EEN KINK IN DE KABEL

Dank jij ook wel eens het universum? ...
En pink je dan ook wel eens een traantje weg?...
Ik ben zo’n zieltje die dat wel eens doet. Regelmatig. Veelal wanneer ik in de auto zit en door het Franse landschap rij. Of als Zonne zo verschrikkelijk goed gezind aan het zingen is, op de achterbank. Dat  traantje was het voorbije weekend een beetje anders in volume.

Afgelopen weken en vooral zaterdag zat ik met mijn gat in de shit. Koen eigenlijk ook, al besefte hij het toen nog niet honderd procent. Wel had hij een huilende vrouw rondom hem.
En hij had ook al opgemerkt dat hij financeel niet kon volgen op mijn vraag om hier of daar een consult bij de natuuropate te betalen. Laat staan de mineralen en andere kruiden die zij dan voorstelt, te bestellen en dus af te rekenen via het internet. Terwijl mijn lijf om ondersteuning en hulp vraagt.
Mijn verdiende centjes van het schooltje gaan integraal naar de huishuur. De rest van ons brood wordt door Koen verdient.
Na zaterdag had ik ineens een deel van onze shit begrepen.
Ik wil nog best nadenken voor oplossingen om ons project van RestoLoco verder te zetten met een “France-Belgische” invloed. Maar het zal niet meer met onze toenmalige Franse vriend Alain zijn. Die probeert ons uit te melken en wil bovendien graag een monopoly over de camion hebben. Terwijl hij nooit in de camion zal staan want hij heeft een ziekte-uitkering waarin hij bang is om deze te verliezen.  ‘Gehandicapt’ zijn, heeft soms zijn voordelen. Hij ging daarentegen wel aan Jan en Alleman verkondigen dat hij het eten had gemaakt. Dat mocht en moest over heel het dorp geweten zijn...de satees die we bij hadden, waren de zijne. Blijkbaar heeft die man heel veel nood aan erkenning. Iets wat in de fond niet nieuw was voor ons, want dat hadden Koen en ik al onderling opgemerkt.
Maar plots was het er gewoon zwaar over. Het geheel werd gezien en mijn hoofd maakte een ‘klik’. Een klik die op diezelfde stand van die zaterdagavond is blijven staan.

Na veel lachen en zwanzen -voornamelijk dan met Koen-, veel koffies en sigaretten, veel stress en vooral veel te weinig goede communicatie na eind februari, staat het voor mij vast. Ik doe geen verdere zaken met hem.
Sinds zondagavond plantte Koen zich naast mijn neer met diezelfde mening.
Soms kunnen de dingen plots omslaan. En het lijkt dan alsof er geen weg meer terug is. 

RestoLoco zal dus worden verder gezet door mij en Koen. Niet meer in combinatie met Alain en Isabelle.
En hier aan toegevoegd was mijn grote bekommernis, nog steeds diezelfde zaterdagavond, van hoe-we-dit-in-Godsnaam gaan terug betalen aan Alain. Liefst zo snel mogelijk alvorens er roddels verspreid worden. En hoe-we-dit-in-Godsnaam praktisch kunnen combineren met een halftijdse job van mij, met de gites in de zomer en met een dochtertje waarvoor we geen babysit vinden? Of eigenlijk ook geen geld hebben.
Nog steeds diezelfde zaterdagavond, zegt een vriendin en mama van Zonne’s beste vriendinnetje dat we steeds mogen bellen als we geen opvang hebben. Zonne kan dan blijven slapen bij Soline. Wouw! Daarbovenop spelt Alison -onze Engelse buurvrouw- me knuffelend en troostend de les van het leven. Het leven van geven en nemen. En ze staat erop dat ik haar hulp moet ontvangen om te helpen in de camion of te babysitten over Zonne.
De allereerste keer dat we uitreden met RestoLoco had ze hierover al een visje opgegooid. En nu ging ze er dieper op in. Ik wist toen al dat ze een punt had. Ik voelde toen al aan mijn kleinste teen dat ze wist dat we er met ons tweetjes niet zouden geraken en dat zij ons een dienst wou geven.
De tranen liepen dus gewoon verder over mijn wangen. Dankbaarheid voor dit praktische gegeven.

Mijn verhaal is echter nog niet gedaan.
Zondag, vroeg in de ochtend, maakte Koen de rekening van die beruchte zaterdagavond. Geen enkele cent winst. Enkel kosten. Voor het eerst werd koen er stil van.
Hij schoot onmiddellijk in gang om de camion proper te maken.  Ik werkte door om al de daar bijhorende afwas te verwerken.
En tegen de tijd dat we beiden klaar waren, was het zover om Zonne terug op te halen bij de buren. Onze tijd die we als koppel hadden, was hiermee verstreken. Al werkend.
Een half uur later bracht ik Koen naar zijn volgende werkpost. Zondag. Schilderwerken bij een Nederlands koppel. Op die manier zijn we toch zeker van brood op tafel.
Ik ruste die dag. Ik voelde dat ik geen andere keuze had en ook niets anders kon. Ik voelde me geradbraakt. Ik weet niet of je de oorsprong van deze uitdrukking kent. Zoek het gerust op, het is niet erg positief.
Zonne was bij mij. Voor de zoveelste keer bekeek ze de film “Frozen”, met haar helden Elsa en Anna. Ze had niet veel nodig om zich gelukkig te voelen.
En toch, het sloeg plots helemaal om. Een telefoontje met paps en Els. Ik die enkel kon huilen, vanuit het diepste van mijn hart. Omdat dit telefoontje me zulk een grote opluchting gaf en tegelijkertijd een heel deel van onze financiele problemen oploste.
Zonne stond mee te huilen. Al dacht ze dat ik huilde omdat ik een wondje aan mijn hand had en dat dat zoveel pijn deed. Ik legde haar uit wat er gebeurde. Ze belde opa en Els nadien nog drie keer op en sprak “Dank je wel” in op hun antwoordapparaat.
Die zondagnamiddag kon ik niet stoppen met huilen. En niet stoppen met MERCI te zeggen. Merci aan mijn vader en Els. Merci aan het universum, dat deze uitgerekend vandaag de boodschap brengt dat er geld en dus zuurstof om te leven is gestort. Het kon geen betere dag zijn als zondag. Echt geen beter moment.

En zo kom ik terug bij het begin. En zo vind ik het reuze om het leven te analyseren.
Je ontmoet mensen. Je begint projecten. Je krijgt tegenslagen. En soms duren die tegenslagen lang. Dat vraagt geduld, doorzetting en geloof. Je doet verder of je wijzigt je pad. Soms is dat een goede keuze en soms een minder goede.
Maar alle wegen leiden naar Rome.
RestoLoco zal dus sneller dan verwacht helemaal van ons zijn. We kunnen onze schuld afbetalen en kunnen dan praktisch verder bekijken hoe we alles uitwerken.
Ik voel dat ik terug kan ademen. Dat beklemmend gevoel is weggespoeld met de zondvloed van mijn tranen, die zondagnamiddag. Tranen van opluchting en dankbaarheid.
Het leven is in feite een spel. En de kracht ligt in te durven en te geloven, want het is de moeite om helemaal en voluit te leven!

Veel liefs, Katrien