HET GEHEIM VAN MIJN ZIEL

“Ben je nat tot op je onderbroek, dan is het einde meer dan zoek” of ook “Ben je nat tot op je boxershort, dan is er aan regen geen tekort”. Het zouden wijsheden kunnen zijn van mijn grootmoeder-zaliger. Maar dat zijn het niet. Ik heb ze net zelf verzonnen. Uit het leven gegrepen. Het regent hier nu al vijf weken ononderbroken. En zelfs voor mij is dat van het goede teveel. Ik heb zon nodig. En met mij mijn volledige gezinnetje. Al was het maar één straaltje. Zodat we weten dat ze ons niet is vergeten. Zelfs ons hout vertikt het om nog langer te fikken. 

Over het algemeen zijn wij mensen die proberen gelukkig te zijn zonder externe factoren, we proberen het geluk in onszelf te zoeken. Maar bij deze geven wij officiëel toe: we hebben gefaald. We hebben dringend nood aan zonnewarmte. We willen buiten kunnen zonder zwembandjes en duikbril. En ja, terwijl we toch bezig zijn met onze ziel op tafel te leggen, we zijn stik-jaloers als we zien dat het vandaag in Kortrijk tweeëntwintig graden was. Terwijl wij het moeten stellen met een povere elf. Ook het schrijven raakt in de vergeethoek, mijn pen weigert dienst bij dit kloteweer en mijn inspiratie zit met een zevendubbele depressie. Maar vooraleer u al een paar extra bedden opmaakt, verwacht ons niet terug, zo erg is het nu ook weer niet, vanaf morgen wordt de waterkraan hier dichtgedraaid en krijgen we zomerse temperaturen.

En laat me deze blog dan maar gebruiken om meteen alles van me af te schrijven.

Ik heb het er moeilijk mee dat we veel zogenaamde vrienden al maanden niet meer horen. Het voelt alsof het ons wordt kwalijk genomen dat wij een stap hebben durven zetten waar zij alleen maar van durven dromen. En dat is niet fijn. En dat zorgt ook voor kleine irritaties in mijn binnenwerk. Die zich ophopen en misschien wel tot ontploffing komen. Alhoewel ik extreem ongevaarlijk ben, ik ben geen taliban, ik heb zelfs geen baard. Maar het spreekwoord: “Uit het oog, uit het hart”, is hier niet uit de lucht gegrepen.

Langs de andere kant is het hartverwarmend dat mensen, waar we het helemaal niet van verwachten, ons leuke mails sturen en ons zo een hart onder de riem steken. 

Als u zich lid voelt van de eerste groep , doe er dan iets aan. Of niet. Het is een keuze. Behoort u eerder tot de tweede doelgroep, dan kunnen we jullie enkel al onze liefde sturen en bedanken voor de warmte. 

Verwaterde vriendschappen zijn als een cocon die is achtergelaten door een insect, of de afgestroopte huid van een slang. Je houd de overblijfselen in je hand, je legt ze eventueel onder de microscoop. Maar het blijven lege hulzen. En hoe je zo ook draait of keert, over het leven dat er ooit inzat en eruit is gekropen, leggen ze niets bloot. Je hebt er slechts het raden naar. En je kan uren zoeken naar het hoe en waarom. Maar het is als zoeken naar een speld in een hooiberg. Alleen weet je niet welke hooiberg. 

Een blog, anders dan anders, en dat mag ook wel eens. 

We lieten jullie kennismaken met onze mindere kantjes , misschien iets wat we allemaal eens meer moeten doen. Want In de aanvaarding van je zwaktes schuilt het geluk. 

Van u correspondent ter plaatse.

A+