donderdag 25 september 2014

DIPJE


Mag ik even klagen?
Na meerdere positieve verhaaltjes wil ik toch even kunnen luchten dat het niet steeds gemakkelijk is. Mijn lijf zegt met dat het leven zwaar is... dat hoorde ik vorige week van een vrouwtje dat zo vriendelijk was om mij bij te staan tijdens deze reis. Ik vond haar uitspraak tamelijk pessimistisch. Bovendien wil ik geen zwartkijker zijn. Maar het is  wel zo, dat ik dit leven moeilijk vind. Te veel struikelbrokken. Te weing goede nachten die deze lastigere stukken helpen verteren. Je bent dan simpelweg meer kwetsbaar en minder verdraagzaam. Te weinig ontspanning en lachen, dus ook.
Met momenten weet ik niet hoe ik de dagelijkse dingen vast heb. Een dag waarin mijn regels dan nog doorbreken, ben ik helemaal de draad kwijt. 
Waar mijn dochter me al dagen aankondigd dat mijn werk op het schooltje bijna gedaan is. Hoe ze het in godsnaam weet, vraag ik mij af. Maar het is wel de waarheid dat ik mijn werk als ergo heel sterk in vraag stelde. Zo sterk zelfs dat ik tegen mijn baas vertelde dat ik wou stoppen. Zonne-lief wist daar niets van enkel mijn teder ventje. 
Ikzelf begon dus al te geloven dat ik nog zou werken tot eind deze maand.
Vandaag had ik een gesprek met mijn directie. En deze voelde mijn pijn en misschien meer. En bij gevolg accepteerde zij mijn vraag tot ontslag niet. Ze besprak de dingen. Tranen kon ik niet bedwingen.  Zij gaf me een paar dagen om te bezinnen en dus het kado om niet op mijn werk te moeten zijn. Plus de kans om met haar of een collega de zaken te verdiepen. 
Het is een schitterende geste. Vind je niet? 
Maar er is nog iets. Vandaag. Diezelfde dag dat ik de draad even kwijt was, gaf mijn collega ergo haar ontslagbrief af. Een uur voor ik mijn gesprek had. In feite denk ik niet dat ik deze twee dingen moet samenvoegen. Niettegenstaande ze ook niet af elkaar te denken zijn. Ik en mijn collega samen goed voor een 3/4 tijd op La Cerisaie.
Bon, wat ik weet voor vandaag is dat ik even ga bezinnen. En het aanbod aanneem om de dingen te verdiepen. Want als mijn collega vertrekt, verwacht men dan dat ik de zaken overneem? Het is net het ergo-werk dat me stress bezorgd.
Of moet ik de lat niet zo hoog leggen en meer durven geloven dat ik het kan? Ook als ik er niets van begrijp? 
En mijn ventje heeft die werk genoeg opdat we samen een tuinbedrijf kunnen runnen? Ergo-werk of te weinig werk. Beiden geven onzekerheid.
Hoogseizoen in de Sud-Quest, pas de probleme! Laagseizoen is andere koek. Kan het ook goed zijn om soms op veiligheid te spelen als je hart het even niet meer weet? Of wanneer je nog wat tijd nodig hebt? 
Hoor je mijn hoofd overuren maken? Ik ben opnieuw moe van mijn dagje. Ik hoop dat de nacht me rust gunt. 
Sorry voor dit klaagbetoog. Je kan nu gerust op een andere post zappen. Prettige avond! Nog steeds veel liefde en liefs van mij, Katrien

1 opmerking:

  1. Beste Katrien, Nu en dan moet een mens zijn hart eens kunnen luchten dus die sorry is echt niet nodig. Op veilig spelen, dat doe ik al heel mijn leven en dat heeft ook zijn nadelen bijvoorbeeld uw dromen niet durven waarmaken. Ik weet er alles van en daarom ben ik trots op mij zelf dat ik mijn droom wonen, leven in Frankrijk waar ga maken. Soms moet men risico's durven nemen want anders kom je er niet. Ik weet het, mijn emigratie naar Frankrijk ligt voor mij veel gemakkelijker dan voor jullie maar toch, blijf er voor gaan ! Uw ergo-werk opgeven Katrien, waarom zou je dat doen. Ik ben zeker dat jij in uw vak van ergo-therapeute heel goed bent. Geef het niet op beste Katrien. Stress is een deel van het leven en op zich geen probleem als je er in slaagt om daar op een gezonde manier om te gaan. Sommige hebben zelfs stress nodig om goed te kunnen funtioneren. De kunst is een goed evenwicht, belans te vinden maar dat ligt voor ieder mens anders. Het is iets persoonlijk en bevriend blijven met gezonde stress is en blijft een kunst.:-) Ik geloof in u beste Katrien GO FOR IT ! Groetjes aan u allen vanwege nonkel Herman :-)

    BeantwoordenVerwijderen