Deze ochtend voelde het net alsof ik niet met mijn beide voeten op de grond stond. Tweede nacht op rij die van mindere kwaliteit was, want onze liefste dochter zit met jeuk over heel haar lijfje. Bezaaid met rode bolletjs waarin pus zit... de windpokken.
Maar het was niet enkel het slecht slapen die ervoor zorgde dat ik me op wolkjes begaf. Het was ook een vreemd gevoel die me overviel, denkende aan de voorbije week.
Het was een week die mijn hart heelde. Een week die mijn hart verwarmde. Een week van samenhorigheid, plezier, liefde en geluk.
Er is een gezegde die luidt dat je je familie niet kiest, wel je vrienden. Dat is de waarheid. Vrienden hebben me al veel mooie momenten bezorgd. En daartegenover andere vriendschappen die tot een einde kwamen, gewoon omdat we ons elk op een ander pad begaven.
Met familie blijf je hoe dan ook op hetzelfde pad lopen; of dit pad nu gelijkaardig is of niet... steeds heb je elkaar iets te leren en zijn er diepere dingen die uitgezuiverd moeten worden.
Persoonlijk vind ik het best spijtig dat ik nog nooit Koen’s familie ontmoette. Niettegenstaande begrijp ik dat wegen soms te ver uit elkaar liggen en dat je elkaar misschien ook gewoon beter loslaat.
De voorbije week werd dus gekleurd met warmte van mijn familie. Mijn mams was hier al een weekje en ondersteunde ons met dagelijkse dingen en speelde met plezier babysit. Momenten voor Koen en mij om even als koppel te herbronnen. Dit was helemaal aan de orde. Dit was helemaal nodig. Enkel mama en papa zijn is niet ons doel. En een scheiding in ‘t vizier helemaal niet!
Ondertussen wonen we anderhalf jaar in Frankrijk en is mijn mams al vier keer tot bij ons gekomen... is dat niet schitterend! En dat voor iemand die voorheen badend in het zweet wakker werd, alleen al bij de gedachte om alleen naar het zuiden te komen.
Elk jaar minimum drie dingen doen die je nog nooit voorheen deed of dingen waar je bang voor bent. Dat zou een doelstelling voor iedereen moeten zijn. Op die manier leer je wat leven is en hoe het voelt om meer en meer vrij te zijn. Met dat gevoel van vrijgevochten-zijn, wil ik in mijn kist gaan.... maar nu nog niet. Dat lijkt me net wat te vroeg. Het leven begint pas; ik zit in het land van mijn dromen, samen met mijn heerlijk ventje en mijn prachtige dochter, ik groei nog steeds en overwin nog elke dag dingen.
Deze week begon ik in een schooltje voor kinderen met een meervoudige handicap. Mijn buikgevoel overtrof daarmee mijn denken. Mijn vertrouwen wint opnieuw terrein. En ik voel me beter, vrijer en gelukkiger. Ons Fie met de jongens waren op bezoek. Tranen van geluk. Tranen van ontroering. Warmte in mijn hart. Warmte van de zon. Ik vond het heerlijk! Eén grote familie, geen gekibbel of spanningen, enkel goed geluimde zieltjes die samen wilden zijn. Feest vieren. Taart eten voor Zonne haar tweede verjaardag. Ijsjes en snoepjes waren nieuw voor haar. Zingen en lachen. Slingers maken en alles versieren. Pret in het kwadraat.
Het is dus niet verwonderlijk dat ik op wolkjes liep... met goede herinneringen in mijn hart, schrijf ik dit dus op papier. Bij deze ligt het vast. Op het world wide web. En in mijn ziel. Dank je wel, mams. Dank je wel, Fie. Ik vond het reuze!
Dag Koen, Katrien en Zonne,
BeantwoordenVerwijderenEen heerlijk verslag van een heerlijke week zou ik zeggen. Jammer dat Zonne nu wat ziekjes is. Ik heb de voorbije dagen veel aan jullie gedacht. Uw verjaardag Katrien, Zonne haar verjaardag, uw moeder/schoonmoeder die zo haar best doet om jullie op te zoeken en als kers op de taart de aanwezigheid van uw zus Sofie met de kindjes. Ik ben blij dat ik op mijn manier een klein steentje bij die mooie dagen heb mogen bijdragen. Het is niet veel maar geluk zit nu en dan ook in kleine dingen en die zijn ook waard om te koesteren. Vrienden, die kies je inderdaad zelf maar blijvende vrienden, vrienden voor het leven heb je niet altijd zelf in de hand. Het moet van twee kanten komen en daar loopt het al eens mis. De afstand tussen jullie in Frankrijk en België maken het houden van echte vrienden, het onderhouden van vriendschappen er niet eenvoudiger op. De blijvers, de volhouders, die mag je gerust koesteren en de anderen, verspil daar geen moeite, tijd en vooral geen tranen aan. Leef daar in Frankrijk maar het leven waar jullie zo van dromen en belangrijker nog ook trachten waar te maken. Jammer dat ik zelf te bang, te onzeker ben om ook die grote stap naar Frankrijk te zetten. Er gaat geen week voorbij zonder een gevecht in mijn binnenste om toch maar die stap naar mijn eigen droom in Frankrijk waar te maken. Ik blijf maar talmen en twijfelen en intussen schuift het leven aan mij voorbij. Ik zou daar een bescheiden huisje kunnen kopen en met mijn pensioen kleur aan mijn laatste levensjaren kunnen geven. Aangezien ik mijn best ga doen om 101 jaar te worden, zou ik nog vele jaren van mijn droom wonen, leven in mijn Arzal - Bretagne - Frankrijk kunnen waarmaken. Ach jullie weten intussen wel waar ik met worstel. Genoeg gezaagd, gezeverd over mijn droom. Dit is uiteindelijk niet mijn maar jullie blog hé ! :-) Even toch nog iets over vrienden en vooral over familie. Ieder gaat zijn eigen weg en buiten dat, zijn er ook nog andere dingen, zaken waardoor wegen gescheiden worden zelfs definitief. Wat dat laatste definitief betreft, sta niet toe dat naaste familieleden definitief uit uw leven verdwijnen zonder er voor gevochten te hebben. Hoe graag zou ik mijn eigen ouders nog eens wilen zien en hun zeggen, laten voelen wat ik voor hen voel. Mijn fouten van toen willen rechtzetten, meer aandacht en tijd aan hun besteden. Jammer genoeg beste Koen en Katrien, is het te laat, ze zijn niet meer. Ik wil maar zeggen, al liggen de wegen heel ver uit elkaar, zolang je leeft heb je de kans, de mogelijkheden om fout gelopen relaties te herstellen, terug goed te maken. Het vraagt dikwijls veel moeite, inspanningen en moed om verknoeide relaties terug op het juiste spoor te krijgen. Soms moet men daarvoor ook uw eigen trots opzij zetten. Het lukt niet altijd maar zorg ervoor dat je je zelf niets hoeft te verwijten in de zin van had ik toen maar.... Zolang beide partijen op deze aardkluit rondlopen, is alles mogelijk. Daarna houd alles op. Ik weet het wel, het moet van twee richtingen komen doch indien het niet lukt, zorg dat je uw eigen hart niet bezwaard wordt door gemiste kansen. Ik heb het ook meegemaakt en heb nog steeds spijt van de toen door mij gemiste kansen. Zo beste vrienden, genoeg levenswijsheid ( met vallen en opstaan opgedaan ) vanwege jullie vriend Herman in het koude, natte België ! :-)
Bedankt voor de leuke foto's ! Mijn verzameling van jullie foto's is weeral wat groter geworden ! :-) Nonkel Herman :-)
BeantwoordenVerwijderen