ISSIGEAC

Elke week opnieuw kan je er je klok op gelijk zetten. 

Zondagmorgen. Acht uur. Mijn stress-momentje van de week. De markt in Issigeac.

Elke week opnieuw dezelfde vragen. Wat verkoop je? Hoeveel meter heb je nodig? “Oeiejoejejoej...dat wordt moeilijk..” Als een kudde platgespoten schapen vervolgens de markt afstruinen op de hielen van de marktmeesteres. “Hier kan je niet”...”Hier mag je niet”...”Hier wil ik niet”...

Na een gezondheidswandeling van een halfuur krijg je uiteindelijk je plaatsje toegewezen. In die tijd ben je al drie keer langs datzelfde lege plaatsje voorbij gekomen en heb je er haar al even zoveel keer beleefd op gewezen. Zonder gevolg echter. Pas de vierde keer, als je wijselijk besluit om je muiltje dicht te houden, ziet ze plots het licht. “Dit lijkt me wel geschikt, wat denk je zelf”... zucht...

Daarna volgt stress-moment hoofdstuk twee. 

Met de auto manoevreren door de nauwe straatjes en de intussen zo goed als volgebouwde markt. Andere marktkramers op de zenuwen werken omdat je de weg blokkeert en zij er met hun bestelwagen nog af moeten. Alles vlug-vlug uit de auto zwieren en vervolgens vlug-vlug terug de markt nog proberen af te geraken met je stalen ros. 

Om negen uur met het zweet in je schoenen je kraam uitstallen. Om pas om elf uur je eerste klanten aan je kraam te zien verschijnen. 

Het leven zoals het is...marktkramer...misschien had u het nog nooit zo bekeken.

Van uw correspondent ter plaatse.

A+