Koen als “beginnend-schrijver” kent veel meer woorden dan ik... toch weet ik dat mijn hart even voluit spreekt en even voluit geniet van onze beslissing om meer zuidelijker te trekken, meer buiten te kunnen werken- en leven en vooral om meer ademruimte te hebben...

Na mijn vele vertrekken van ‘t éne huis naar ‘t andere en van ‘t éne werk naar ‘t andere, voelt het nu dat deze plek meer mijn natuurlijk-aanvoelende richting is. Al lang sprak ik ervan om naar Frankrijk te gaan wonen maar misschien had ik Koen nodig om dit écht te doen... en ‘t zal dan ook niet voor niets zijn dat ik mijn zielsgenootje tegen het lijf liep in Herbeumont... laten we zeggen ook midden in het buitenleven!

Ik zie Koen met de dag meer spierballen kweken, hij geniet intens van zijn werk en de buitenlucht... hij leeft op en het is mooi om te zien dat ik niet koos voor een watje maar voor een echte man... hihi! Voorlopig zorgt hij dat er brood op de plank komt -allé ja, de broodmachine doet ook zijn werk- en zorgt hij dat we hout hebben voor onze haard... en dit alles met een glimlach want hij heeft hier echt geen zittend gat!!

Ikzelf heb me even meer verdiept in mijn vrouwelijke kant en ook ik kan daar heerlijk van genieten! Met een warm hart geef ik Zonne haar verzorging, haar eten, veel liefde en veel plezier... ik geef ze kansen om te groeien en om los te komen van mij, dit in de nabijheid van moeders-warme-vleugels... en dat werpt zo reeds zijn vruchten af... meermaals zeggen mensen ons “Elle n’est pas sauvage!”... en dan dacht ik eerst “hmm, ze is niet wild?” maar ze willen me gewoon zeggen dat ze niet vreemd is en dat ze geen schrik heeft... Ik vind dat fantastisch want als ik één ding erg belangrijk vind om mee te geven dan is het wel vertrouwen in het leven! 

Ook Zonne doet het schitterend! Ze slaapt hier veel beter (langer en dieper), eet als een varken... allé, ja, zo zouden anderen het misschien omschrijven... is ontzettend nieuwsgierig en geniet van het buitenspelen! Haar plasjes zijn voldoende talrijk, haar kakjes zijn de ene dag al wat beter dan de andere... al zou Boudry toch niet zo tevreden zijn als ik zijn omschrijving van een goede stoelgang er nog even aan mag toevoegen... “mooie structuur en drijvend”... Zonnetje blijft tot hiertoe gespaard van ziektes; zelfs geen hoestje of snottebellen... ik hou natuurlijk hout vast maar toch vertrouw ik erop dat ze haar immuniteit al goed heeft kunnen opbouwen...

Ondertussen vonden we een enthousiaste onthaalmoeder en als alles goed loopt, kan ze rond haar 1ste levensjaar eens iets anders proberen dan bij mama en papa-tje! Ze is er klaar voor! Ik kan dan met een gerust gevoel mijn lessen Frans volgen, die ik hier notabene gratis krijg van de immigratiedienst. Mijn diploma als ergo wordt hier hoog aangeprezen en men geeft me goede moed om werk te vinden... maar gewoon eerst mijn Frans nog wat bijstellen...

Het fijne voor mijzelf is dat ik merk dat ik geen schrik meer heb om te proberen me verstaanbaar te maken! Dat was twee jaar geleden een heel ander verhaal + ik sloeg ook steeds Engelse en Franse woorden door elkaar waardoor ik er helemaal niets van bakte.

Nu voel ik me reeds wat zekerder -al besef ik goed genoeg dat er nog veel werk aan de winkel is-  toch, als ik hoor hoe goed Koen spreekt en als ik dan denk dat we 7 jaar verschillen dan heb ik ook daarvoor de moed om te denken dat ik zeven jaar later ook een mooi mondje Frans spreek... een extra bonus voor mezelf want dit was iets waar ik eigenlijk al lang van droomde... die Franse taal vind ik ooooh, zoooo mooi en romantisch!

Voila, voorlopig blijft het nog allemaal in ‘t Nederlands, al geef ik allen toch ook veel warme (zomerse) bisous uit de Perigord!   XXXXjes... Katrien