WINTERBLUES

De inspiratie staat op een laag pitje. Of is het de energie die laag is? Misschien is het beiden... want eigenlijk valt er hier en daar wel wat te vertellen. De vraag is misschien of anderen die dingetjes wel interessant vinden.  

Zo vraag ik me soms af waarom ik dit levenspad beloop. Waarom ik het steeds zo moeilijk kan maken voor mezelf. Waarom ik steeds verder op zoek ben naar geluk. 

Het gekke eraan is dat ik diep in mij voel dat ik steeds dichter bij mijn geluk ben. Misschien staat het wel vlak voor mij en is het een beetje zoals een bril die je zoekt en die op je neus staat. Ik woon in Frankrijk. Hetgene wat ik al jàren verkondig te zullen doen. 

In augustus, na mijn thuiskomst vanuit België, wist ik het opeens weer overduidelijk. Het kleine landje is me te bedrukkend geworden. Het is alsof mijn adem daar wordt afgesneden. Al mis ik best ook mijn goede kameraadjes... gewoon een relaxe knuffel of een koffietje samen. Lekker bijbabbelen, lachen of eens gaan dansen... 

Andere landen heb ik ook al kunnen verkennen. Als vakantiebestemming, veelal. En ook toen was ik steeds op zoek naar geluk. Tot ik de laatste keer terugkwam van een grote reis en besefte dat gelukkig zijn huist in jezelf. Dat inzicht geeft mezelf het bewijs dat ik inderdaad al dichterbij ben... Zo kan ik met weinig moeite een huisje loslaten, alles inpakken en de deur zachtjes achter me dichttrekken. Altijd met een glimlach. Altijd met voldoende moed om aan het volgende deel te beginnen.

Heb ik misschien last van “winter-blues”? Zijn het de dagelijkse onzekerheden die me trachten naar beneden te trekken? Ik begrijp het niet... ik heb een pracht van een ventje en een levendige dochter... en dan, dan val ik stil. 

Jaren terug droomde ik heel levendig. ‘s Nachts werd alles me tot in detail weergegeven. Aanvankelijk veel enge dromen waarin faalangst de grote boodschap was. Later veel gevechten. Dromen waarin ik een trekker was om anderen naar de overkant te brengen. Dromen waarin ik zweet en tranen trotseerde om te raken waar ik moest geraken. Tot slot gaf die droomperiode me een overvloed van de mooiste dingen van het leven. Prachtige kleuren, de mooiste buffeten waaran ik mocht dineren, de zuiverste natuur die me wijsheid en kracht gaf tot zelfs pure liefdesgevoelens die in de vorm van warmte en geluk door me stroomden. Misschien vind je me gek. Misschien denk je “wow”... in ieder geval probeert deze herinnering me plots door te geven dat ik opbouwend aan het werk ben. Dat ik van ver kom, dat mijn wegen met momenten nog best hobbelig zijn, maar dat het pure geluk binnenkort te rapen valt. 

Veel liefs,

Katrien