In tijden van crisis wordt de mens gedwongen om creatiever te zijn. Ook hier in het land van melk en honing. Waar de melk soms wat zuur smaakt en de honing veel weg heeft van suikersiroop.
In de zoektocht naar inkomstenbronnen reikt de natuur ons hier, in de Périgord, een helpende hand.
De laatste weken werden we hier bedolven onder de noten, kastanjes en cèpes. In de Vlaamse volksmond beter gekend als eekhoorntjesbrood.
Voor ons, wandelaars en natuurliefhebbers première classe is het een win-win situatie. In de namiddag trekken we onze wandelschoenen aan en gewapend met enkele lege zakken trekken we de bossen in. Na enkele uren keren we terug huiswaarts met kilo’s noten en kastanjes. En met een gezonde blos op de wangen.
De dag erna worden ze aangeboden op de markt. Ik verdien er natuurlijk geen fortuinen mee. En dat hoeft ook niet. Maar met de omzet kan ik toch lekker mijn benzinetank nu en dan eens vullen. En dat is natuurlijk aardig meegenomen. Het geld groeit dus figuurlijk aan de bomen. Als je het zwart-wit zou bekijken helpt de natuur, in het geval van mijn benzinetank, natuurlijk wel mee aan zijn eigen ondergang.
Maar ook letterlijk ligt het geld langs de straat. Enkele weken terug vond ik, voor aanvang van de markt in Mussidan, in het schemerdonker en de gietende regen, zomaar zeventig euro in het midden van de straat. Voor ik mijn kraam had uitgestald was mijn dag al voor drie-vierden geslaagd. Ik kan je verzekeren, het voelt aan als het winnen van het grote lot. Maar dan zonder dat je zelfs een lotje hebt moeten kopen. In de laatste twee jaar vond ik zo al tweehonderdvijftig euro.
Als u me dus op een mooie dag kruist op straat en ik zeg u geen vriendelijk bonjour terug, heeft dat echt niks met u te maken. Of met het feit dat ik het hoog in mijn bol heb gekregen. Ik speur gewoon de straten af. Op zoek naar het grote fortuin.
Als u me vandaag toevallig tegenkwam op de markt van Saint-Astier zult u me misschien niet hebben herkend. Niet omdat ik een facelift onderging. Maar ons dochter Zonne had nogal een brakerig nachtje. Het diner van jachtluipaardniertjes op een bedje van gemalen babypanda-pootjes was haar blijkbaar slecht bevallen. En daardoor leek het wel alsof ik vandaag twintig jaar ouder was geworden.
Maar de lucht is blauw, de vogeltjes fluiten en het leven is goed voor ons.
Houdt u ook van de natuur?
Smaakt u melk ook wel eens zuur?
En maakt uw echtgenote ook zo’n lekkere confituur?
Mijn pen kriebelt alvast, voor het schrijven van een nieuwe aflevering van les deux fromages en France.
Van uw correspondent ter plaatse.
Koen
A+
http://detweekaas.blogspot.fr/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten