Donderdagochtend. Negen uur s’morgens en ik plaats mijn wagen vlakbij de markt van Monsempron-Libos. Een grote, geslaagde markt. In de zomer iets minder geslaagd omdat het dan over de koppen lopen is.
Vandaag, op dit uur zijn er al vele oude pekes en andere geintereseerden want het zou een hete dag worden.
Wat koop ik daar nu zoal? Wel, komkommers voor de chutney die we met succes gaan verkopen. Drie kippenbillen van onze buurman Bernard. Een pakje pannekoeken bij Martine van een dorp verder. Een bestelling taarten bij Helene de bakkerin en een heerlijk geitenkaasje bij mijn vriendin.
Tot slot ga ik op zoek naar een paar planten voor wat kleur op Montauriol.
En tomatenplanten. Hopelijk willen deze beter groeien dan mijn vorige die ik sinds een maand in onze moestuin heb staan. Ik denk echter dat ik een foutje maakte. Ik vrees dat ik te freaky reageerde op de ‘dieven’ en dus eerder een stengel dan een dief heb afgebroken. Bijgevolg planten die maar niet lijken te groeien. Of er een beetje belachelijk uitzien. Overigens mag ik niet klagen over ons moestuintje. We hebben al kunnen oogsten. Daarnaast groeit de broccoli aardig, alsook de venkel, de snijbiet en de spinazie.
Koen droomt al van kilo's tomaten, appels, kersen, vijgen, druiven, paprika’s en bonen. Ik geef de plantjes voorlopig liefde en hoop dat ze ons overvloed brengen. De mol geef ik zachtjes het advies om te verdwijnen. Die opgehoopte aarde zie ik niet zo graag op ons gouden plekje.
De rest van mijn ochtend rij ik van hier naar daar. Auto starten en even bollen. Stoppen. Mijn ding doen en verder... dit toch wel een achtal keren voordat ik terug naar mijn ventje terugkeer. Ondertussen zijn mijn haren wel geknipt en dus kom ik thuis als een frisse jonge vrouw. Voor het eerst sinds ik in Frankrijk woon, kan ik mijzelf verdragen in de spiegels van het kapsalon. Ik zie er een heel stuk ontspannender uit, heb reeds een gezond buiten-kleurtje en voel me dan toch niet ouder dan ik ben. Wat een opluchting.
Het is ook sinds dit voorjaar dat ik voel dat ik vruchten begin te plukken van mijn keuze om te emigreren naar Frankrijk.
Voor diegenen die er dus nog aan twijfelen om te vertrekken uit hun moederland, 1 gouden advies: “Bezint vooraleer ge begint”.
Dit geldt trouwens ook voor kinderen maken. Maar hierover ga ik vandaag niet uitweiden.
Alhoewel, misschien heel eventjes...
Met plezier zag ik onlangs Lea op De Redactie, dit naar aanleiding van het overlijden van Jos Geysen. Ook Karin schreef me vandaag een klein woordje. Dank je wel, meters van Zonne. Het is heel lang geleden dat jullie nog eens vroegen hoe het met jullie petekindje gaat. Maar ik neem aan dat het met jullie goed gaat. Soms raar, maar ook aanvaardbaar. Mensen hun wegen kunen zo veranderen en uit elkaar lopen. Het ene moment is alles fantastisch en koek-en-ei en het andere moment... ja, is het gewoon allemaal verdwenen.
Ik denk dat Koen en ik een inschattingsfout maakten om tante Fie niet op Zonne’s kaartje te vermelden. Zonne is alvast zot van haar!
Allez, aan allen een dikke knuffel en een zoen,
liefs, Katrien xxxx...
Een heel leuk verslag beste Katrien ! ik heb er weer 100% van genoten. Uw goede raad " Verzin vooraleer je begint " is op mij niet meer van toepassing. Ik sta nog steeds 100% achter mijn beslissing om zelf ook mijn kans in Frankrijk te wagen. Tja, terugkrabbelen is nu ook niet meer aan de orde. Mijn bescheiden eigendommen zijn in België verkocht en mijn nieuw huis in Arzal staat eind juli ook al onder dak ramen en buitendeuren inbegrepen. Ik kijk wel vreselijk tegen de verhuis en de papierberg op maar ja deze dingen hangen nu eenmaal aan emigreren vast he Katrien. Zo, nu naar jullie volgende bericht, verslag. :-) Groetjes aan u, Koen en prinsesje Zonne ! :-) Nonkel Herman :-)
BeantwoordenVerwijderen