedraaid omdat ze zo uitgehongerd lijken te zijn en dus bijgevolg erg opstandig zijn tegenover hun 'papaatje', maar evengoed tegenover elkaar.
Zonne die ook haar deeltje opeist. Zo is de chocopoeder op en lijkt ze al bijna in crisis over te gaan. Gelukkig heeft haar papa deze lege doos gisteren opgemerkt, reeds een nieuwe gekocht en kan hij bijgevolg een schitterend nieuwe Nesquik toveren.
Het ergste is waarschijnlijk dat mijn liefje dacht dat het koffiezetapparaat helemaal klaar stond voor gebruik. Dat hij gewoon maar op een knopje moest drukken om vijf minuten later een welriekend koffietje te hebben. Niets is echter minder waar. Wel zit er een nieuwe filter in, met verse koffie. Maar echter geen water...
Zo begint dus onze dinsdag.
Verder maken we ons allen in spoed klaar. Want het is natuurlijk een werk-en schooldag. Voor sommigen, alvast.
Koen gaat zich douchen en trekt zijn allerbeste kleren aan. Dit omdat hij toch niet uit de toon zal vallen tussen de geselecteerde schrijvers in en rond Gavaudun.
Ik ga douchen en trek mijn vlekke-kleren aan van vorige week. Vlekken van te schilderen, want ook vandaag staat dit op mijn agenda.
Koen neemt zijn stokbroden en flessen rode wijn met gouden medaille onder de arm.
De rest van de menu wordt door anderen van de groep verzorgd.
Ik doe het met een picknick. Laten we zeggen de overschot van gisteren, van Resto Loco. Een thermos met thee, fruit en een koekje.
Koen laat zijn camionette alvast voorverwarmen om binnen tien minuten te vertrekken.
Ik start mijne Dacia, vertrek met taterende Zonne op de achterbank, richting Coustal om daar nog twee andere bengels op te laden. Indische muziek weerklinkt door de boxen van mijn radio.
Voila, na alle kinderen te hebben afgezet aan school, heb ik de keuze.
Of ik schilder heel de dag in een villa vlakbij de school.
Werkzaamheden als deze zijn gouden kadootjes in wintertijd. Ik wrijf in mijn handen en dank de Heer.
Of ik rij huiswaarts en doe mijn eigen huishouden. Iets wat eigenlijk om aandacht roept. Enkel is dat eerder vrijwilligerswerk. En daar heb ik vandaag geen zin in.
Koen zit alvast lekker warm. Hij zal zijn hersenen heel de dag breken en oefenen in zijn schrijftalent. Hij wordt omringt door lotgenoten. Alvast op gebied van schrijfwerk. Daarnaast zal hij de enkeling zijn die af en toe naar buiten glipt om een sigaret te roken.
Ik ben alleen vandaag. Maar dat bevalt me evengoed. Ik hou van de stilte. Of van mooie muziek. Luid genoeg, dat stimuleert het schilderen. In de villa liggen er prachtige CD-tjes met klassieke muziek.
Ik denk dat ik het weet. Ik ga ze verdienen. Ik ga schilderen. En tegelijkertijd genieten van muziek. Die plek is van mij, vandaag.
Nu nog graag wat zon. En mijn picknick kan heerlijk, in het gezang van zonnestralen, genuttigd worden. Bij wijze van pauze. Hier in 't zuiden van Frankrijk.
Je leest het goed. Ik herpak me. Ik roei verder. Rondde wateren van de Lot-et-Garonne.
Veel liefs, Katrien

Geen opmerkingen:

Een reactie posten